Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024
14.3 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Δυο ατυχή περιστατικά | Της Ειρήνης Τζαννάτου

Δεν μπορούσε να το πιστέψει! Να αφήσει δυο τυχαία περιστατικά να τη φέρουν σ αυτή τη θέση; Να επιτρέπει στον κάθε κάφρο που κυκλοφορεί, να την ισοπεδώσει; Να της αλλάξει ή  ακόμα χειρότερα, να της κατεδαφίσει την ιδέα που είχε για τον εαυτό της, τα τελευταία… τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια!

 Τριαντάρα, νόστιμη, ευκατάστατη, απόφοιτος της αρχιτεκτονικής σχολής του Μετσόβιου, με μεταπτυχιακό στη Φλωρεντία, παντρεμένη και προσφάτως μανούλα, ήταν από τις τυχερές στη ζωή. Που να το φανταστεί πως θα πάθαινε τέτοιο σοκ στα καλά καθούμενα! Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό (έξι μήνες περίπου) ήταν πολύ πιεσμένη. Έπρεπε να συνδυάσει δουλειά και οικογένεια, μέσα σε μια πόλη τρελή, με ωράριο λάστιχο και τα μητρικά συν τα επαγγελματικά στάνταρ στο Θεό! Γίνονται αυτά τα πράγματα; Πάντα κουρασμένη με κείνο το εξοντωτικό αίσθημα ανεπάρκειας. Πουθενά δεν ήταν καλή! Ή τουλάχιστον τόσο καλή όσο θα έπρεπε, μ’ αυτά  τα αόρατα πρέπει που  βάζουμε συχνά στον εαυτό μας, για να γινόμαστε καλύτεροι ή για να βασανιζόμαστε, σ’ έναν αγώνα για το δήθεν καλύτερο… Αγώνα διαρκή και καθημερινό που συνοδεύεται από μόνιμα αισθήματα  μειονεξίας και ανικανοποίητου.

Τέλος πάντων, πριν απ αυτές τις τελευταίες δυσκολίες που είχαν προκύψει με τη γέννηση της κόρης της, ζούσε ευχαριστημένη με τον εαυτό της, γεμάτη αυτοπεποίθηση για την κοινωνική της καταξίωση σε ένα απαιτητικό, ελεύθερο επάγγελμα. Ποτέ δεν είχε δειλιάσει μπροστά σε σχέδια για επιτυχία, ούτε είχε αρνηθεί τους κόπους που απαιτούσε η υλοποίηση τέτοιων στόχων στην επαγγελματική της πορεία. Σε ένα κόσμο κυρίως  ανδροκρατούμενο, ένιωθε πως  είναι από τις δυναμικές. Μια σουφραζέτα μικρού διαμετρήματος, αλλά με γερές φεμινιστικές απόψεις που τις υποστήριζε και μέσα στο γάμο της και μέσα στη δουλειά της. Πίστευε πως τα κατάφερνε μια χαρά! Και  ήλθε εκείνος ο παλιάνθρωπος να της μιλήσει χυδαία και να τη χαϊδέψει με τέτοιο αισχρό τρόπο, ενώ περνούσε ξυστά από το πεζοδρόμιο με το παπί του! Ήταν τέτοια η ταραχή της απ’ αυτό το αναπάντεχο, που έκανε ώρα να συνέλθει. Και εκεί που νόμιζε πως είχε ηρεμήσει  και πήρε το αυτοκίνητό της για  να  γυρίσει σπίτι, ήλθε και το δεύτερο χτύπημα.  Μπήκε ανάποδα σε μονόδρομο! Η κατάσταση έγινε κωμικοτραγική… Οι εκνευρισμένοι οδηγοί που έρχονταν καταπάνω της άνοιξαν το κουτάκι με τα στερεότυπα και τα πέταγαν με θυμό πάνω της. Οι φωνές και οι χειρονομίες, την έκαναν ακόμα πιο αδέξια,  ενώ προσπαθούσε να βγει από το στενό με την όπισθεν. Και το συνηθισμένο τροπάρι  για άχρηστες και βλαμμένες που καβαλάνε αυτοκίνητα, αντηχούσε στην οδό Νικηταρά…

Και τότε ήταν που  συνειδητοποίησε κάτι. Ζούσε στην κοσμάρα της, με το να πιστεύει πως αυτή ήταν κάτι περισσότερο από τη Σόνια που της συμμάζευε το σπίτι και φρόντιζε το μωρό της, ή τη Χριστίνα που καθάριζε το αρχιτεκτονικό γραφείο που δούλευε… .« Μα καλά τι μ’ έπιασε σήμερα; Πρώτη φορά να μου βάλουνε χέρι; Πρώτη φορά να με βρίσουνε για την οδήγηση; Πρώτη φορά;» είπε φωναχτά στον εαυτό της.  Όχι βέβαια! αλλά ήταν εκείνη η στιγμή της συναισθηματικής αδυναμίας που έφερε την αποκάλυψη. Ήταν γένους θηλυκού και όλα τα άλλα μόρφωση, επαγγελματική επιτυχία, οικονομική άνεση έρχονταν δεύτερα και καταϊδρωμένα. Δηλαδή τι; Σκέφτηκε, προσπαθώντας να επαναφέρει τον εαυτό της σε  τάξη. Πλήρης ισοπέδωση; Καμία σημασία δεν είχε η ταξική της θέση; Όχι, δε θα πέταγε και στο καλάθι των αχρήστων τις απόψεις της για ανώτερους και κατώτερους στην κοινωνία μας. Ούτε τα ίδια δικαιώματα, ούτε τις ίδιες απολαβές, ούτε τις ίδιες ευκαιρίες έχουμε όλοι. Δε θα τα έκανε όλα αλοιφή…  Η πικρή διαπίστωση όμως ήταν μια: «Κακώς νόμιζες κυρία μου πως είσαι κάτι ιδιαίτερο. Είσαι πάντα γυναίκα και τα στερεότυπα που ισχύουν για όλες, ισχύουν και για σένα. Τη σπουδαγμένη, την πολύγλωσση, την αρχιτεκτόνισσα, την αστή, την…, την… Συμπλήρωσε όσα θέλεις στη λίστα των προσόντων.  Στο τέλος  μην ξεχάσεις να προσθέσεις με μεγάλα γράμματα:  ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ,  ΑΛΛΑ …ΓΥΝΑΙΚΑ!».

Είχε ήδη αργήσει, είχε τη γνωστή κίνηση στην Κηφισίας και έπρεπε να ανακτήσει την ψυχραιμία της. Τα χέρια της όμως  έτρεμαν ακόμη, και με το τραγούδι που έπαιξε στο ραδιόφωνο- «Όλα είναι δρόμος» από το συγκρότημα Τρύπες-  το τρέμουλο έγινε γροθιά που τη χτυπούσε ρυθμικά στο τιμόνι. Βουρκωμένη από την ένταση, τραγουδούσε δυνατά :

Δεν κοπάζει δε σβήνει, στην καρδιά μου η φωτιά

που με τρώει και με ρίχνει, απ’ την Εδέμ στο πουθενά

Οι αιώνες ρωτάνε πόσο ακόμα θ’ αντέξω

 να τρικλίζω εκεί έξω, ξυπόλητος μόνος.

Κι εγώ ψιθυρίζω, δικιά μου η χαρά

δικό μου το αίμα, δικός μου κι ο τρόμος.

Δεν είμαι μόνος, δεν είμαι ο μόνος

Όλα είναι δρόμος.

Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος

ο κάθε μικρός θάνατος

κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος.

Όλα είναι δρόμος…

Ειρήνη Τζαννάτου

Προηγούμενο άρθρο
Επόμενο άρθρο

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Η ανωνυμία βγάζει άσχημα ένστικτα, “ψυχολογία του όχλου” λέγεται. Ειναι αυτή που μετατρέπει στις κερκίδες, τον καταξιωμένο σε χούλιγκαν. Ειναι αυτή που οδηγεί τους 300 plus συγκεντρωμένους, να φωνάζουν σε κάποιον που απειλει να αυτοκτονήσει από τον 4ο όροφο “πέσε να τελειώνουμε”.
    Μια χαρά είναι η αυτοεικόνα της ηρωίδας, το σκοτάδι και η ανωνυμία του πλήθους, είναι που γεννάει “τέρατα”!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ