Το Υπουργείο Παιδείας ζήτησε από τους Συλλόγους διδασκόντων των σχολείων να αυτοπροταθούν για να λειτουργήσουν από το ερχόμενο σχολικό έτος ως πρότυπα ή πειραματικά. Είναι γνωστό ότι αυτό μας έλειπε!
Η Υπουργός Παιδείας είχε αναφέρει ότι θα ιδρυθεί ένα σε κάθε νομό, μάλλον για να βρουν “εκπαιδευτική στέγη” οι άριστοι μαθητές/τριες του νομού, διδασκόμενοι από εκπαιδευτικούς με άριστες περγαμηνές, σε σχολεία με άριστες συνθήκες υλικοτεχνικής υποδομής.
Πολύ ωραία! Άριστα! Και με τα υπόλοιπα παιδιά τι θα γίνει; Θα εξακολουθούν να εκπαιδεύονται στα υπάρχοντα σχολεία με τις πενιχρές υποδομές, το διδακτικό προσωπικό που έρχεται … με δόσεις μέχρι τον Νοέμβριο – Δεκέμβριο και ελάχιστα επιμορφώνονται (από το Κράτος) για τα νέα δεδομένα της εργασίας τους; Με την υποχρηματοδότηση των σχολείων, τον διευθυντή – καλό μάνατζερ να ψάχνει για έσοδα και να παρακαλάει τις τοπικές επιχειρήσεις για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα υλικά και μέσα; Οι γονείς να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη πληρώνοντας για κάθε είδους γραφική ύλη, εκδρομές και επισκέψεις, εκδηλώσεις, γιορτές, αλλά και έμμεσα στο Σύλλογο Γονέων για την κάλυψη άλλων αναγκών;
Δεν νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται η εκπαιδευτική πραγματικότητα στη χώρα μας είναι τα Πρότυπα σχολεία. Γι’ αυτό και πολλοί Σύλλογοι εκπαιδευτικών σε όλη την Ελλάδα αντιδρούν. Δεν είναι η ώρα να φτιάξουμε δημόσια σχολεία δύο ειδών στην Ελλάδα που έχουν επέλθει τόσες αλλαγές την τελευταία δεκαετία από οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική άποψη.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Αναβάθμιση του Δημόσιου σχολείου και αναβάθμιση του ρόλου των εκπαιδευτικών.
Αντί να μαζευτούν όλα τα μεταπτυχιακά των εκπαιδευτικών σε ένα πρότυπο, να μοιραστούν σε όλα τα Δημόσια σχολεία της περιφέρειας, να επιμορφωθούν δωρεάν και ουσιαστικά οι εκπαιδευτικοί σε όλα τα σχολεία, όχι επιλεκτικά. Παράλληλα με την αναμόρφωση του αναλυτικού και του ωρολογίου προγράμματος, την οποία ήδη σχεδιάζει το Υπουργείο Παιδείας, θα προσέδιδαν σοβαρή βελτίωση στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου.
Επίσης να ενισχυθούν οικονομικά τα σχολεία.
Έχουμε γίνει “επαίτες” για να πληρώσουμε τα βασικά, κάνουμε χειροτεχνία με ανακυκλώσιμα υλικά, κάθε τόσο ζητάμε τη βοήθεια των γονέων, ιδιωτών και του Δήμου για να τα βγάλουμε πέρα, όλες μας οι δράσεις και οι εκδηλώσεις έχουν ως πρώτο παράγοντα το κόστος.
Περάσαμε όλη τη φουρτούνα της τηλεκπαίδευσης και η Πολιτεία δεν μας έστειλε ούτε ένα … μηχάνημα. Τα τάμπλετ (2-10 πήρε το κάθε σχολείο) ήταν δωρεές εταιρειών.
Οι εκπαιδευτικοί πώς έκαναν μάθημα; (αναρωτήθηκε η κυρία Υπουργός που τους δίνει συγχαρητήρια;) Από το κινητό τους, πάντως όχι, δεν γίνεται. Ή μήπως να πάνε στο σχολείο με τα “καβουρδιστήρια” που έχουμε για να μαθαίνουν τα παιδιά; Για να κάνουν μάθημα χρειάζονται υπολογιστή που κάνει… όσο ένας μισθός. Αν είναι και ζευγάρι με παιδιά… άστο… και είναι πολλές τέτοιες οικογένειες. Σκέφτηκε το Υπουργείο να τους κάνει καμιά χορηγία;
Μπα! Δεν περισσεύουν γι’ αυτό!
Περισσεύουν όμως απ’ ότι φαίνεται για να εξοπλίσουν πρότυπα, να εκπαιδεύσουν τους άριστους… γιατί στα υπόλοιπα σχολεία δεν θα βγαίνουν άριστοι, θα είναι δεύτερης κατηγορίας μαθητές/τριες.
Η αριστεία δεν είναι κακό πράγμα, είναι πάρα πολύ καλό, αλλά να την προσφέρεις αφού έχεις εξασφαλίσει τα βασικά σε όλους. Αν δηλαδή βάλεις παπούτσια σε 5 παιδιά και μετά καμαρώνεις πόσο γρήγορα τρέχουν μπροστά από τα 95 ξυπόλητα, τι πράγματι έχεις καταφέρει;
Νομίζω ότι μόνο να ικανοποιείς την ματαιοδοξία κάποιων γονέων ως ένα βαθμό. Για την κοινωνία η ωφέλεια είναι ανύπαρκτη. Αυτά τα παιδιά (των προτύπων) θα προχωρούσαν και θα διέπρεπαν έτσι κι αλλιώς μέσα στα κανονικά σχολεία. Αντίθετα, χρηματοδοτώντας και αναβαθμίζοντας τα δημόσια σχολεία και τους εκπαιδευτικούς θα βοηθηθούν όλα τα παιδιά να έχουν καλύτερες επιδόσεις και καλύτερες εκπαιδευτικές εμπειρίες.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα χωλαίνει σε πολλά σημεία και αυτά μπορεί να τα διορθώσει το Κράτος, το Υπουργείο Παιδείας, εφόσον το σύστημα είναι συγκεντρωτικό.
Αν θέλει βέβαια…, αν δεν θέλει μπορεί να ονειρεύεται πρότυπα, εμείς πάντως όχι!
