Τριγυρνώ άσκοπα στην παλιά μου γειτονιά. Φτωχογειτονιά θα την έλεγα, συγκινημένη. Οι σκέψεις μου στο παρελθόν… Καθισμένη στο πεζοδρόμιο, με τον ήλιο έτοιμο να δύσει.

Θυμήθηκα τα παιδιά στον δρόμο, όλα τα παιδιά… Τον Μάκη του Θεοδόση, τον Νίκο, την Πολυξένη, την Κατερίνα, τη Σταμούλα, τον Νικολάκη της κυρίας Αιμιλίας, τον Διονυσάκη… Τώρα έχουν γυμναστήριο και μας χαμογελούν με ζεστασιά. Ο Διονυσάκης στ’ Αργοστόλι, ο Νικολάκης στο Ληξούρι και μια αγκαλιά μεγάλη όταν μας βλέπουν.

Φτωχογειτονιά μου, με τα μικρά σπιτάκια σου, χτισμένα κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο. Πόσα παιχνίδια, πόσες αναμνήσεις, πόσα γέλια και δάκρυα, με τα ρουχαλάκια της εποχής εκείνης. Αυτά που τώρα τα δικά μας παιδιά κοροϊδεύουν στις φωτογραφίες μας. Ιδρωμένες φατσούλες, να τρέχουμε από κουδούνι σε κουδούνι και να κρυβόμαστε, μη μας μαλώσουν οι ιδιοκτήτες.

Υπήρχε φτώχεια, μα χαμόγελο. Ματώναμε στον δρόμο, μα γελούσαμε. Γειτονιές με τις κυράδες να κάθονται, απλές, με τις εμπριμέ ρομπούλες τους, στις ξύλινες φθηνές καρέκλες, πλέκοντας εκεί στην άκρη του δρόμου, για να μας παρατηρούν. Μια φέτα ψωμί με λάδι και ντομάτα ήταν αρκετή μέχρι το βράδυ που σουρούπωνε. Με το ζόρι γυρνούσαμε στο σπίτι. Η φράση “Καληνύχτα, αύριο πάλι” έκρυβε υποσχέσεις για μια ακόμα χαρούμενη μέρα.

Πατεράδες και παππούδες με τις φρέζες και τ’ αγροτικά αμάξια, ακούγονταν και σαν παρκάριζαν σιμά στα σπίτια, τρέχαμε να βοηθήσουμε, να ξεφορτώσουμε τα τελάρα με τα μαναβικά απ’ τους κάμπους. Πέφταμε σαν τις μελισσούλες στα ζουμερά φρούτα, στα σταφύλια, στις σταφίδες, στα βερίκοκα, στα ροδάκινα και στα κεράσια. Σαν έτρεχαν τα ζουμιά στα ρούχα μας, ξέραμε πως θ’ ακούσουμε κατσάδα, μα η σκανδαλιά ήταν δεδομένη.

Τότε τα σπίτια ήταν μονοκατοικίες. Ο ένας σκαρφάλωνε στο περβάζι του άλλου. Ακόμα κι οι καρποί απ’ τα δέντρα και τους κήπους ήταν καθημερινό παιχνίδι. Με την Πολυξένη να κλαίει που έπεσε απ’ το δέντρο και τον Νικολή της κυρά Λουκίας να την παρηγορεί μ’ αστείες γκριμάτσες, όλα ξεχνιούνταν στο λεπτό.

Η βία δεν ήταν μέρος της ζωής μας ούτε οι προσβολές. Μόνο διαφωνίες της στιγμής. Η αγάπη ήταν σπουδαιότερη απ’ τον εγωισμό μας. Δεν υπήρχαν αγωνίες, μόνο χάδια κι αγκαλιές.

Παντόφλες!!! Ναι, έβλεπα στα κατώφλια τις παντόφλες κι έτρεχα κρυφά να τις αλλάξω! Έτσι η κυρα Χρυσάνθη έβρισκε άλλες στο χαλάκι το πορτονιού. Και η κυρία Λουκία φώναζε για τις δικές της! Κι εμείς, κρυμμένοι πίσω απ’ το αγροτικό του παππού, ξεκαρδιζόμασταν.

Περιμέναμε και τον Ρομπέρτ πως και πως κάθε καλοκαίρι να έρθει απ’ την Αμερική!Ερωτευμένα τα κορίτσια της γειτονιάς με τον Ελληνοαμερικανό φίλο μας, που ερχόταν στο σπίτι του παππού του. Φιγουρίνια κάθε μέρα όλες τους. Μα εγώ πιστή στο μοτοποδήλατο του γείτονα, που έπαιρνα κρυφά κι η φιγούρα δεν είχε τελειωμό.

Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου. Οι θάλασσες μας περίμεναν. Η υπόλοιπη παρέα, η Έρη, ο Σπυρογιάννης, στ’ αγαπημένα Λέπεδα. Ταλέντα στις βουτιές. Αγαπημένες αναμνήσεις! Και τα βράδια κάθε καλοκαιριού στο λούνα παρκ που είχε την τιμητική του, χρόνια ολόκληρα.

Τίποτα δεν έμεινε ίδιο, εκτός από τις αναμνήσεις και την διαδικτυακή επαφή.

Τεχνολογικός πολιτισμός. Βλέπετε… αυτός που μας προσφέρει από την μια, μας στέρησε την ησυχία απ’ την άλλη. Σαράντα χρόνια μετά, επικρατεί μόνο η επιβίωση.

Κοιτώ ξανά τριγύρω. Ονειρεύτηκα σπιτάκια του τότε. Μα είναι πλέον πολυκατοικίες.

Είναι η ζωή μας τότε… η ζωή μας τώρα…

Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συγγραφέας, αρθρογράφος κεντρική συντάκτρια στο kefaloniastatus.gr και σε ομογενειακά site του εξωτερικού. Μέλος της ΕΛΒΕ, Μέλος PEN GREECE.