Η διάκριση των φύλων με αρνητικό πρόσημο για την γυναικά (σεξισμός) αποτελεί την κυρίαρχη αντίληψη και καθορίζει την θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Η θέση της γυναίκας σε μία κοινωνία έχει οριακά απόλυτη σχέση με τα ποσοστά βίας που της ασκούνται.
Στην σημερινή εποχή το φεμινιστικό κίνημα έχει χλευαστεί ακόμα και από πολλούς «προοδευτικούς», ως άτοπο πλέον και παρωχημένο. Η βασική δικαιολογία είναι πως η ισότητα έχει επέλθει. Ωστόσο, τι σχέση έχει αυτό με την πραγματικότητα; Όχι με αυτή που μας αφηγούνται, αλλά με αυτή που άντρες και γυναίκες βιώνουμε γύρω μας. Η σεξουαλικότητα της γυναίκας είναι ακόμα υπό διωγμών με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Για παράδειγμα, μία γυναίκα με πλούσια σεξουαλική ζωή θεωρείται ανήθικη, ενώ μία γυναίκα που είτε δεν έχει, είτε δεν προβάλει την σεξουαλική της ζωή, είναι στερημένη. Ο αριθμός των σεξουαλικών συντρόφων καταντάει εφιάλτης, δεν πρέπει να είναι μεγάλος, αλλά δεν πρέπει να είναι και μικρός και το μέτρο δεν βρίσκεται ποτέ, γιατί το πρόβλημα της πατριαρχίας είναι η ίδια η γυναικεία σεξουαλικότητα.
Ταυτόχρονα η γυναίκα προβάλλεται παντού ως αντικείμενο και τα αντικείμενα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο, έτσι ετεροπροσδιορίζεται και έχει συνεχώς υποχρεώσεις και σχεδόν ποτέ δικαιώματα. Η εικόνα της είναι υποχρέωση, η σεξουαλικότητα της, η μητρότητα ακόμα είναι υποχρέωση. Το σώμα και η ίδια της η φύση παραμένουν ταμπού. Η περίοδος είναι μιαρή στην κυρίαρχη αντίληψη και όποια σκεφτεί, όχι μωρέ υπερβολή αυτό, ας θυμηθεί πώς ακριβώς παίρνουμε την σερβιέτα από την τσάντα μας για να αλλάξουμε στο μπάνιο όταν βρισκόμαστε σε μία καφετέρια και πώς τα χαρτομάντιλα, που είναι φυσιολογικά, αφού τα χρησιμοποιούν και οι άντρες. Το γεγονός αυτό από μόνο του αποτελεί γνώμονα για το βαθμό στον οποίο η πατριαρχία ακόμη καθορίζει καταστάσεις.
Η κοινωνική πίεση που ασκείται είναι τεράστια και ωθεί σε στερεοτυπικές αντιλήψεις που με την σειρά τους οδηγούν σε συμπεριφορές βίας, πολλές φορές και στην δημόσια δικαιολόγηση μερικών από αυτές (πρόσφατα είχαμε την ευκαιρία να δούμε «live» προτροπή σε βιασμό). «Κάτι θα του έκανε», «ναι αλλά τι φορούσε» είναι μόνο μερικά από όσα εμετικά ακούμε λίγο ή πολύ κάθε φορά. Η γυναίκα δεν είναι το ίδιο με τον άντρα, η γυναίκα δεν είναι το ίδιο άνθρωπος με αυτόν και αυτή η αίσθηση του άλλου είναι που δικαιολογεί.
Η μεγαλύτερη έρευνα που έχει γίνει στην ΕΕ για την έμφυλη βία (FRA 2014), καταγράφει ότι πενήντα γυναίκες στην ΕΕ δολοφονούνται κάθε εβδομάδα από νυν ή πρώην σύντροφό τους και αυτή είναι η καλή πλευρά του πλανήτη για να ζει μία γυναίκα. Φυσικά στην ίδια και χειρότερη μοίρα βρίσκονται όλοι οι «μη φυσιολογικοί», σε μία κοινωνία που «φυσιολογικό» είναι το bigbrother.
* Η φωτογραφία του άρθρου είναι της Αντζελίνας Γιαννοπούλου και την τράβηξε η Φωτεινή Μαραβέγια κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης “Μιλάμε για τη βία” από την Πολιτιστική Εστία Κεφαλονιάς στις 9 Δεκέμβρη του 2019.
