Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos

Τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε μία συστηματική απαξίωση του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Περνώντας απ’ τις δεκαετίες των μεγάλων πολιτικών παθών, όπου οικογένειες “σφάζονταν” μεταξύ τους στο όνομα του Παπανδρέου, του Καραμανλή και του Μητσοτάκη (τα ίδια ονόματα κυριαρχούν μέχρι σήμερα με τους διαδόχους τους…), φτάσαμε στις τελευταίες δεκαετίες όπου το status quo υπαγορεύει πως όποιος ασχολείται με την πολιτική είναι στην καλύτερη περίπτωση διεφθαρμένος!

Ασφαλώς και υπάρχει τεράστια ευθύνη για το πολιτικό προσωπικό που απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί τη δικαιοσύνη με τις διάφορες εκφράσεις των καταχρήσεων της εξουσίας που σημειώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Το παράδοξο βέβαια είναι πως αν και βρήκαν το δρόμο της δημοσιότητας και της δικαιοσύνης πολλές κραυγαλέες περιπτώσεις κακοδιαχείρισης και απάτης, εντούτοις οι κάλπες συνεχίζουν να επιβραβεύουν πολιτικούς και πολιτικές που είναι υπόδικες!

Μήπως η συλλογική μνήμη χρειάζεται βοήθεια αντί για πλύσιμο εγκεφάλου;

Αυτό που δε γίνεται αντιληπτό είναι ότι η απαξίωση των κομμάτων σημαίνει αυτομάτως και την απαξίωση του πολιτεύματος. Διότι τα κόμματα είναι μέρος του πολιτεύματος, και μάλιστα βασικό! Αποτελούν κύτταρα δημοκρατίας και είναι τα μέσα για τις πολιτικές ομάδες, που μοιράζονται τις ίδιες ιδέες, προκειμένου να φτάσουν στη διαχείριση και να τις εφαρμόσουν.

Έχουν τα κόμματα προβλήματα, στρεβλώσεις και αδικίες; Ασφαλώς και έχουν!
Ποιος κλάδος, επαγγελματικός ή κοινωνικός, δεν έχει;

Είναι η απάντηση η απαξίωσή τους; Όχι, σε καμία περίπτωση!
Η απάντηση στα κακώς κείμενα των κομμάτων είναι μία: “μπες μέσα και άλλαξέ τα”! Διότι αν δεν μπεις εσύ μέσα, κάνεις ευκολότερη τη δουλειά αυτών των λίγων που είναι μέσα και κινούν τα νήματα και που επιβουλεύονται τα κόμματα για τις προσωπικές ή άλλες φιλοδοξίες τους… και εκεί είναι η ρίζα του κακού. Στη μη συμμετοχή.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα: η μισαλλοδοξία.

Το ότι βρίσκεται κάποιος σε έναν πολιτικό φορέα, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να μισεί θανάσιμα αυτούς που βρίσκονται σε έναν άλλο. Κάποιοι συμπολίτες μας πιστεύουν στη συντήρηση και κάποιοι στην πρόοδο. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Γι΄αυτό το λόγο προκύπτει η αδήριτη ανάγκη της συνεργασίας.

Η συνεργασία και η σύνθεση των πολιτικών μπορούν να επιφέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τους πολίτες και τις κοινωνίες. Είναι κάτι που συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης και που στη χώρα μας βρίσκεται σε βρεφονηπιακή κατάσταση…

Αντί λοιπόν κάποιοι να ρίχνουν το ανάθεμα στα κόμματα, τη στιγμή που επί δεκαετίες τα εκμεταλλευόντουσαν για να χτίζουν πολιτικές καριέρες, ας αντιληφθούν κι ας εφαρμόσουν τη σημασία και την αξία των προγραμματικών συνεργασιών.

Η άποψη ότι οι πολιτικές και τα κόμματα δεν έχουν θέση στην αυτοδιοίκηση είναι από αφελής μέχρι και επικίνδυνη. Διότι όλα είναι πολιτική! Το να την κάνεις στην άκρη ενέχει σκοπιμότητα και προσωπικό συμφέρον. Ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Πολιτική είναι, για παράδειγμα, η διαχείριση του νερού-του ύψιστου αγαθού!

Το αν μία δημοτική αρχή θέλει την ιδιωτικοποίηση ή όχι του νερού, είναι μία πολιτική τοποθέτηση. Η πρόοδος λέει δημόσιο αγαθό για όλους, ενώ η συντήρηση λέει υλικό υπό εκμετάλλευση από τους λίγους. Σε μία προγραμματική συμφωνία αυτά τα σημεία οφείλουν να είναι ξεκάθαρα. Για να μπορούν οι πολίτες να βγάζουν τα συμπεράσματά τους και να επιλέγουν τις πολιτικές που θεωρούν κατάλληλες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Σήμερα στο Δήμο Αργοστολίου το νερό είναι πανάκριβο ενώ οι υποσχέσεις για πόσιμο νερό από τη βρύση πήγαν στις καλένδες καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης το νερό της βρύσης μυρίζει σα να βγήκε από πισίνα! Συνεπώς τα πλαστικά μπουκάλια μιας χρήσης, και άρα η αλόγιστη καταστροφή του περιβάλλοντος, καλά κρατούν… Παρόλα αυτά, το εργοστάσιο νερού το πληρώνουμε “ένα μάτι”!!

Στην αντίθετη περίπτωση, αυτήν της απεμπόλησης της πολιτικής, τι μας μένει; “Υποθηκεύονται” ολόκληρες οικογένειες σε δημοτικές παρατάξεις λόγω προσωπικών-συγγενικών σχέσεων, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ή άλλων δεσμεύσεων χωρίς να επιλέγουν πολιτικές αλλά επιλέγοντας πρόσωπα και δίνοντας λευκές επιταγές για να υπογράφουν ό,τι θέλουν… Αυτό το μοντέλο θυμίζει περισσότερο χώρες σαν την Τουρκία ή σαν τη Δανία; Μάλλον και δυστυχώς την πρώτη…

Η απαξίωση των πολιτικών φορέων πρέπει να σταματήσει.
Η βελτίωση των πολιτικών φορέων πρέπει να ξεκινήσει.
Δε νοείται σύγχρονη κοινωνία χωρίς συντεταγμένους πολιτικούς φορείς με απόψεις και επιχειρήματα.
Δε νοείται σύγχρονη πόλη χωρίς σχήματα συνεργασίας και σύνθεσης πολιτικών απόψεων.
Ο διάλογος και τα τεκμηριωμένα επιχειρήματα οφείλουν να επικρατήσουν της μισαλλοδοξίας και της χειραγώγησης.
Οι σκοπιμότητες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πρέπει να ηττηθούν από το όραμα και την προσφορά.

Γιάννης Βαρούχας