Εικόνα: Jerry Apostolatos

«Πόσο σπάνια είναι λοιπόν σ’ αυτούς τους σκοτεινούς, πικρούς κι αναίσθητους καιρούς που ζούμε η αληθινή συμπάθεια των ψυχών.
Είναι άραγε τόσο σπουδαία υπόθεση το να περπατάει κανείς στα δύο του πόδια; Και δίνει πράγματι το δικαίωμα στο γένος που ονομάζεται ανθρώπινο να εξουσιάζει όλους εμάς που βαδίζουμε στα σίγουρα με τα τέσσερα; Το ξέρω όμως, το ξέρω: μεγαλοπιάνονται, επειδή υποτίθεται πως έχουν κάτι μέσα στα κεφάλια τους, κάτι που αποκαλούν λογική. Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούν με αυτή την λέξη. Αλλά ένα είναι σίγουρο: αν η λογική δεν είναι παρά η ικανότητα να ενεργεί κανείς συνειδητά και να μην κάνει βλακείες, καθώς μπορώ να συμπεράνω από μερικές κουβέντες του αφέντη και ευεργέτη μου, ε, τότε δεν θα άλλαζα την θέση μου με κανενός ανθρώπου! Διότι εγώ πιστεύω ότι η συνείδηση είναι και αυτή μια συνήθεια. Έρχεται κανείς στην ζωή και την περνάει χωρίς να καλοξέρει πως. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου περίπτωση. Κι από ότι ακούω, δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος πάνω στη Γη που να γνωρίζει από δική του εμπειρία το Πώς και το γιατί της γέννησης του. Όλοι ξέρουν λίγα πράγματα σχετικά, κι αυτά από παράδοση, η οποία είναι αβέβαιη και αμφίβολη.»

Αυτά έγραψε, μια φορά και έναν καιρό, ένας γάτος ο Μουρ ή ένας άνθρωπος ο Χόφμαν.
Κατά τύχη, τα διάβασα ένα βράδυ με ανακατεμένα μαλλιά, καθώς έπινα το τσάι μου από ιβίσκο και κάνναβη. Μέσα σε μια αγαπημένη, ροζ κούπα, δώρο της Λίνας. Ναι, για εμένα το τσάι είναι μια Ιεροτελεστία, το ίδιο και για τους Βουδιστές Μοναχούς. Ναι, υπάρχει ομοιότητα, ανάμεσα σε αυτούς και εμένα. Αντιμετωπίζουμε με την ίδια σοβαρότητα τη γαλήνη του εσωτερικού μας κόσμου. Απολαμβάνουμε τις λεπτομέρειες της ζωής μας, αντί, να τις προσπερνάμε.

Δεν ήμουν μόνη. Είχα παρέα έναν γάτο όμορφο και μουστακάτο. Φιφίκος, μου συστήθηκε, δέκα χρόνια πριν. Όταν αποφάσισε, εντελώς και απόλυτα επιτακτικά, να με χρήσει άνθρωπο του και να με μυήσει στον άγριο κόσμο των αιλουροειδών Βασιλέων, ενός αρχαίου είδους.

Ήταν εκεί, και ένα γλυκό μα καθόλου διακριτικό άρωμα, από εκείνα που θυμίζουν βροχερό ξημέρωμα και τσαλακωμένα σεντόνια. Μοιάζει με έρωτα και φιλί, όχι οποιοδήποτε φιλί, εκείνο, της τελευταίας στιγμής, αυτό που πάντα προσπαθείς, να το κρατήσεις όσο περισσότερο μπορείς. Είναι χαμόγελο και μια μορφή που κρυφοκοιτάζεις, ξανά και ξανά. Είναι ένα ανακάτεμα από αιθέριο έλαιο Υλανγκ-Υλανγκ και Γιασεμί. Μου χάρισε το μυστικό μία Σαμάνα που έχω γνωρίσει. Δεν ανήκει σε εκείνες τις γυναίκες που κρύβουν όλα τα μυστικά του σύμπαντος μέσα τους. Είναι αυτή που όταν την κοιτάς όλα τα μυστήρια ξεδιπλώνονται μέσα στα πιο βαθιά κομμάτια της ψυχής σου.

Το ίδιο βράδυ που κάποιος, κάπου πηγαινοέρχεται, παρέα με την μοναξιά του, ένας μάγος ανακατεύει φίλτρα. Κάποιος άλλος χαρτοπαίζει και μία μάνα καληνυχτίζει το παιδί της, με ένα τρυφερό φιλί.

Στον ίδιο χώρο με εμένα, περιπλανιέται μία παλιά μελωδία. Πότε τραγουδάει «ψάχνοντας για μια γυμνή ανάγκη, μια απλή γυμνή ανάγκη, να ξεχάσετε όλες τις ανησυχίες, όλες τις διαμάχες» και πότε με το ισχυρότερο από τα μουσικά όργανα, την τρομπέτα του, ο Λούι Άρμστρονγκ, εναλλάσσει, με γρήγορα περάσματα, διαθέσεις. Αλυχτάει, σαν λύκος, κλαίει σαν μεθυσμένος άνδρας, γελάει σαν ερωτευμένη γυναίκα και σπαράζει σαν φυλακισμένο αγρίμι. Αυτό είναι η Τζαζ.

 Ίσως αυτά που γράφω να σε αφήνουν αδιάφορο; Και να σου πω την αλήθεια τώρα που είναι ακόμα νωρίς: Αν περιμένεις εμένα, ώστε να ανακαλύψεις σοφά μυστικά, καλύτερα να προσπεράσεις. Αυτό, μπορεί να είναι ταπεινή συμβουλή ή μια μικρή προειδοποίηση.

Μπερδεύτηκα και μπλέχτηκα η αναγνώστρια, με όλα αυτά. Αναρωτιέμαι, αν μέθυσα με λέξεις και περισσότερο με αισθήσεις. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα, αν γνωρίζω ή δεν γνωρίζω, πολλά ή τίποτα. Κάπως έτσι, Ήρθε σειρά μου να προκαλέσω χάος στις δικές σου τις σκέψεις.

Επίσης, αν με γνωρίσεις περισσότερο, θα καταλάβεις ότι δεν υπάρχει λογική εξήγηση στο σύνολο των νοητικών λειτουργιών του εγκεφάλου μου, αλλά, αυτό δεν έχει καμία σημασία, είναι πολλές οι πληροφορίες, για να εκφραστούν με τακτική σειρά και οι λέξεις πότε φωνάζουν, πότε σωπαίνουν. Βέβαια, είναι λιγότερο πονηρές από τα συναισθήματα.

Να αναρωτιέσαι, λοιπόν εσύ που με διαβάζεις τώρα και παράλληλα να απομακρύνεσαι, από εκείνους που είναι απόλυτα σίγουροι για την λογική τους, αν έχεις κάποιο είδος τρέλας ή δεν έχεις. Εγώ κατάφερα να το βαφτίσω ακαταστασία, έτσι χάρηκαν πολλοί, ηρέμησα και εγώ.

Απόψε, θα σου ψιθυρίσω και μία δεύτερη αλήθεια. Αν είσαι άνθρωπός λογικός, με ορθή κρίση, ισχυρή άποψη, σίγουρος για όσα γνωρίζεις, ώστε να έχεις αναπτύξει έναν κριτικό τρόπο σκέψης, πρόθυμος να καθοδηγήσεις εμάς τους υπόλοιπους στον φωτισμένο σου δρόμο. Σε παρακαλώ, να αποχωρήσεις από το κείμενο αυτό, πριν γίνει της γοργόνας.

Αν ανήκεις σε εκείνους που αλλού πατάνε και αλλού βρίσκονται, ε, χαίρομαι να σε γνωρίσω, άνθρωπε, αλλόκοτα όμορφε. Με εσένα, θα μοιραστώ, ευχάριστα τις παρατηρήσεις μου. Σε παρακαλώ, αν είσαι μάγος ή ταξιδευτή. Αρωματοποιός ή παραμυθάς. Αν δεν είσαι φυσιολογικός και ξέρεις κάποιο μυστικό, το αγοράζω (είμαι πλούσια, έχω πολλά κοχύλια και πολλές ιστορίες από αυτές, που ακόμα δεν έχουνε γραφτεί).

Παρατηρήσεις:
• Πάντα να αγαπάς και πάντοτε να αγαπιέσαι. Με όλη σου την καρδιά. Ανοιχτά και ελεύθερα. Στο εδώ και το τώρα. Το παρελθόν ήταν κάποτε και το μέλλον θα είναι. Το παρόν είναι πιο σημαντικό. Να αγαπάς δυνατά το χαμόγελο που είναι τώρα, απέναντι σου. Να γνωρίζεις ότι αγαπάς. Η αγάπη είναι γνώση. Έχει δύναμη, έχει μαγεία, είναι αλχημεία. Μεταμορφώνει και φεύγει. Οτιδήποτε αγαπάς, κάποτε θα φύγει ή θα φύγεις εσύ. Κάποια φορά, θα είναι η τελευταία που θα ιδωθείτε. Είναι ένα όμορφό, γλυκό, μελαγχολικό και πικρό μυστήριο, ότι δεν ξέρεις, ποια θα είναι αυτή η τελευταία φορά.

• Είναι όμορφη η σιωπή. Σε βοηθάει να ακούς, να νιώθεις, να αφουγκράζεσαι. Σε βοηθάει να γίνεσαι αόρατος και να κατανοείς. Σε βοηθάει να ονειρεύεσαι και να αναθυμάσαι, παλιές χαρές, βαθιά κρυμμένα μυστικά και τις απαντήσεις τους. Να την αποζητάς. Είναι σημαντική η ησυχία, για τους αταίριαστους, σε αυτόν τον παλιοκοσμο. Όμως, ποτέ σου να μην σωπάσεις, εκεί που κινδυνεύει το δίκιο, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, το χαμόγελο, ο έρωτας. Να αντιδράς χωρίς κανέναν φόβο. Είναι επικίνδυνη, σαν δυναμίτης, η σιωπή του ήσυχου χωρίς φόβο στην καρδιά, ανθρώπου. Μπορεί, ο κόσμος να είναι φθαρμένος, αλλά, εσύ να τον κάνεις όμορφό. Χωρίς λόγο, απλά για να γουστάρεις.

Εδώ θα σε αφήσω, για σήμερα. Έχω αγνοήσει σημαντικά ζητήματα. Όπως το ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του γάτου μου για παιχνίδι. Υπόσχομαι, να συνεχίσω, αν το ημερολόγιο μου επιθυμεί να το διαβάσω. Ως την επόμενη φορά, να μην ξεχνάς να ονειροκυματίζεσαι.
  
Υ.Γ.1. Σε παρακαλώ πολύ, αν τυχαία, βρεθούν στα χέρια σου οι παρατηρήσεις μου, να τους φερθείς με ευγένεια, είναι λίγο αψίθυμες και πολύ κακομαθημένες. Μπορεί να τσαντιστούν και να ανακατέψουν τις λέξεις ή να φύγουν.

Σε ευχαριστώ πολύ. Με εκτίμηση.

May the mermaids be with you
Dreamywaves Kiss

Έμπνευση:

Βίος και πολιτεία του γάτου Μουρ, Ε.Τ.Α. Χοφμαν, εκδόσεις Ερατώ