Η θλιβερή Μικρασιατική περιπέτεια έληξε με μια τεράστια πυρκαγιά η οποία εσημείωσε τη θυσία της μεγάλης ωραίας χριστιανικής Σμύρνης.
” Ίσως να χρειαζόταν το φέγγος της κολάσεως δια να ίδη καλύτερα τι συμβαίνει στη ψυχήν του ο Ελληνισμός. Ίσως να εχρειάζετο αυτό το κολοσσιαίο και πένθιμο πυροτέχνημα υπό την λάμψιν και τους καπνούς του οποίου ξεψυχά ο Μικρασιατικός Ελληνισμός” έγραφε ένα σχόλιο σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβρη του 1922.
Την ίδια στιγμή στην Αθήνα κι ενώ η Μικρά Ασία έχει γίνει ένα απέραντο κοιμητήριο και τα ερείπια της Σμύρνης ακόμα καπνίζουν, τα θέατρα είναι γεμάτα ,οι κινηματογράφοι τιγκάρουν κι οι άνθρωποι διασκεδάζουν ανέμελα ως ξέφρενα.
Κάποιοι προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο των προσφύγων, κάποιοι θα τους εκμεταλλευτούν ανελέητα.
Στους 4.000 πεσόντες της Μάχης του Σαγγάριου μετράμε και τον θείο μουΔιονύσιο Φωκά. (Στη φωτό δεξιά).Δεν είμαστε Μικρασιάτες αλλά ένας δικός μας άνθρωπος πολέμησε για αυτά τα χώματα. Σήμερα 14 Σεπτέμβρη ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ανάβουμε κι εμείς ένα κερί στη μνήμη του.
Δημητρία Φωκά
