Σημείωση του kefaloniastatus.gr : Το τραγούδι που συνοδεύει το σημερινό άρθρο του Δευκαλίωνα είναι ορχηστρικό. Γι’ αυτό σκεφτήκαμε να το βάλουμε στην αρχή του άρθρου, αντίθετα με όλες τις άλλες φορές, προκειμένου αν επιθυμεί ο αναγνώστης να το έχει ως μουσική υπόκρουση διαβάζοντας το κείμενο. Καλή ανάγνωση!
Εικόνα άρθρου : Jerry Apostolatos

Ήταν ένας κατηφορικός δρόμος στρωμένος με λιθάρια, άλλα μεγάλα και άλλα μικρά που γλιστράγανε από τη συχνή χρήση μια και ήταν η μοναδική είσοδος και έξοδος του οικισμού. Λίγο πριν συναντήσει τη δημοσιά, στην αριστερή μεριά, ήταν το μαρμαράδικο του Θωμά. Ένας άριστος τεχνίτης ξακουστός σε όλη την περιοχή, καλός άνθρωπος ευγενικός ολιγομίλητος και μοναχικός, αφού ποτέ του δεν απέκτησε παιδιά και η γυναίκα του είχε πεθάνει εδώ και χρόνια. Το μαράζι του όμως ήταν μεγάλο γιατί δεν είχε σε κανέναν να αφήσει το μαγαζί, πολύ δε περισσότερο να του μάθει την τέχνη του.

Στο ίδιο χωριό ζούσε ένα νέο παιδί κάπως ιδιόμορφο, πεντάρφανο, που οι κάτοικοι του χωριού το θεωρούσαν αλαφροΐσκιωτο… Τα άλλα παιδιά δεν το έκαναν παρέα και με πρώτη ευκαιρία το κορόιδευαν και το χτυπούσαν, γι’αυτό και ο παπάς της εκκλησίας, ένα αγαθός γέροντας, είχε φροντίσει να του έχει δώσει ένα μικρό δωμάτιο στο πίσω μέρος της εκκλησίας και για χαρτζιλίκι τον έστελνε να κάνει μεροκάματα στον εργολάβο που έμενε στην άλλη άκρη του χωριού.

Ο εργολάβος, ένας άξεστος και στριμμένος άνθρωπος, εύρισκε τις πιο βαριές δουλειές για να του τις φορτώνει. Όταν δεν είχε, τον έστελνε να κάνει δουλειές του ποδαριού όπου είχε υποχρέωση. Μια μέρα κάτι πήγε στραβά και ο εργολάβος τον έδιωξε και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, υποχρέωσε και τον παπά να τον βγάλει από το δωματιάκι της εκκλησίας!

Ο μικρός Ορφέας, έτσι έλεγαν ότι τον είχε βαφτίσει η Μάνα του λίγο πριν πεθάνει, βρήκε καταφύγιο στο σπίτι του Θωμά, στο επάνω μέρος του μαρμαράδικου. Οι μέρες περνούσαν και ο μικρός μεγάλωνε μαθαίνοντας την τέχνη του λιθοξόου κάνοντας τον ευτυχισμένο και αυτόν αλλά και το δάσκαλο του, είχε εξελιχτεί σ’ ένα καταπληκτικό μάστορα. Μια μέρα ήλθε στο μαρμαράδικο ένας παράξενος τύπος και ζήτησε από τον Θωμά να του φτιάξει από πέτρα ένα βάζο με λουλούδια για να το βάλει στο μνήμα της χαμένης του κόρης που είχε φύγει όταν ακόμα ήταν μικρή. Ο Θωμάς δέχτηκε την παραγγελία και τον κατευόδωσε. Φεύγοντας ο τύπος του υπενθύμισε ότι θα ξαναπερνούσε σε δύο φεγγάρια για να πάρει την παραγγελία του και ως δια μαγείας εξαφανίστηκε. Ο Ορφέας που ήταν παρόν σε όλη αυτή την διαδικασία παρακάλεσε το αφεντικό του να αναλάβει αυτός να φτιάξει το βάζο με τα λουλούδια. Ο Θωμάς δέχτηκε την πρόταση του Ορφέα μια που εδώ και μέρες δεν αισθανόταν και πολύ καλά, ήταν βέβαιος ότι ο μικρός θα τα κατάφερνε αφού είχε εξελιχτεί σε άρτιο τεχνίτη.

Ο Ορφέας κλεισμένος μέρα νύχτα στο μαρμαράδικο του Θωμά είχε βάλει όλη του την τέχνη για να φτιάξει το βάζο με τα πέτρινα λουλούδια. Οι μέρες περνούσαν και το “έργο” κόντευε να τελειώσει όταν ο κυρ Θωμάς δεν άντεξε, ήταν και μεγάλος, έτσι έφυγε για το μεγάλο ταξίδι αφήνοντας τον Ορφέα κύριο ιδιοκτήτη του μαρμαράδικου αφού λίγες μέρες πριν το μοιραίο είχε γράψει το μαρμαράδικο στ’ όνομα του.

Οι κάτοικοι του χωριού ποτέ δεν έπαψαν να κοροϊδεύουν και να χλευάζουν τον Ορφέα, ποτέ δεν τον είδαν με καλό μάτι, και τώρα που είχε μεγαλώσει δεν του απεύθυναν τον λόγο παρά μόνο για να τον χλευάσουν, αλλά αυτός ποτέ του δεν είχε ξεστομίσει άσχημη λέξη για κανέναν, παρά κοίταζε την δουλειά του και το μόνο που τον απασχολούσε ήταν τα πέτρινα λουλούδια… Τα έφτιαχνε και μετά τα ξαναχάλαγε γιατί όπως έλεγε δεν έβλεπε χαρά σ’ αυτά τα λουλούδια σε σχέση με τα πραγματικά! Έτσι από τη μία έφτιαχνε και από την άλλη τα χάλαγε, και κάθε φορά προσπαθούσε να δώσει ζωή στην άψυχη πέτρα.

Ο καιρός περνούσε και το “έργο” δεν τελείωνε. Έτσι αποφάσισε για μια τελευταία φορά να ξαναπροσπαθήσει, αλλά αυτή την φορά σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να πάρει δείγμα από κάτι σπάνια λουλούδια που φύτρωναν σε μια γωνιά του αγρού, όπου εύρισκε καταφύγιο όταν τον κυνηγούσαν τα παιδιά του χωριού. Άρχισε λοιπόν να σμιλεύει σ’ ένα ωραίο κομμάτι πέτρας το μίσχο, τα φυλλαράκια, πρώτα αυτά που ήταν από την μέσα μεριά και μετά αυτά που ήταν από την έξω, τους κάλυκες, ίδιους όπως στα λουλούδια και όλες τις λεπτομέρειες όπως τις έβλεπε αλλά και όπως τις αισθανόταν τις ατελείωτες ώρες που κρυβόταν για να γλυτώσει από την μανία των ανθρώπων του χωριού.

Πραγματικά μετά από μερικές μέρες η άψυχη πέτρα είχε ζωντανέψει και ένα ωραίο μπουκέτο λουλουδιών μπήκαν στο βάζο περιμένοντας τον αγοραστή. Οι μέρες όμως περνούσαν και αυτός δεν φαινόταν πουθενά, ο νεαρός τεχνίτης έβαλε στην άκρη το βάζο με τα πέτρινα λουλούδια και προσπάθησε να συνεχίσει την ζωή του, αλλά η σκληράδα των ανθρώπων δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαδί. Έτσι αποφάσισε να κλείσει το μαρμαράδικο και να φύγει μακριά απ’ αυτό το αφιλόξενο χωριό, μα πριν φύγει πήρε το βάζο με τα πέτρινα λουλούδι και τα έβαλε στην κεντρική πλατεία με μία επιγραφή από κάτω: “Η ομορφιά μπορεί να υπάρχει ακόμα και σε μια πέτρα”! Μετά από αυτό έφυγε και δεν ξαναφάνηκε ποτέ του!!!

Εμπνευσμένο από το παραμύθι του Πάβελ Μπαζώφ το πέτρινο λουλούδι.