Αχ το αγαπημένο μας παιδάκι! Tο σπλάχνο μας, πόσο το αγαπάμε, το λατρεύουμε! Είναι όλη μας η ζωή! Γι’ αυτό ζούμε και αναπνέουμε, είναι ο σκοπός της ζωής μας, όλη η περιουσία μας και η ψυχή μας μαζί.

Θέλουμε τόσο πολύ να γεμίσουμε τα συναισθηματικά κενά μας με αγάπη χωρίς αντάλλαγμα και νομίζουμε ότι το παιδί μας γεννήθηκε γι’ αυτό το σκοπό. Για να μας αγαπά άνευ όρων, όπως το αγαπάμε και μεις. Του χαρίσαμε τη ζωή, το όνομά μας, ένα μέρος ή όλη την καρδιά μας, ένα μέρος ή όλη την περιουσία μας, δώσαμε, δώσαμε… ότι μπορούσαμε, ότι είχαμε.

Τελικά ο καλός γονιός είναι αυτός που αδειάζει τον εαυτό του για να δώσει στα παιδιά του ή αυτός που επικεντρώνεται στην γονεϊκή προσφορά και παραμελεί τα δικά του “θέλω”;

Ή μάλλον δεν έχει δικές του επιθυμίες, γιατί με την πάροδο των χρόνων έχει κολλήσει τόσο πολύ πάνω στα παιδιά του που οι επιθυμίες του έχουν ταυτιστεί πλήρως με τις δικές τους;

Τα τελευταία χρόνια στη διεθνή βιβλιογραφία εμφανίζεται ο όρος “γονείς -ελικόπτερα”. Ως τέτοιοι περιγράφονται οι γονείς, οι οποίοι τριγυρίζουν συνέχεια γύρω από τα παιδιά τους παρακολουθώντας και ελέγχοντας κάθε τους κίνηση με σκοπό πάντα βέβαια να τα προφυλάξουν από κάθε κίνδυνο και να επέμβουν ανά πάσα στιγμή της ζωής τους.

Είναι υπερπροστατευτικοί γονείς, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται τα παιδιά τους, επιδιώκουν να κατευθύνουν όλες τις επιλογές τους, να τα προφυλάσσουν από τις κακές συνέπειες, ευελπιστώντας ότι έτσι θα τους προσφέρουν μια “καλή ζωή”.

Ποια είναι τα όρια της δοτικότητας από το γονιό στο  παιδί και πού ο “γονιός – ελικόπτερο” σταματάει τις πτήσεις πάνω από το παιδί του;

Ένας λόγος  είναι να μην κάνουμε αυτά που μπορεί να κάνει μόνο του σε κάθε ηλικιακό στάδιο. π.χ. Στα 6 μπορεί να μαζεύει τα παιχνίδια του, να τακτοποιεί την σχολική τσάντα, το δωμάτιό του, στα 12 μπορεί να βοηθά σε δουλειές του σπιτιού, στα 18 όταν πάει να σπουδάσει και να ζήσει μόνος/η μπορεί να μαγειρεύει, να καθαρίζει, να πλένει τα ρούχα του και να αυτοσυντηρείται.

Αναθέτοντας και μαθαίνοντας στο παιδί μας να εξυπηρετεί τον εαυτό του ανάλογα με την ηλικία του, το βοηθάμε να γίνει αυτόνομο, ανεξάρτητο, να μην έχει ανάγκη κάποιον τρίτο για να επιβιώσει. Αυτή είναι η πιο σημαντική διδαχή που πρέπει να πάρει ένα παιδί από την οικογένειά του, όπως όλα τα ζωντανά πλάσματα. Με το να τρέχουμε να προλαβαίνουμε τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του για να  κάνουμε “σωστά”, αυτό που θα έπρεπε να του είχαμε μάθει να κάνει μόνο του, δεν του προσφέρουμε κάτι. Απλώς ικανοποιούμε το εγώ μας, (επειδή τα κάνουμε όλα “όπως πρέπει”),την επιθυμία  μας για την ευρυθμία και την τάξη και αρχικά κερδίζουμε λίγο χρόνο. Το παιδί μας όμως μαθαίνει ότι: α) αυτό δεν μπορεί να το κάνει (άρα είναι αδύναμο)  β) ότι είναι δουλειά κάποιου άλλου (στερεότυπα φύλου) και γ)μπορεί να τεμπελιάσει και ν’ ασχοληθεί με κάτι άλλο (αδιαφορία).

Ένας άλλος λόγος είναι να δείχνουμε στο παιδί μας εμπιστοσύνη, άρα και ελευθερία που απορρέει από αυτήν. Χτίζοντας ειλικρινή και ισότιμη σχέση με το παιδί μας, αποκτώντας καλή επικοινωνία, στη βάση της αποδοχής, της αλήθειας, της εμπιστοσύνης. Είμαι γονιός  δεν σημαίνει ότι έχω εξουσιαστική σχέση με το παιδί να του επιβάλλω ποινές ή αμοιβές, αλλά ανακαλύπτουμε και συμφωνούμε μαζί το πλαίσιο που μας προσφέρει ασφάλεια, καλή υγεία, χαρά, διασκέδαση, ανάπτυξη. Τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες να πετύχει αυτό που συναποφασίσαμε και αφορά το ίδιο το παιδί. Θα αναλάβει με χαρά τις ευθύνες του και αγωνιστεί να πετύχει το στόχο του, έχοντας εσωτερικά κίνητρα και όχι το γονέα – ελικόπτερο να “ζουζουνίζει” τριγύρω του.

Τα αποτελέσματα  μακροπρόθεσμα είναι τα εξής:

Το παιδί κάτω από το συνεχή έλεγχο γίνεται άβουλο και χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Δεν έχει αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσει τη ζωή και να λύσει μόνο του τα προβλήματα που του παρουσιάζονται. Ως εκ τούτου είναι διαρκώς εξαρτημένο από τους γονείς ή από τρίτα πρόσωπα. Η αδυναμία του να πάρει τα ηνία της ζωής του, μπορεί να το οδηγήσει σε κατάθλιψη.

Οι “γονείς – ελικόπτερα” έχουν περάσει τη ζωή τους με επίκεντρο τη ζωή του παιδιού τους, χωρίς σημαντικά δικά τους ενδιαφέροντα. Πιστεύουν ότι έχουν κάνει το καλύτερο γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι δυστυχισμένο, ενώ του τα έχουν δώσει ΟΛΑ…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στους/στις 30 και άνω που συνοικούν με τους γονείς τους…

Αν τους ρωτήσεις βέβαια θα σου πουν ότι δεν έχουν δουλειά, ότι φταίει η οικονομική κρίση…

‘Οπως και τα παιδάκια στο Δημοτικό, όταν ξεχνάνε κάποιο βιβλίο λένε “δεν το έβαλε η μαμά μου στην τσάντα”, σαν να ήταν ευθύνη της μαμάς και όχι δική τους, αυτό τους έχει δώσει να καταλάβουν, γιατί η μαμά είναι… η “υπεύθυνη σχολικής τσάντας”.

Αν λοιπόν θέλουμε να μιλάμε για ευθύνη ας μάθουμε το παιδί μας να αναλαμβάνει το μερίδιό του. Είναι πολύ πιο δύσκολο, απαιτητικό, χρονοβόρο να του μάθουμε να αναλαμβάνει και να εκτελεί τις υποχρεώσεις του, από το να τις εκτελούμε εμείς στη θέση του. Αυτή θα είναι η μεγάλη μας γονεϊκή προσφορά στον νέο άνθρωπο που θα του χαρίσει ολοκλήρωση και ισορροπία.

Εικόνα άρθρου : medicalland.gr