Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024
16 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Το οριστικό τέλος της παιδικής αθωότητας; του Δημήτρη Ραυτόπουλου

Το παιχνίδι, ας το ονομάσουμε έτσι, ονομάζεται Fortnite. Είναι γνωστό πως αποτελεί εμμονικά καθημερινή ενασχόληση για χιλιάδες παιδιά πολλά από τα οποία είναι εξαρτημένα. Η εξάρτηση από τα διαδικτυακά παιχνίδια εντάσσεται πλέον στις ψυχικές διαταραχές. Αν προσθέσουμε σ’αυτό και το περιεχόμενο του «παιχνιδιού» τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό. Σε τι συνίσταται το «παιχνίδι» αυτό;

Είναι απλό: πρέπει να εξοντώσεις τους αντιπάλους. Παρά το γεγονός πως κάποιοι υποστηρίζουν πως δεν πρόκειται για βία, αφού οι αντίπαλοι πέφτουν σκοτωμένοι αναίμακτα, το «παιχνίδι» αυτό είναι μια υποσυνείδητη μελέτη θανάτου. Το παιδί εξοικειώνεται με τη φρικτή ιδέα πως στην κοινωνία για να επιβιώσεις οφείλεις να εξοντώνεις κάθε είδους αντίπαλο χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα μέσα δίχως ενοχές και ηθικούς φραγμούς. Ο αντίπαλος στον κοινωνικό στίβο πρέπει να εξαφανιστεί. Η ζωή είναι ένα αδυσώπητος πόλεμος και ό,τι διεκδικείς πρέπει να το κατακτάς με ισοπεδωτική νίκη. Το συγκλονιστικό είναι πως στην ερώτηση: Τι αισθάνεσαι όταν σκοτώνεις τον αντίπαλο; η φρικαλέα απάντηση είναι: τίποτα…

Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, που βίωσαν την περίοδο της καραντίνας και τη συνακόλουθη στέρηση της ελευθερίας τους, τα παιδιά διαμαρτυρήθηκαν ελάχιστα έως καθόλου. Συνήθισαν να ζουν σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον από κοινωνικές σχέσεις. Μπροστά στον όχι και τόσο απρόσωπο υπολογιστή που δεν τα κρίνει νομίζουν πως είναι μια χαρά, “ελεύθερα” αφού δεν έμαθαν στον διάλογο την αυτοκριτική και την κριτική. Η απομόνωση και εσωτερικός εγκλεισμός είναι, πλέον, βασική τους επιδίωξη.

Γι’αυτούς τους λόγους δεν έχουν ανάγκη τη γλώσσα. Δύσκολα θα συζητήσουν θέματα που προϋποθέτουν γνώση καλού λεξιλογίου, δύσκολα θα επιδιώξουν να χρησιμοποιήσουν την αναλυτική και συνθετική σκέψη. Ο προφορικός τους λόγος: τραγικός, δεν μπορούν να συντάξουν μια ολοκληρωμένη πρόταση και ως φυσικό επακόλουθο ο γραπτός τους λόγος είναι γλωσσικά ανάπηρος.

Η γλώσσα του σώματος και γενικότερα τα παραγλωσσικά στοιχεία δεν φανερώνουν αυτόνομες προσωπικότητες αλλά προσιδιάζουν σε μια εντελώς πρωτόγνωρη και σχεδόν ανερμήνευτη ομοιομορφία.

Μαθητικές εκλογές.
Πριν ξεκινήσει η διαδικασία «πέφτει» η πρόταση μαθητή η οποία σύμφωνα με τη γενική βούληση της τάξης είναι και η μόνη “ουσιώδης και ρεαλιστική”: « Παιδιά, είναι ανάγκη να χάσουμε την ώρα… προτείνω να βγάλουμε ξανά τον ……». Έτσι δια βοής εξελέγη πάλι ο…… και όλοι πήγαν ευτυχισμένοι για καφέ.

Έννοιες όπως συνεργασία, συλλογικότητα, κοινός σκοπός, κοινή προσπάθεια είναι δυσνόητες. Σαφώς, γι όλα τούτα και πολλά άλλα τα μόνα που δεν ευθύνονται είναι τα παιδιά. Η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί και «διδάσκει» ένα κόσμο απενοχοποιημένο απ’ ο,τι αναζητά την ανθρωπιά, την επαφή, την επικοινωνία, τη συμπαράσταση, την παρέα, την συμπόνια, την κοινή σύμπλευση, την κατανόηση, τον σεβασμό, και ένας τρόπος να το πετύχει είναι να εξοντώσει την παιδική αθωότητα όχι μόνο πολεμώντας την αλλά ενοχοποιώντας την.

Τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, μεγαλώνουν βίαια, μεγαλώνουν στειρωμένα από γνώση – αγεωγράφητα και ανιστόρητα – μέσα σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον από τον ιό της αθωότητας. Το όνειρο του υλικού ευδαιμονισμού τα καθιστά υποχείρια των κατασκευαστών του ο οποίος δημιουργεί ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον ιδιαζόντως απεχθές.

Η νέα σχολική χρονιά δεν θα βελτιώσει τίποτα. Αντιθέτως θα μεγαλώσει το χάσμα όχι μόνο επειδή η κυρίαρχη ιδεολογία δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της παιδείας – οι νόμοι της ζούγκλας και η στημένη δικαιοσύνη, οι συνταρακτικές ανισότητες δεν έχουν ουδεμία σχέση με την παιδεία – αλλά, επιπλέον, το σύστημα της εκπαίδευσης θέλει να δημιουργήσει τους μελλοντικούς καταναλωτές της υποκριτικής και ανήθικης κοινωνίας του ντύνοντας το περίβλημα με τις κοινωνικές μάσκες τις ωραιοποίησης των σαθρών προπαγανδιστικών ιδεολογημάτων της.

Συμφωνώντας απόλυτα με τον σοφό ο οποίος λέει πως “το μόνο αρνητικό που έχει η νεολαία είναι ότι δεν ανήκουμε πλέον στην ηλικία της” αναπαράγουμε την ελπίδα ευελπιστώντας, έστω χωρίς απτά στοιχεία, πως αυτή η νεολαία θα αλλάξει κάποια στιγμή τον κόσμο της “προόδου” και της “ανάπτυξης”. Όχι μόνο επειδή οι νέοι αποτελούν τη μόνη ελπίδα αλλά επειδή αυτοί ξέρουν να το κάνουν αποτελεσματικά. Πρέπει να κατορθώσουμε να ρίξουμε τις κοινωνικές μάσκες, να στήσουμε ξανά το Πρόσωπο, να φυτέψουμε βαθιά τον άγιο σπόρο της αθωότητας.
Καλημέρα Κεμάλ…

Δημήτρης Ραυτόπουλος
Εκπαιδευτικός

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ