Στην εικόνα του άρθρου βλέπουμε : Στο όνειρο της Πηνελόπης, ο Οδυσσέας σκοτώνει τις είκοσι χήνες-μνηστήρες (ραψωδία τ, 535) Λεπτομέρεια έργου Σ. Αράβου 2020
Σήμερα, δεν την συνάντησε η μουσική, πήγε εκείνη να τη βρει, το κάλεσμα….από μία και μόνο κίνηση, σαν χορός….το πέταγμα του κύκνου!
Ξύπνησε από την κραυγή του άντρα της στο διπλανό δωμάτιο, Help Help, χωρίς λέξεις, μόνο υπόκωφοι ήχοι από αντρικό λαρύγγι, βαρύ αντηχείο. Ένας εφιάλτης στον ύπνο του, το πάθαινε συχνά και όταν τον ξύπναγε, «πώ πω, κάποιος ήταν μέσα στο σπίτι δεν μπορούσα να αναπνεύσω». Κάθε φορά άλλο όνειρο, δεν ήταν άπνοια, τσεκαρισμένο, του χάιδευε το κεφάλι να ησυχάσει σαν μωρό, μέχρι να ξυπνήσει καλά….μετά….ο καθένας στη μεριά του, πλήρης αυτοέλεγχος….εκείνη γύριζε στο κρεβάτι της.
Φοβόταν τη συνέχεια αυτής της τρυφερότητας, εκείνη….μήπως του άρεσε στα πρόθυρα γεράματα, μήπως αρρώσταινε για να την έχει. Σαν,χορός θανάτου,θεατρικό του Στρίντμπεργκ, ο ήρωας αρρωσταίνει ασυνείδητα, μη φύγει η γυναίκα του, κατάλαβε, ήθελε να χωρίσουν. Εδώ, εκείνοι, είχαν «χωρίσει» την τρυφερότητα από νέοι …. πολλά τα χρόνια μαζί….εκείνος το θεωρούσε ιδιωτική υπόθεση…. ποτέ σε δημόσιο χώρο, ΣΔΙΤ, απαγορευόταν δια ροπάλου. Με τα χρόνια καταργήθηκε και στον ιδιωτικό χώρο, μια χαρά! Μείναν οι φωνές, οι καβγάδες, χωρίς να φύγει η αγάπη….πολλά τα χρόνια!
Προχθές ο μικρούλης τρίχρονος εγγονός τους, την ώρα που άρχισαν κόντρες και φωνές, πήρε ένα ξυλάκι από το τύμπανο του, καιτους έκανε το μαέστρο….στο τέλος….έβαλε κάθετα το δαχτυλάκι στο στόμα σσσσσουτ, τους είπε! Το ξυλάκι, αιφνίδια, έγινε πλάστης, άνοιγε τάχα φύλλο…..εικονικό κέρασμα… πίτσα, είπε! Λυτρωτικά γέλια … απίστευτος!
Τα τελευταία χρόνια κοιμόντουσαν σε διαφορετικά δωμάτια, κάτι το ροχαλητό, κάτι οι διαφορετικοί χρόνοι λειτουργίας της τηλεόρασης «κλείσ΄την θέλω να κοιμηθώ» «δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς αυτήν», οι διαφορετικές επιλογές προγραμμάτων, όλα μαζί, δεν βοηθούσαν να κοιμούνται και μαζί.
Την ώρα που άρχισε ο εφιάλτης και ξύπνησε από το μούγκρισμά του, έπιασε τον εαυτό της σε μια κίνηση κύκνου, έτοιμος να πετάξει, τινάχτηκε να τον βοηθήσει. Η ευλυγισία των προηγούμενων χρόνων είχε χαθεί, φυσικό, γύριζε ανάσκελα μάζευε τα γόνατα κοντά στον κορμό, σήκωνε τα χέρια ψηλά, οι παλάμες προς τα κάτω, έδινε ώθηση στη μέση και γυρίζοντας πεταγόταν από το κρεβάτι. Δεν μπορούσε πια να σηκωθεί απλά, ιδιαίτερα όταν έπρεπε να κάνει γρήγορα. Μετά από τη συνειδητοποίηση στάσης σώματος, το δωμάτιο πλημμύρισε Τσαϊκόφσκι, η Λίμνη των Κύκνων….και μετά….!
Πόσες φορές δεν είχε φανταστεί αυτή την παράσταση των κύκνων, το μπαλέτο, δίπλα στον Κούταβο, τη λιμνοθάλασσα του Αργοστολίου. Πλήρες όμως όχι «μαδημένα» μπουλούκια του καλοκαιριού, με μισούς ή ένα τρίτο από τους καλλιτέχνες, όλοι, με φώτα, με ορχήστρα, ένα Μέγαρο Μουσικής, ένα Μπάντμιντον, ένα Ηρώδειο, μεγαλεία, από την Αθήνα μπαπ καθισμένα στον Κούταβο.
Ο Νουρέγιεφ και η Φοντέϊν, να αναπτύσσονται πετώντας στη γέφυρα de Bosset και να ξαναγυρίζουν, στις τρεμάμενες πάνω στις τετράγωνες μύτες των παπουτσιών τους, μπαλαρίνες. Μάλλον απέναντι στη μαρίνα η φαντασία της τοποθετούσε το «Μπάντμιντον» ή….που αλλού; Όχι όχι, θέλει τεράστια πέτρινη πλάτη η σκηνή, η κυκλική πέτρα είναι αγκαλιά, έτσι το φανταζόταν, να εγκλωβίζει τον ήχο, να περνάει βαρύς μέσα στα αυτιά…τα κοστούμια των κύκνων- μπαλαρίνων, προέκταση των κατοίκων του υδροβιότοπου, πάπιες, χήνες, φλαμίνγκο..και…κύκνοι, πολλοί κύκνοι οπωσδήποτε….
Ήρθαν κι άλλες μπαλαρίνες στο μεταξύ, του Ντεγκά, ζωγραφισμένες αυτή τη φορά, έδεναν καθισμένες σκύβοντας, τις κορδέλες στα παπούτσια τους, τα τούλια – φούστες, κάθετοι κύκλοι στον αέρα….αντίγραφο δώρο στους γονείς της, έφυγαν από το σαλόνι μαζί με όλα τα πράγματα, μετά….flash glance!
Πόσες παραστάσεις στην Αθήνα, από παιδί στο Σινεάκ και μετά παστούλα στου Πράπα στην Ομόνοια, πρωινά Κυριακής με τον πατέρα. Στον κινηματογράφο Αρμονία στον Κολωνό και μετά γλυκό στο διπλανό ζαχαροπλαστείο, full της Τέχνης και στην εφηβεία, στα φοιτητικά, τα ενήλικα και πάντα και για πάντα!
Έχει ανισότητες σ΄αυτά η περιφέρεια, πού είναι το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού πχ, το Πάρκο με τους λεμούριους, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και τόσα άλλα για τα παιδιά. Πού τα θέατρα, οι άπειροι κινηματογράφοι, εικαστικά κάθε γωνιά, τίποτα δεν αφήσανε όσοι μεγάλωσαν σε κλεινόν άστυ. Το θέμα είναι γιατί το εγκαταλείψανε τρέχοντας!
Διότι, οι μεγάλες πόλεις είναι πλέον τριβλία καλλιεργημένα γεμάτα Άγαρ-Άγαρ. Για τους μη γνωρίζοντες περί την Ιατρική, πρόκειται για τα στρογγυλά διαφανή κουτάκια με καπάκι, εκεί που οι μικροβιολόγοι, κάνουν μέσα τις καλλιέργειες μικροβίων, μία από τις τεχνικές, γεμάτα θρεπτικό υλικό που πολλαπλασιάζει τα μικρόβια και αποκαλύπτει περίτρανα την ύπαρξή τους.
Έτσι βιώνει κανείς το συνωστισμό των μεγαλουπόλεων, την ανθρώπινη συνεχή ροή στα μετρό, στα mall, στις οργανωμένες παραλίες, πέφτουν ο ένας πάνω στο μαγνητικό πεδίο του άλλου. Σε τέτοια «τριβλία» πολλαπλασιάζονται οι κορωνοϊοί και τρελαίνεται η Φύση. Εμείς δίνουμε την εντολή, σκεφτόταν, καιρός να την πάρουμε πίσω! Το «αντιβιοτικό», η θεραπεία, λέγεται σοβαρή περιφερειακή ανάπτυξη και αποκέντρωση!
Να τραγουδάμεόμως στο μεταξύ, σκεφτόταν, να καταλάβει η Φύση πως είμαστε με το μέρος της Ζωής, να τραγουδάμε δυνατά και όλοι μαζί, η νέα εντολή! Και σιγά σιγά να αποσύρουμε κάθε βλακεία περί την τροφή, την κατοικία, την εκπαίδευση την υγεία, γιατί αλλιώς θα «καθαρίσει» μόνη της η Φύση και ξέρει καλά τη δουλειά της!
Πού σε πάει ένα βραδινό πέταγμα του κύκνου, καθόλου κύκνειο άσμα!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, έλεγε μέσα της, τραγουδάμεδυνατά, ακούει η Φύση. Ζωγραφίζουμε, γράφουμε, χορεύουμε,διαβάζουμε, βλέπει η Φύση. Αρκεί να την «ακούσουμε» κι εμείς, αρκεί να τη «δούμε» λιγάκι παραπάνω! Πως λένε οι νέοι; την «άκουσα», την «είδα»! “The young ones” ακούγεται, (Cliff Richard).
Λεκτικά, κάπως έτσι! Στην πράξη, με σεβασμό και όλα στην ώρα τους!
Υ.Γ. 1 Αυτό λέγεται, κοινωνική αποτύπωση. Αρχίζει από το εγώ, πάει στο εσύ κι εγώ (δυαδικά), μετά στο εμείς κι εσείς (διομαδικά) με κατάληξη την ιδεολογία (πολιτισμός, αστυφιλία καιvs). Μοντελική επινόηση, που διευκολύνει την κοιν/ψυχολογική ανάλυση. Λίγη «λογοτεχνίζουσα σως ταρτάρ», έτοιμο το μήνυμα! Όπερ έδει δείξε σπαστίκ-διδακτικά!
Υ.Γ. 2Whatever! “Shall we dance? Be this Alive!”
