Η χαρά των παιδιών ορίζεται από πλαστικά παιχνίδια που λαμβάνουν. Όλοι οι χώροι διασκέδασης των παιδιών φτιάχνονται από πλαστικό. Ποια είναι η σχέση τους με αυτό τον κόσμο της πλαστικούρας; Τι μηνύματα και τι βιώματα παίρνουν από αυτόν;

Το πλαστικό με τα πλεονεκτήματά του ως υλικό έχει κατακτήσει τη ζωή μας, σε μεγαλύτερο όμως βαθμό τη ζωή των παιδιών μας. Όλοι όσοι σχετίζονται με παιδιά παραδέχονται ότι τα σπίτια τους προσομοιάζουν με καταστήματα παιχνιδιών. Μερικά από αυτά είναι απαραίτητα για την νοητική ή την κινητική ανάπτυξη του παιδιού, άλλα διασκεδαστικά για να περνάει το χρόνο του και άλλα διακοσμητικά.Υπάρχει και μια κατηγορία, κυρίως στα μεγαλύτερα παιδιά, που είναι τα αντίγραφα των ηρώων των παιδικών σειρών, τα οποία είναι ιδιαίτερα ακριβά.

Βγαίνοντας έξω το παιδί να παίξει στην παιδική χαρά ή στον αποκαλούμενο “παιδότοπο” χρησιμοποιεί μεγαλύτερης κλίμακας πλαστικά παιχνίδια με έντονους χρωματισμούς και σχήματα.

Αναρωτηθήκαμε ποτέ πώς εισπράττει το παιδικό μυαλουδάκι όλη αυτή την αλληλεπίδρασή του με τα πλαστικά παιχνίδια; Με τα έντονα χρώματα και  την απουσία φυσικών υλικών; Με την ιδιότητα του “άθραυστου” και του “αζημίωτου” όσες φορές και αν πέσει κάτω ή το πετάξει; Πώς βιώνει και κατανοεί άραγε την ευκολία με την οποία οι ενήλικες του τα αντικαθιστούν ή του αγοράζουν συνεχώς καινούρια;

Τι μηνύματα παίρνει το παιδί ως καταναλωτής από τα πρώτα χρόνια της ζωής του; Και πώς εμείς οι ενήλικοι προσπαθούμε μετά να του εμφυσήσουμε την ιδέα της οικονομίας στη φύση και της υπεύθυνης διαχείρισης των υλικών;

Όλοι αγαπάμε τα παιδιά και θέλουμε να τα κάνουμε χαρούμενα. Όμως δεν είναι ο μόνος τρόπος αγοράζοντάς τους πλαστικά παιχνίδια!

Υπάρχουν πολύ ωραία εκπαιδευτικά, επιτραπέζια, ξύλινα παιχνίδια, και άλλα που καλλιεργούν γνώσεις, δεξιότητες και νοητικές ικανότητες του παιδιού. Αυτά όμως χρειάζονται και τον “δεύτερο παίκτη”, τον ενήλικο σύντροφο στο παιχνίδι, που θα εξηγήσει τις οδηγίες, θα ενθαρρύνει το παιδί στην νέα του περιπέτεια, θα αφιερώσει χρόνο να παίξουν μαζί, να μοιραστούν την νέα εμπειρία του παιχνιδιού και να διασκεδάσουν ΜΑΖΙ. Κι έτσι περνάμε από το μόνος στο ΜΑΖΙ, στην κοινωνικοποίηση του παιδιού, να μάθει να παίζει με τους άλλους, να μοιράζεται συναισθήματα χαράς, έκπληξης, ενθουσιασμού, αγωνίας, ήττας, θυμού, απογοήτευσης και κυρίως να τα διαχειρίζεται σωστά. 

Μια ωραία ιδέα είναι να φτιάχνει το παιδί δικά του παιχνίδια με απλά υλικά και τη βοήθεια του ενήλικου. Το κάνουμε στο σχολείο πολύ συχνά.Υπάρχουν πολλές ιδέες στο διαδίκτυο σχετικά. Έτσι, μαθαίνει από πρώτο χέρι την ανακύκλωση, την οικονομία στη φύση, αναπτύσσει την λεπτή κινητικότητα, μαθαίνει τις διάφορες χρήσεις και ιδιότητες των υλικών, αλλά πολύ περισσότερο αναπτύσσει τη δημιουργικότητα και την φαντασία του. Φτιάχνει κάτι δικό ΤΟΥ. Είναι ένας μικρός Δημιουργός.

Ας μιλήσουμε τώρα  για τις παιδικές χαρές. Δυο χρόνια δεν είχαμε καθόλου στην Κεφαλονιά πουθενά παιδική χαρά… Τώρα έχουν φτιαχτεί αρκετές πολύ όμορφες και “φανταχτερές” θα έλεγα. Το κυριότερο είναι ότι πληρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας για τα παιδιά.

Είναι όμως πολύ ακριβοπληρωμένα  για μια μνημονιακή χώρα κι ένα δήμο που έχει τόσες ελλείψεις σε σχολικούς και κοινόχρηστους χώρους και πολλά άλλα…

Δε θα μπορούσαμε με λιγότερα χρήματα και απλά υλικά, όπως ξύλα, σχοινιά, λάστιχα, πριονίδια να φτιάξουμε ευχάριστους χώρους παιχνιδιού; Υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι σε ευρωπαϊκές χώρες που έχουν πολλά περισσότερα χρήματα από εμάς, αλλά έχουν και την αίσθημα της ευσυνείδητης κατανάλωσης και μάλιστα έχουν τη σοφία να το περνούν στα παιδιά.

Παρακάτω παραθέτω μερικές δικές μου φωτογραφίες από δρόμο της Ελβετίας με απλούστατες εκπαιδευτικές ζωγραφιές  για να παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς.

Και εδώ  μερικά απλά παιχνίδια παιδικής χαράς από την Αγγλία  κυρίως με ξύλα πολύ πιο φθηνά από τα δικά μας.

Επίσης σε πολλά δάπεδα χρησιμοποιούν ψιλό χαλίκι ή άμμο ή πριονίδι που είναι φυσικά υλικά, ανακυκλώσιμα και φθηνά σε σχέση με τα πλαστικά δάπεδα τα οποία είναι πανάκριβα και βέβαια αναλώσιμα, όπως όλα.

Ας σκεφτούμε λοιπόν λιγάκι πέρα από τα καλαμάκια και τις πλαστικές σακούλες με πόσο χρήσιμο και άχρηστο πλαστικό κατακλύζουμε καθημερινά τα παιδιά μας, από την ώρα που έρχονται στον κόσμο. Και μετά προσπαθούμε στο σχολείο και σε μερικά σπίτια να καλλιεργήσουμε την οικολογική συνείδηση, την υπεύθυνη κατανάλωση και την οικονομία στους φυσικούς πόρους. 

Δεν είναι οξύμωρο όταν το βίωμα είναι διαφορετικό των λεκτικών επιχειρημάτων;

Όσο η πλαστικούρα έχει κατακλύσει την ζωή μας και δεν είναι μόνο η χαρά των παιδιών, αλλά όλων,  όσων θέλουμε τη “βόλεψή” μας, ας μην περιμένουμε  ν’ αλλάξει κάτι στον κόσμο μας. Συνεχίζοντας να ξοδεύουμε τα χρήματα του οικογενειακού ή του δημόσιου  προϋπολογισμού με αυτό τον τρόπο, θα συμβάλλουμε στην ενίσχυση του βασιλείου της πλαστικούρας και της απουσίας καταναλωτικής και οικολογικής συνείδησης των παιδιών.

Ας ξοδέψουμε καλύτερα λίγο ΧΡΟΝΟ  μαζί τους, είναι οικονομικό και δημιουργικό!