Ο αρθρογράφος παραθέτει το ηχητικό της εκπομπής “Οι περιπέτεις του Τζον Γκρηκ” που αναφέρεται μέσα στο κείμενο, με τη σύσταση αν το επιθυμούν οι αναγνώστες να το ακούνε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του κειμένου :
Καλοκαίρι, αρκετά χρόνια πριν την εφηβεία, μόλις είχε περάσει η ποτιστήρα του Δήμου και είχε καταβρέξει το μικρό χωμάτινο δρομάκι που μαζευότανε η σκοπερτσαρία. Αλλού τ’ αγόρια, αλλού τα κορίτσια, λίγο μετά το κλείσιμο του σχολείου για τις διακοπές του καλοκαιριού.
Εγώ περήφανος για το απόκτημα μου, μια πέτσινη μπάλα ποδοσφαίρου, δώρο του θείου Μήτσου, αδελφού του πατέρα μου. Έσκαγα μούρη στο δρομάκι με το βρεγμένο χώμα κι άρχιζα να χτυπάω την μπάλα στο πεζοδρόμιο, ο ήχος που έκανε ήταν το Κάλεσμα!
Σε λίγα λεπτά ο δρόμος ήταν γεμάτος από πιτσιρικάδες, με χοντρά ντρίλινα κοντά παντελόνια, χοντροπάπουτσα με πέταλα και σοσόνια ξεχειλωμένα, τη στολή συμπλήρωνε το πουκάμισο με τα κοντά μανίκια. Τα περισσότερα μεταποιημένα από τα μεγαλύτερα αδέλφια ή από το μοναστηράκι που είχαν ψαρέψει οι μανάδες μας από κάτι μεγάλες μπάλες με λογιών-λογιών ρούχα απομεινάρια της αμερικανικής βοήθειας.
Ο εμφύλιος δεν ήταν μακριά που είχε τελειώσει και τα σημάδια του φαινόντουσαν παντού, στους τοίχους, στα ρούχα, μα προπάντων στα βλέμματα των περισσοτέρων κατοίκων που έμεναν σ’ αυτό το δρομάκι.
Μ’ αυτά και μ’αυτά άρχιζε η μοιρασιά των ομάδων, αυτός που είχε την μπάλα πήγαινε με τους καλύτερους, εγώ δηλαδή, κι αυτό μου άρεσε γιατί δεν άντεχα άλλες ήττες!!!!!
Δυο πέτρες απ’ τη μια και δυο πέτρες απ’ την άλλη όριζαν τα τέρματα, εκεί στην οδό Ευπόμπου.
Άρχιζε λοιπόν το ματς!!! Φωνές, κλωτσιές και φιγούρες στις κοπέλες που έπαιζαν πιο εκεί τα δικά τους παιχνίδια, πιο πέρα δηλαδή απ’ το ‘’Μαρακανά’’ όπως είχαμε ονομάσει το δικό μας γήπεδο προς τιμή του μεγάλου Πελέ, του Μάγου της μπάλας.
Το μάτς δεν είχε διάρκεια ούτε διαιτητή, τελείωνε όταν άνοιγε το πρώτο κεφάλι ή μύτη ή όταν πια είχε νυχτώσει, και τότε έβγαινε το μεγάλο ραδιόφωνο του κου Σωτήρη και της κας Ευτέρπης, στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού τους.
Ένα ραδιόφωνο σαν ψυγείο με σκούρο ξύλο επενδεδυμένο, με κουμπάκια στρογγυλά, χρωματιστά λαμπάκια και φωτινούς αριθμούς και μια μεγάλη πράσινη βελόνα που όταν κουνιότανε άλλαζαν τ’ ανθρωπάκια που ήταν κρυμμένα μέσα του.
Τότε άρχιζε ν’ ακούγεται το χαρακτηριστικό σφύριγμα και το επιβλητικό περπάτημα στα πλακάκια, σήμα κατατεθέν της ραδιοφωνικής εκπομπής “Οι περιπέτεις του Τζών Γκρήκ”.
Αμέσως έπεφτε απόλυτη σιγή και όλη η σκορπετσαρία στριμωγνόταν στα σκαλοπάτια του κου Σωτήρη και της κας Ευτέρπης, κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο για να ακούσουμε την καινούργια περιπέτεια! Ήταν η ώρα που ησύχαζε όλη η γειτονιά.
Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, πιστεύω πως το “τρικ” με το ραδιόφωνο ήταν συμφωνημένο για να ησυχάζουμε και να σταματάνε οι εχθροπραξίες και σκοτωμοί του ποδοσφαίρου και για να υπάρχει ένας κάποιος έλεγχος από τους γονείς μας.
Ήταν μια γειτονιά γεμάτη, κατά κύριο λόγο, από ανθρώπους που είχαν περάσει δύσκολα στα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου, και που οι περισσότεροι με χίλια ζόρια είχαν αρχίσει να στρώνουν μια κάποια ζωή, προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγές του εμφύλιου και το κυνήγι από τους χαφιέδες που είχαν χαρτογραφήσει ένα προς ένα τα σπίτια της γειτονιάς.
Αυτό φάνηκε στη δικτατορία της 21ης Απριλίου, από τα “επισκεπτήρια”, τις κλωτσιές και τις φυλακίσεις, τότε φάνηκαν τα μούτρα τους, μάθαμε και τα ονόματά τους.
Η γειτονιά έπαψε να είναι όπως ήταν, κλεινόμασταν από νωρίς στα σπίτια μας… Το ραδιόφωνο δεν ξαναβγήκε, ο κος Σωτήρης και η κα Ευτέρπη χάθηκαν από την ώρα που τους έπιασε η Ε.Σ.Α.
Άρχισαν τα παιδιά να είναι καχύποπτα και επιφυλακτικά, βλέπεις μεγαλώσαμε απότομα μέσα σε μια εβδομάδα γρήγορα και βίαια.
Το Μαρακανά έπεσε σε μαρασμό, ελάχιστες φορές τα παιδιά έπαιζαν μπάλα και μόνο τα πιο μικρά.
Οι μεγαλύτεροι αποχαιρετήσαμε την εφηβία κάπως πρώιμα. Είχαμε αρχίσει να έχουμε άλλα ενδιαφέροντα, μόνο που πέρασαν επτά χρόνια για ν’ αρχίσουν να υλοποιούνται.
“ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΑΘΩΟΙ”
*Η φωτογραφία του άρθρου είναι από τον Jerry Apostolatos.
