Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024
19 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Οι αγκαλιές που θα έλθουν

Γύρω στα σαράντα, κάτοικος Πετραλώνων, μοναχικός τύπος και κλειστός χαρακτήρας. Τα βλέπει όλα αφ υψηλού, από ένα δώμα πολυκατοικίας κοντά στις γραμμές του ηλεκτρικού. Θέα από την μπαλκονόπορτά του, οι ξεφτισμένες διπλανές  ταράτσες και τα απλωμένα ρούχα να κουνιούνται στο αεράκι ή να στεγνώνουν κάτω από τον  τραγουδισμένο και υπερεκτιμημένο ήλιο της πρωτεύουσας.  Ζει από την τέχνη του. Ζωγραφίζει ακουαρέλες με τοπία από ελληνικά νησιά και τα πουλάει σε όσους «εκτιμούν τη δουλειά του». Τα θέματά αυτά, εμπνευσμένα από  φωτογραφίες που βρίσκει στο διαδίκτυο, αρέσουν πολύ. Τα τελευταία  χρόνια δεν προλαβαίνει να ζωγραφίζει παραλίες, ηλιοβασιλέματα, γαϊδουράκια που ανεβαίνουν αγκομαχώντας άνυδρες νησιωτικές πλαγιές στο Αιγαίο… Πελάτες του είναι οι τουρίστες, που για καλή του τύχη κατακλύζουν την Αθήνα από το Μάη μέχρι τον Οκτώβρη. Το πόστο του, πάντα το ίδιο χειμώνα καλοκαίρι, είναι στον πεζόδρομο του Θησείου, δίπλα στους άλλους πλανόδιους καλλιτέχνες, όπως τη Ζωζώ που πουλάει κοσμήματα και το Γιάννη που ζωγραφίζει ξύλο και γυαλί. Μ’ αυτούς τους δύο ανταλλάσσει λίγες κουβέντες. Και όταν λέμε λίγες, το  εννοούμε, γιατί δε θέλει παρέες και στενές επαφές…

Απ’ αυτή την άποψη η καραντίνα δεν τον ενόχλησε ιδιαίτερα. Δεν ένιωσε μοναξιά. Η μοναχικότητα είναι η φυσική του κατάσταση. Εξάλλου πόσοι άνθρωποι έχουν το προνόμιο, στέλνοντας μήνυμα B6, να κάνουν τον καθημερινό τους περίπατο κάτω από το βράχο της Ακρόπολης; Τη σύνδεση με την αρχαιότητα την είχε εξασφαλισμένη…  Λεφτά δεν είχε! Επί ξύλου κρεμάμενος ο καλλιτέχνης, όπως και τόσοι άλλοι του χώρου… Μόνη διέξοδος στους μήνες της «κοινωνικής αποστασιοποίησης», η ζωγραφική. Δημιουργούσε για τις μέρες που θα ξανάβγαινε στον πεζόδρομο, και θα έστεκε μπροστά στον πάγκο του, με τα στιγμιότυπά του από καλοκαιρινά ακρογιάλια παρατεταγμένα στη σειρά  και  το πλήθος να σπρώχνεται και να επικοινωνεί σε διάφορες γλώσσες, στη σύγχρονη Βαβέλ του Θησείου.

 Σε μια από τις πολλές του αναζητήσεις για ωραία καλοκαιρινά τοπία, έπεσε πάνω στο φάκελο με τις δικές του φωτογραφίες. Τον περίμεναν εκεί όλες, ταξινομημένες χρονολογικά. Από τις  παλιές των παιδικών του χρόνων, μέχρι τις πιο πρόσφατες.  Αγκαλιά με τη μάνα του στην αυλή του σπιτιού τους στο Αίγιο, αγκαλιά με την αδελφή του και τον ξάδελφό του, αγκαλιά με τα γειτονόπουλα μπροστά σε ένα αυτοσχέδιο τέρμα… Και όσο εναλλάσσονταν οι χώροι και τα πρόσωπα που τον πλαισίωναν, ένα πράγμα έμενε σταθερό. Οι αγκαλιές! Αγκαλιά με συμμαθητές του σε σχολική εκδρομή, με τη Μαίρη στις βάθρες στη Σαμοθράκη, αγκαλιασμένη η φοιτητοπαρέα σε κάποιο ρεμπετάδικο, με το Νικήτα σε φυλάκιο στο Αγαθονήσι, με τη Λίτσα στη Μαδρίτη, με ένα σερβιτόρο σε μπαράκι στο Βερολίνο και με έναν πορτιέρη σε κλαμπ στην Ίο! Μη χειρότερα! Πλάκα είχε να βρει και καμιά φωτογραφία αγκαλιά με το Σαρτζετάκη! (αυτόν δε λέγανε αγκαλίτσα;) Και εντυπωσιάστηκε μ’ αυτόν που έβλεπε σε διάφορες παραλλαγές ηλικιών, χτενισμάτων και ενδυματολογικών επιλογών. Ποιος ήταν αυτός στις φωτογραφίες; Ήταν ο Θανάσης που ήξερε; Ο εαυτός του; Ο απόμακρος και ανθρωποδιώκτης;

 Καμία σχέση με τον τωρινό! Εκείνος ο άλλος ήταν μέσα στον κόσμο, απολαμβάνοντας την ανθρώπινη επαφή, το άγγιγμα που ήταν τόσο αβίαστα δοσμένο και από τον ίδιο και από τους άλλους! Αν δεν ήταν η καραντίνα,  τα γάντια, οι μάσκες, η επιβεβλημένη απόσταση μεταξύ των ανθρώπων, μπορεί και να μην πρόσεχε αυτή του τη διάσταση. Μπορεί να πέρναγε στο ντούκου η αμεσότητα, η άνεση και το αγκάλιασμα με συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους! Τώρα όμως τα κοιτούσε με μια έκπληξη, ένα θαυμασμό και μια μικρή ζήλεια, ανεξήγητη για το Θανάση του σήμερα. Αυτόν, που του αρέσει να μη λέει πολλά, να  ζει μόνος και να έχει την ησυχία του.

Λες αυτή η απαγόρευση να έκανε γλυκές τις αγκαλιές; Ή απλά ήλθε ο καιρός να αφήσει το λύκο που ζούσε μέσα του και να γυρίσει πίσω στην πόλη με τους πολλούς; Ό,τι και να ήταν πάντως , τον κατέκλυσε η επιθυμία να σφίξει μια παλάμη ή ακόμα καλύτερα να πάρει στην αγκαλιά του κάποιον. Ήθελε να επιστρέψει στον κόσμο του αγγίγματος χωρίς προστασία, χωρίς πλαστικό, με ελεύθερα χείλη και μύτη…  Μα από πού να αρχίσει; Το ερώτημα έμεινε μετέωρο για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Θα πήγαινε στο Αίγιο, στη μάνα του. Το καλύτερο δώρο και για εκείνη και γι αυτόν! Δεν πρόλαβε όμως να δει τα δρομολόγια του ΚΤΕΛ, και η φωνή του Χαρδαλιά χτύπησε μέσα του καμπανάκι. Απαγορεύονται οι μετακινήσεις από νομό σε νομό!

Άκυρο το σχέδιο… Έβαλε μερικούς υποψήφιους στη λίστα αγκαλιάς αλλά όλοι, ο ένας μετά τον άλλο, αποκλείονταν για διάφορους λόγους… Ο γρίφος ήταν δύσκολος αλλά λύθηκε το επόμενο κιόλας πρωί, όταν η κυρία Συμεωνίδη, η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας –  απομονωμένη στο διαμέρισμά της λόγω κορωνοϊού, εδώ και πολύ καιρό – βρέθηκε  έκπληκτη στην αγκαλιά του ιδιόρρυθμου καλλιτέχνη, που της ευχήθηκε με θέρμη Χρόνια Πολλά και της πρόσφερε μια ωραία αμπαλαρισμένη ακουαρέλα. Αυτή η αγκαλιά μπορεί να ήταν μια λύση ανάγκης, αλλά ο Θανάσης ήταν σίγουρος. Τον περίμεναν και άλλες καλύτερες.

Αφιερωμένο στο Θανάση. Φίλο, συγγενή, μα πάνω απ όλα καλλιτέχνη.

Ειρήνη Τζαννάτου

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ