Είναι παράλογο να αντιδράς, παράλογο να διαμαρτύρεσαι, παράλογο να θυμώνεις, παράλογο να μην δέχεσαι, παράλογο να μην βολεύεσαι με την επιβίωση. Το μόνο λογικό είναι να σιωπάς, ακόμα καλύτερα να μην σκέφτεσαι.
«Κάποια στιγμή θα καεί» είπε ο εκλεγμένος από το λαό πρωθυπουργός μας στην Κέρκυρα για τον Ερημίτη. Μία περιοχή πανέμορφη και πολύτιμη, για να μας πείσει, πως μόνη λύση είναι να πέσει στα χέρια του μαζικού τουρισμού. Ταυτόχρονα όμως, για όσους ασχολούνται με το θέμα, αυτό ήταν η τιποτένια απάντηση στο επιχείρημα κατοίκων και οικολογικών πρωτοβουλιών για τη σημαντική βιοποικιλότητα του τόπου.
Ας δούμε τα πράγματα ανάποδα. Έστω, ότι είσαι πρωθυπουργός, και ξέρεις πως είσαι ανάξιος να προστατέψεις μία περιοχή. Γιατί το δηλώνεις δημόσια; Τι να είναι άραγε αυτό που σε οδηγεί με τέτοια ευκολία να παραδεχτείς μπροστά σε όλους την αδυναμία σου; Επειδή είμαι καλό παιδί, το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι ο αξιολάτρευτος πολιτικός γόνος βρέθηκε σε μία κρίση ειλικρίνειας. Καθώς το υψηλό αίσθημα δικαίου που τον διακατέχει δεν του επέτρεπε να κάνει κάτι άλλο, αποκάλυψε με συγκίνηση σε όλους την τερατώδη πραγματικότητα. Μετά όμως ξύπνησα (είδα το βίντεο) και ξανασκέφτηκα την κατάσταση πιο ψύχραιμα.
Μία από τις πιο αγαπημένες αλλά και διαχρονικότερες τακτικές των ανθρώπων που θέλουν να διατηρήσουν την εκάστοτε υφιστάμενη κοινωνική κατάσταση είναι να την παρουσιάζουν σα φυσική και αδιαπραγμάτευτη. Η κληρονομική βασιλεία της αρχαιότητας, που επιβιώνει σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη έως σήμερα, η ελέω Θεού βασιλεία των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, η φυλή που πρέπει να εξουσιάζει γιατί αυτό είναι ¨φυσικό¨ αποτελούν μερικά μόνο παραδείγματα. Ακόμα και οι προσπάθειες αρκετών πολιτικών φιλοσόφων να δομήσουν τις θεωρίες τους πάνω σε όσα υποθέτουν ο καθένας από τη σκοπιά του ότι θα έπρεπε να συμβαίνουν στη ¨φυσική κατάσταση¨ του ανθρώπου, κινούνται στην ίδια κατεύθυνση.
Ο στόχος όλων των παραπάνω είναι να θεωρήσουμε πως η υφιστάμενη κοινωνική κατάσταση δεν είναι βέβαια αυτή που πρέπει να είναι, αλλά αυτή που μπορεί να είναι. Υπάρχει κάτι ύπουλο και τοξικό ( πολύ της μόδας η λέξη! ) σε αυτή την άποψη, η οποία είναι τόσο διαδεδομένη, ώστε να είναι πολλές φορές αδύνατο να καταρριφτεί. Ακούγεται απλοϊκό, σίγουρα ικανότεροι εμού θα το εξηγούσαν επαρκέστερα, αλλά αν πιστεύεις ότι η κοινωνική σου πραγματικότητα δεν είναι αυτή που θα έπρεπε, τότε υπάρχουν περιθώρια να την αλλάξεις. Αν όμως η κοινωνική πραγματικότητα είναι απλώς αυτή που μπορεί να είναι, τότε δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για καμία απολύτως αλλαγή.
Για αυτό και ο Ερημίτης αφού κάποια στιγμή θα καεί (όχι ίσως καεί, θα καεί) δεν έχει κανένα νόημα να τον προστατέψουμε. Αλλά όπως είπε και η φίλη μου, η Ελίνα: «Κάποια στιγμή θα πεθάνουμε κιόλας πρόεδρε (πράγμα βέβαιο μάλιστα) αλλά δεν αυτοκτονούμε no reason.»
