Η φωτογραφία είναι της Κατερίνας Μπαλτσαβιά και δε σχετίζεται με την περιγραφή του άρθρου.
Καλοκαιράκι με το φόβο του κορονοϊού μεν, αλλά με την ευχαρίστηση του θαλασσινού μπάνιου δε. Ένα από τα ελάχιστα αγαθά που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε στον τόπο μας και μάλιστα ΔΩΡΕΑΝ προς το παρόν… Καθαρά κρυστάλλινα νερά, τέλεια διαύγεια στο βυθό και τριγύρω παρθένα φύση χωρίς καθόλου ή με ελάχιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις. Έτσι είναι στον Κατελειό (Αγία Βαρβάρα) και στα Καμίνια που πηγαίνω για μπάνιο. Ήρεμες, ρηχές, ζεστές, φιλικές θάλασσες. Παραλίες προσβάσιμες χωρίς πανικό και μουσικές, καθαρές και φυσικά με λίγο κόσμο αυτή την εποχή.
Και ξαφνικά εκεί που κολυμπάς σ’ αυτήν την αρμονική ωραιότητα της φύσης και καλοτυχίζεις τον εαυτό σου που βρίσκεσαι εκεί, σού ‘ρχεται μια σκατούλα στα μούτρα. Πετάγεσαι από το όνειρο, κοιτάς δίπλα σου και βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος/η από βοθρολύματα…
Προέρχονται από τα μικρά ιστιοπλοϊκά σκάφη και γιωτς που αράζουν στην Αγία Βαρβάρα του Κατελειού για ένα ή δύο βράδια (συνήθως). Ίσως και από άλλα που πλέουν ανοιχτά και αφήνουν τα απόβλητά τους στην θάλασσα. Αλλά αυτά τα “πολύ φρέσκα” είναι σίγουρα από κοντινή απόσταση.
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί είναι οι “φραγκάτοι” τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων που περιμένουμε να ξοδέψουν στο νησί μας και να “φέρουν την ανάπτυξη”…
Αυτά τα σκάφη των πλουσίων τουριστών δεν έχουν σύστημα βιολογικού καθαρισμού των λυμάτων; Δεν έπρεπε να ελέγχονται αν τον χρησιμοποιούν; Δεν έπρεπε να ελέγχονται πού εναποθέτουν τα σκουπίδια τους και να έχουν τα σχετικά παραστατικά;Είναι δυνατόν 10 άτομα να κάνουν κρουαζιέρα για 1-2 μήνες και να μην έχουν δώσει υπόλοιπα βιολογικού;
Αλλά τελικά τι να σου κάνει ο έλεγχος, όταν λείπει η ΠΑΙΔΕΙΑ. Γιατί όλα είναι ζήτημα παιδείας. Ακόμα και το πού θα πετάξουμε το σκουπίδι μας, το αποτσίγαρό μας και τα λύματα του σκάφους.
Κι έτσι προχωρά η ζωή την εποχή του κορονοϊού, με πτυχία και μάστερ, με ευρώ και δολάρια και χρυσές μπίσνες, αλλά χωρίς ΠΑΙΔΕΙΑ, αδιαφορώντας και μολύνοντας ο ένας τον άλλο με ό,τι μπορεί…
