Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024
17 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

ΤΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;

Γράφει η Ειρήνη Φωκά

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των αρθρογράφων τους και όχι κατά ανάγκη του kefaloniastatus.gr

Από την βιβλιογραφία γνωρίζουμε ότι οι θεωρίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ύπαρξη και λειτουργία του σχολείου εντάσσονται σε δύο κατευθύνσεις:

Τις κοινωνιοκεντρικές, οι οποίες εστιάζουν στο ρόλο του σχολείου ως εκφραστή της κυρίαρχης τάξης και κουλτούρας που προετοιμάζει το άτομο να επιτύχει κοινωνικά ανταποκρινόμενο στα εκάστοτε κοινωνικά πρότυπα, και στις ατομοκεντρικές, οι οποίες εστιάζουν στο ρόλο του σχολείου να αναδείξει αυτόνομους και ελεύθερους πολίτες μέσω της καλλιέργειας της σκέψης τους και των ενδιαφερόντων τους.

Μέσα από το νομοθετικό πλαίσιο το σχολείο επιτελεί τις εξής διαφορετικού είδους και βαθμού λειτουργίες : Την κοινωνικοποίηση των παιδιών, τη μαθησιακή και γνωστική τους ανάπτυξη, τη φύλαξη και την ασφάλειά τους και την επιλογή για την κατάκτηση επαγγελματικών θέσεων στην κοινωνική ιεραρχία.

Εμείς σήμερα τι σχολείο θέλουμε άραγε;

Το θέμα της εκπαίδευσης ταλανίζει την ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες περισσότερο από πριν. Αυτό βεβαίως οφείλεται στην μεταβαλλόμενη πολιτική κατάσταση, αλλά και στην αλματώδη οικονομική μεταστροφή της κοινωνίας σε νέες υπηρεσίες και αγαθά. Κάθε 3-4 χρόνια ή και συχνότερα βρισκόμαστε μπροστά σε “καινοτόμα” νομοσχέδια και υπουργικές αποφάσεις τα οποία στην πλειοψηφία τους δεν είναι αποτέλεσμα διαλόγου, αλλά μόνο αντιλογίες και αντιπαραθέσεις παράγουν.

Βεβαίως και η εκπαίδευση είναι θέμα πολιτικής και εκφράζει τις επιμέρους στοχοθεσίες του κάθε πολιτικού ρεύματος. Ας συμπληρώσουμε όμως ότι στην Ελλάδα ενσωματώνει η προσπαθεί να ενσωματώσει και συντεχνιακές σκοπιμότητες, ανάλογα με την επιρροή που ασκεί η εκάστοτε κοινωνική ή οικονομική ομάδα πίεσης.

Ο/H εκάστοτε Υπουργός Παιδείας με την ομάδα του/της σχεδιάζει επί χάρτου και προσπαθεί να ενσαρκώσει το όραμά του/της για την εκπαίδευση των ελληνοπαίδων και όσων άλλων φοιτούν στα σχολεία μας. Υπάρχει περίπτωση κάποια μέλη αυτής της ομάδας να μην έχουν διδάξει ποτέ στην τάξη, οποιουδήποτε τύπου σχολείου. Ή ακόμη και να μην έχουν φοιτήσει σε ελληνικό δημόσιο δημόσιο σχολείο καθ’ ότι γόνοι “άρχουσας τάξης” αμερικανοτραφείς κτλ. Μπορεί ακόμη να μην έχουν σπουδάσει καθόλου το πεδίο των Παιδαγωγικών, έχουν όμως καθοριστική άποψη στο το ΤΙ το ΠΩΣ και το ΓΙΑΤΙ της εκπαίδευσης.

Η κυρίαρχη πολιτική ομάδα συγγραφής του εκάστοτε νομοσχεδίου προσπαθεί να συγκεράσει τις απόψεις και τις προτιμήσεις των “ημετέρων” επιστημονικών, επαγγελματικών και κοινωνικών ομάδων πίεσης. Κατά κάποιο τρόπο λαμβάνει υπ’ όψιν της το συμφέρον των μαθητών για την ολόπλευρη γνωστική και ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη, όπως αυτή το αντιλαμβάνεται. Τι γίνεται όμως όταν αυτό συγκρούεται με το “πολιτικό κόστος”; Πώς διαμορφώνεται η εκπαιδευτική πολιτική;

 Έτσι πορευόμαστε από τη δεκαετία του 90 με το “Κάτσε καλά Γεράσιμε” του αείμνηστου Αρσένη, μέχρι την ψήφιση  του τελευταίου νομοσχεδίου που ευαγγελίζεται το “νέο σχολείο”, με το να αυξάνει τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, να επιτρέπει τη ζωντανή αναμετάδοση του μαθήματος, να αναγράφεται η διαγωγή του/της μαθητή/τριας στον τίτλο. Μεταξύ αυτών και κάποιες σύγχρονες θεματικές -πολύ ωραία- αλλά πότε, σε ποιο διδακτικό χρόνο, πώς με ποια σύνδεση και μετά από ποια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών θα διδαχθούν; Η γνώμη μου είναι ότι απλά μπήκαν για να δικαιολογήσουν την  “καινοτομία”.

Πραγματικά οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και η ελληνική κοινωνία γι’ αυτά πάλευαν τα προηγούμενα 30 χρόνια; Γι’ αυτό επέλεξαν αυτήν την κυβέρνηση να υλοποιήσει το όραμά της για το “νέο σχολείο”;

Αυτό είναι το “νέο σχολείο” που ονειρευόμαστε; Ή μήπως η “καινοτομία” της αξιολόγησης των σχολείων ή των εκπαιδευτικών θα μας λύσει τα προβλήματα; (Γι’ αυτά θα μιλήσουμε άλλη φορά).

Αν μπορούσα να περιγράψω το νέο σχολείο που πρέπει να δημιουργήσουμε  το συντομότερο, όπως και πολλοί επιστήμονες επισημαίνουν, για να σταματήσουμε τα παιδιά να πηδούν από τα παράθυρα και τα κάγκελα και να δραπετεύουν σε εικονικούς κόσμους, θα έλεγα τα εξής:

  • Το σχολείο θα έχει τεχνική και αισθητική αρτιότητα υποδομών  για λόγους ασφάλειας, λειτουργίας, καλαισθησίας και συμπερίληψης όλων των μαθητών/τριών και των ενδιαφερόντων τους.
  • Ευέλικτο αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα ανάλογα με τα ενδιαφέροντα των μαθητών/τριών μέσα από το οποίο θα εξυπηρετούνται οι εκάστοτε στόχοι που έχουν τεθεί.
  • Η τέχνη να κατέχει το χώρο και το χρόνο που της αξίζει, όχι μόνο σαν ανεξάρτητα μαθήματα, αλλά σαν τρόπος ζωής και έκφρασης.
  • Η καθημερινή σωματική άσκηση σε όλες τις βαθμίδες και οι αθλοπαιδιές.
  • Οι αρχές της δημοκρατίας και του αλληλοσεβασμού και οι κοινωνικές δεξιότητες όχι απλά να διδάσκονται, αλλά να βιώνονται μέσα από συγκεκριμένες εκπαιδευτικές δραστηριότητες και τρόπο οργάνωσης.
  • Η διδακτική μεθοδολογία να μην έχει να κάνει με την αποστήθιση και τις μηχανιστικές αναπαραγωγές, αλλά με την ανακαλυπτική μάθηση και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, κυρίως στα πλαίσια της ομάδας. Η διδασκαλία δεν έχει να κάνει με τη διανομή της γνώσης, αλλά με το να εμπνεύσει τη δημιουργία και την αλλαγή.
  • Τα διαγωνίσματα και οι εξετάσεις να γίνονται με ανοιχτά βιβλία και διαθέσιμες πηγές.
  • Το εκπαιδευτικό προσωπικό να δέχεται τακτικά επιμόρφωση, ανάλογα με τις ανάγκες του.

Με αυτές τις γενικές αρχές πιστεύω ότι οι νέοι άνθρωποι μπορούν να ανακαλύψουν τη χαρά της μάθησης και της δημιουργικότητας και να οδηγηθούν στο μαγικό μονοπάτι της αυτογνωσίας και της αυτοπραγμάτωσης. Να χαίρονται να έρχονται στο σχολείο, να το αγαπούν, να το χαίρονται και να εξελίσσονται με τα εφόδια που τους δίνει, να ανθίζουν καθώς μεγαλώνουν σε υγιείς ενήλικες. Να γίνουν αυτοί/ές οι οποίοι θα αλλάξουν  τον κόσμο, θα εκπληρώσουν τα δικά τους οράματα.

Βέβαια θα μου πείτε ότι όλ’ αυτά κοστίζουν… κυρίως οι υποδομές! Τι να κάνουμε όμως; Όταν είχαμε χρήματα δεν χτίζαμε σχολεία, κάναμε άλλες “επενδύσεις” (υποβρύχια που έγερναν,  κάτι τρένα που δε χωρούσαν στις γραμμές και άλλα τέτοια). Αλλά και τώρα και πάντα, κάποια χρήματα υπάρχουν στο ταμείο… Είναι θέμα πολιτικών επιλογών, όπως και η Εκπαίδευση.

Ας προβληματιστούμε εμείς οι πολίτες, ως προς τη δομή, την λειτουργία και την αποτελεσματικότητα τι σχολείο θέλουμε;

  • Να μας κρατάει τα παιδιά ασφαλή όταν δουλεύουμε;
  • Να μάθει τα παιδιά μας “γράμματα”;
  • Να κοινωνικοποιηθούν τα παιδιά και να κάνουν φίλους;
  • Να αποκτήσουν γνώσεις και δεξιότητες;
  • Να ανακαλύπτουν τη μάθηση ανάλογα με τις δυνατότητές τους και τα ενδιαφέροντά τους;
  • Να διδάσκονται τα παιδιά ΠΩΣ  να σκέφτονται, όχι ΤΙ να σκέφτονται;
  • Να είναι χαρούμενα με όλα τα παραπάνω;

 Ας αποφασίσουν λοιπόν οι πολίτες και κυρίως οι πολίτες -γονείς τι σχολείο θέλουν για τα παιδιά τους; Μέχρι τότε, ας ετοιμάζουν τα πορτοφόλια τους για τα φροντιστήρια,  τα ιδιωτικά κολλέγια και τα μάστερ. Η αγορά έχει απ’ όλα!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ