Ας υποθέσουμε ότι οι συνθήκες και τα μέτρα μας αναγκάζουν να κάνουμε μάθημα στα παιδιά του Δημοτικού, φορώντας όλοι μάσκες. Σενάριο που συζητείται…
Πρώτο στάδιο : Ερχόμαστε λοιπόν την πρώτη ώρα στην τάξη μας και μετά τα καλημερίσματα, τα χαμόγελα και τα νέα μας πάμε να ξεκινήσουμε το μάθημα. Τότε ανακαλύπτουμε ότι σε μια τάξη περίπου 20 μαθητών/τριών καθημερινά σύμφωνα με τους νόμους της στατιστικής 2-3 μαθητές δεν έχουν την απαραίτητη γραφική ύλη (μολύβι, γόμα, ξύστρα), άλλοι 2-3 δεν έχουν φέρει το βιβλίο ή το αντίστοιχο τετράδιο του μαθήματος ή δεν έχουν κάνει τις ασκήσεις. Εκτός από το να λύσουμε όλα αυτά, τώρα θα έχουμε και το “ξέχασα τη μάσκα”, ή “χάλασε η μάσκα”.
Δεύτερο στάδιο : Πώς θα κάνουμε ομαδοσυνεργασυνεργατική διδασκαλία έχοντας τους μαθητές σε απόσταση; Αναγκαστικά θα κάνουμε μετωπική, όπως τα “παλιά καλά χρόνια”. Έτσι όμως τα παιδιά βαριούνται περισσότερο, θ’ αρχίσουν να σκαλίζουν την μύτη τους και να τρώνε τα νύχια τους μέσα ή έξω από τη μάσκα. Θα τους ενοχλεί και θ’ ακουμπούν συνέχεια το πρόσωπό τους. Ο/Η εκπαιδευτικός που θα το βλέπει (οπωσδήποτε γιατί κάθεται απέναντι) θα διακόπτει το μάθημα για να κάνει παρατήρηση.
Τρίτο στάδιο : Καλείται ο μαθητής ή η μαθήτρια να μιλήσει. Ποιος θα τον/την ακούσει και ποιος θα καταλάβει τι λέει, ιδιαίτερα στις μικρές τάξεις του Δημοτικού, όπου τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν καθαρή άρθρωση, ή έχουν προβλήματα λόγου και ομιλίας, ή εκ φύσεως μιλούν ψιθυριστά. Πώς θα επικοινωνήσουμε τελικά; Επαναλαμβάνοντας πάλι και πάλι όπως στο παιχνίδι “χαλασμένο τηλέφωνο”;
Τέταρτο στάδιο : Όταν η ώρα λίγο περάσει και το μυαλό έχει “πετάξει”, ο ένας μασκοφόρος μαθητής γίνεται ΖΟRRO και ο άλλος BATMAN, τα μολύβια γίνονται σπαθιά και η εικονική μάχη εξ’ αποστάσεως έχει ξεκινήσει.
Τα πιο εσωστρεφή παιδιά καλύπτοντας με την μάσκα το μισό πρόσωπό τους έχουν μια πολύ καλή ευκαιρία να “κρυφτούν” από τους άλλους και να επιβραδύνουν την κοινωνική τους αλληλεπίδραση.
Πέμπτο στάδιο : Η ώρα του διαλείμματος και του παιχνιδιού, που όσο και να προσπαθήσουμε ως εκπαιδευτικοί, ακόμα κι αν τηρηθούν οι αποστάσεις, οι διαπληκτισμοί δεν θα λείψουν και κάποια στιγμή… “Μου ακούμπησε τη μάσκα, μου έσκισε την μάσκα κ.τ.λ.”
Ακολουθεί η δεύτερη ώρα, η τρίτη, η τέταρτη, η πέμπτη, η έκτη και άλλα διαλείμματα…
Άλλα προβλήματα που θα προκύψουν θα είναι οι αλλαγές των μασκών, το κόστος, το οποίο είναι αρκετά υψηλό (στο φαρμακείο κοστίζει 90 λεπτά η μία). Ένας/μία εκπαιδευτικός χρειάζεται πολλές γιατί μιλάει όλη μέρα και ίσως αλλάζει και τάξεις οπότε πρέπει να αλλάζει και τη μάσκα. Και για τους μαθητές και τις οικογένειές τους θα είναι δυσβάσταχτο οικονομικά, καθ’ ότι έχουν καμφεί το τελευταίο διάστημα.
Αναρωτιέμαι ποια είναι η ωφέλεια σε όλ’ αυτά; Η μάσκα θα μας προφυλάξει από μικρόβια ή θα πάθουν τα νεύρα μας; Η παιδαγωγική διαδικασία θα πάει… περίπατο και ο κυρίαρχος ρόλος του σχολείου, η κοινωνικοποίηση των παιδιών θα έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα : Να διδάσκονται την απομάκρυνση, την έλλειψη διαμοιρασμού και την μη συνεργατική προσπάθεια.
Ας ελπίσουμε να επικρατήσουν οι ιδέες αυτών που έχουν μπει σε τάξεις και έχουν ιδέα του κλίματος και του πνεύματος των καλών διδακτικών πρακτικών.
Το Δημοτικό σχολείο είναι χαρούμενος τόπος ομαδικής συνεύρεσης των παιδιών με σκοπό να αναπτύξουν τις ικανότητες και τα ταλέντα τους, αλλά κυρίως τις κοινωνικές τους δεξιότητες.
Καλύτερα να μείνουμε στο σπίτι και να περιοριστούμε στην εξ’ αποστάσεως διδασκαλία. Αναμφισβήτητα είναι ασφαλέστερος τρόπος για τη μη μετάδοση των μικροβίων, εφόσον αυτός είναι ο κυρίαρχος στόχος μας. Οι άλλοι στόχοι μπορούν να περιμένουν…
