Ένα μικρό σχόλιο, για έναν μεγάλο αγώνα.
Ξυπνάς, πας στη δουλειά (αν έχεις!), γυρνάς στο σπίτι. Ίσως αργότερα δεις ένα φίλο, ίσως και όχι. Που και που σε βρίσκει κάποια καταστροφή, οικονομική, φυσική δεν έχει σημασία. Έτσι και αλλιώς εσύ με τον ίδιο τρόπο θα την αντιμετωπίσεις, σα να την έστειλε η μοίρα, ο Θεός και δεν ξέρω τι άλλο.
Στο μικρό μας νησί η τελευταία καταστροφή είχε και ονοματάκι, την είπαν Ιανό, δεν έχω ιδέα γιατί, νομίζω κανένας δεν έχει. Μας ήρθε από το πουθενά και έκατσε απάνω απ΄το νησί σαν την κακή μας μοίρα. Μετά έφυγε και μας άφησε σκυμμένους να μαζεύουμε τα σπασμένα, το βόρειο κομμάτι του νησιού κυρίως.
Πάντα υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν πως αυτά τα άσπρα ανεμιστηράκια στις κορυφές των βουνών, εκτός από την κακή τους αισθητική, θα φέρουν και άλλα προβλήματα. Όταν, ωστόσο, έχεις πήξει σαν κοινωνία από τα εργοστασιακά φουγάρα και ακούς για “πράσινη” ανάπτυξη και βασικά δεν βλέπεις φουγάρα, τότε δεν μπορεί παρά να μοιάζει καλή ιδέα.H σκέψη είναι απλή στην αρχή:”Και ποιον πειράζει εκεί πάνω;”. Έπρεπε να έρθουν τα πάνω κάτω στο νησί για να γίνει ξεκάθαρο πόσο μας πειράζει και γιατί.
Την ίδια στιγμή λοιπόν που ο κόσμος προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του, έφτασε στη Σάμη ένα ακόμα καράβι φορτωμένο με ανεμογεννήτριες και τότε έγινε κάτι που κανείς δεν περίμενε και κάποιοι δεν τολμούσαν να φανταστούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Πολίτες από το βόρειο τμήμα του νησιού και όχι μόνο, κατέβηκαν στο λιμάνι και σταμάτησαν την “απόβαση”!
Θα περίμενε κανείς αυτό να κρατήσει μερικές ώρες, αλλά σε πείσμα κάθε πρόβλεψης οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται εκεί έντεκα μέρες. Έντεκα μέρες σπάνε την “κανονικότητα” που θα τους ήθελε στα πληγωμένα σπίτια τους ήσυχους, έντεκα μέρες σπάνε την λογική που μας έφερε την καταστροφή, έντεκα μέρες απαντάνε με ρεαλισμό σε αυτούς που ρωτούν “Και αν πάω τι θα καταφέρω;”, έντεκα μέρες διδάσκουν πως οι τοπικές κοινωνίες έχουν δύναμη.
Υ.Γ.: “Montenero” ονόμαζαν τον Αίνο οι φίλοι μας οι Ιταλοί τα παλιά τα χρόνια, το μαύρο βουνό, εξαιτίας του ιδιαίτερα σκούρου χρώματος που έχουν τα έλατά του (κεφαλληνιακή ελάτη). Εμένα μου το θύμισε η υπογραφή σ΄ ένα εξαιρετικό κείμενο που μοιράζονταν στο λιμάνι της Σάμης.
