Οι άνθρωποι ξεχνάμε εύκολα, δεν το κάνουμε επίτηδες και ίσως κάτω από ένα πρίσμα αυτό να είναι και σωτήριο. Το παρόν μας είναι πάντα πιο δυνατό από ό,τι έχουμε υπολογίσει και δεν αφήνει περιθώρια για αναμνήσεις.
Με αφορμή τα εφτά χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα θα γίνουν και φέτος εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Αυτή η δύσκολη επέτειος μας επιτρέπει να ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά σε κάποια γεγονότα. Όταν ζεις σε μικρό μέρος αρκετές φορές μοιάζει «Την μιά μονότονην ημέραν άλλη/ μονότονη, απαράλλακτη (ν’) ακολουθεί.»*, ωστόσο, μπορεί να μην αλλάζει το τοπίο ή να μην εναλλάσσονται τα πρόσωπα, αλλά αλλάζουν οι κοινωνικές συνθήκες και με τη δική τους αλλαγή, αλλάζουν και οι άνθρωποι.
Το Σεπτέμβρη του 2013 δεν ήμουν μόνιμα στο νησί, θεωρώ όμως, πως έχω μία καλή εικόνα για όσα διαδραματίστηκαν τότε. Η είδηση της δολοφονίας έφτασε όταν η τουριστική σεζόν πλησίαζε στο τέλος της, η οικονομική κρίση βέβαια δεν άφηνε περιθώρια χαράς. Από την άλλη ακόμα και στο κατά τ’ άλλα ξένοιαστο μικρόκοσμό μας οι νεοφασίζουσες ιδέες και ο ρατσιστικός λόγος κέρδιζαν έδαφος.
Ωστόσο, αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν το επιβεβαιώνουν. Τρεις μέρες μετά, 21 Σεπτέμβρη, Σάββατο πρωί, γίνεται η πρώτη πορεία. Την πορεία καλούν οι «Αντιφασίστες Κεφαλονιάς» (κυρίαρχο το φοιτητικό στοιχείο), συμμετέχουν σε αυτή περίπου 200 άτομα, που είναι δύσκολο να κατατάξουμε πολιτικά, για αυτό θα περιοριστώ στο να πω ότι άνηκαν στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Η αστυνομία και η ασφάλεια κάνουν περισσότερο από αισθητή την παρουσία τους και ένας χρυσαυγίτης βρέχει τον κόσμο από το μπαλκόνι των γραφείων των νεοναζί, αλλά η μικρή πόλη του Αργοστολίου έχει ξεκάθαρα επιλέξει πλευρά.
Έτσι, στις 23 Σεπτεμβρίου το απόγευμα, μετά από κάλεσμα του ΕΚΚΙ και της τοπικής ΕΛΜΕ, θα γίνει μία πορεία εντυπωσιακά μεγαλύτερη από την προηγούμενη, στην οποία η τρομακτική μαθητική παρουσία θα κόψει κάθε ελπίδα όσων φιλοδοξούσαν να δουν τα παιδιά να επιλέγουν τη μισαλλοδοξία. Αυτή τη φορά μία διμοιρία θα φυλάει τα γραφεία της νεοναζιστικής συμμορίας, αλλά η μικρή πόλη θα έχει κάνει πάλι ξεκάθαρη την επιλογή της.
Έχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε. Σε αυτά τα εφτά χρόνια άλλαξαν κυβερνήσεις, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες. Σήμερα και μετά από την αδιανόητη μέχρι πριν λίγο καιρό κατάσταση πανδημίας, όλα μοιάζουν παγωμένα, σα να παρακολουθεί πια η μικρή πόλη τις εξελίξεις και να μην συμμετέχει σε αυτές. Είναι έτσι;
Όχι, δεν είναι. Οι άνθρωποι δεν έχουν χαθεί, οι συνειδήσεις δεν έχουν αλλοιωθεί και είμαι σίγουρη πως το επόμενο δύσκολο διάστημα θα έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε.
Υ.Γ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ – ΟΙ ΝΑΖΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
*ποίημα Μονοτονία, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
