Η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται μήπως και μάθουμε επιτέλους οι άνθρωποι να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.

Στη Δραπετσώνα το 1961 η κυβέρνηση γκρέμισε τις παράγκες των προσφύγων για να χτίσει πολυκατοικίες κι έτσι γράφτηκε από τον Τάσο Λειβαδίτη σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, η εμβληματική Δραπετσώνα.

Σήμερα και με αφορμή την Μόρια, πολλοί απόγονοι αυτών των προσφύγων έχουν επιδοθεί σε ένα ξενοφοβικό και ρατσιστικό παραλήρημα.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι οι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου, είτε Έλληνες είτε ξένοι δεν έχουν πουθενά ζωή.

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Πέτρος Γαϊτάνος
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το ‘δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Κι΄ όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί