Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος*

Εκατοντάδες τα αστεία στην χώρα μας για την Ελληνίδα μάνα στο πόσο υπερπροστατευτική είναι στην ανατροφή των παιδιών της, όχι πως ο πατέρας πάει πίσω “ό,τι θέλει ο γιόκας μου / η κοράκλα μου”.

Κέρβερος γίνεται σε ό,τι στεναχωρήσει τα παιδιά του, τα καμάρια του.

Σίγουρα κάθε γονιός θέλει το καλύτερο μέλλον για το βλαστάρι του, ένα μέλλον που ίσως και ο ίδιος δεν είχε. Δεν αντέχει στην θέα να βλέπει ένα μικρό πρόβλημα στο μέγεθος ενός αγκαθιού να βρίσκεται στο δάκτυλο του παιδιού του αμέσως τρέχει να το βγάλει ο ίδιος.  

 Οτιδήποτε δούμε που μπορεί να ενοχλήσει το παιδί μας και να το φέρει σε δυσμενή θέση αμέσως επεμβαίνουμε σαν την πυροσβεστική εν ώρα υπηρεσίας να σβήσουμε κάθε αρνητικό συναίσθημα . 

Κάθε φωτιά που βάζει έστω και άθελά του.

Χωρίς να το καταλαβαίνουμε δημιουργούμε έναν ψεύτικο κόσμο για τα παιδιά μας με χαμηλή αυτοπεποίθηση, άγχος και σε πολλές περιπτώσεις κατάθλιψης.

Τους μαθαίνουμε πως να βασίζονται σε όλα πάνω μας καλά αλλά και κακά.

Πόσοι από εμάς αποφασίζουμε για το δικό τους μέλλον χωρίς να τα ρωτήσουμε;

 Πόσοι από εμάς ειλικρινά έχουμε προσπαθήσει με πλάγιους τρόπους να τα πείσουμε να διαλέξουν μία εξωσχολική δραστηριότητα που μας αρέσει εμάς ή επειδή πιστεύουμε ότι τους ταιριάζει καλύτερα; 

 Πόσοι από εμάς ακόμα και την τσάντα του σχολείου τους ετοιμάζουμε για να μην ξεχάσουν τίποτα και το νερό τους γεμάτο;

  Ας μην γελιόμαστε πολλά τα λάθη μας απέναντι στα σποράκια μας και τα αποτελέσματα, μας τα εξαργυρώνει η ίδια η καθημερινότητα…

Δέκα χρονών ο Δημητράκης φωνάζει την μητέρα του απ’ το δωμάτιο που σιδερώνει ένα κάρο ρούχα η καψερή να του ετοιμάσει το φαγητό στο τραπέζι άσε που δεν μαζεύει ούτε το πιάτο του μετά για πλύσιμο.

 Η Μαριάνθη δώδεκα χρονών ντρέπεται να πάει στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς να πάρει δύο πράγματα για το σπίτι . 

Δύσκολο παιδί ο Δημοσθένης οκτώ μίσι χρονών τον κυνηγάει ο πατέρας του καθημερινά για διάβασμα όλο το παιχνίδι έχει στο μυαλό του και όλο αταξίες.

 Η Αννούλα δεκατριών χρονών όλα της τα πράγματα σκορπισμένα στο σπίτι, άντε να μαζέψεις μετά το χάλι. 

Ο Ορφέας δεκαοχτώ χρονών όλη μέρα για καφέ, κινητό και οι υποχρεώσεις στο σπίτι τρέχουν.  

Ο Γιάννης στα είκοσι μετά το στρατό δεν μαζεύεται με τίποτα, άσε που όλο κόντρα με την οικογένειά του.

Ο Παντελής τριαντάρισε και δεν έχει δική του βούληση σε τίποτα. 

Μα πότε επιτέλους θα μεγαλώσουν…

Ποτέ … εμείς φταίμε.

Μήπως τελικά βλέπουμε τα παιδιά μας απο λάθος οπτική γωνία; 

Μήπως με τον τρόπο μας δεν τα αφήνουμε ποτέ να μεγαλώσουν;

 Χρειάζεται να είμαστε τόσο πολύ υπερπροστατευτικοί μαζί τους;

Σε κάθε νέα γενιά που ανατέλλει παρατηρούμε μεγαλύτερο δείκτη ευφυΐας, ίσως είναι στην φύση των πραγμάτων για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην εκάστοτε εποχή που θα διανύσουν. 

Άρα απ’ την στιγμή που τα παιδιά έχουν μυαλό τι είναι αυτό που χρειάζονται πέρα απ’ την αγάπη και την στοργή μας;

Την ανεξαρτησία τους…

Εμείς σαν γονείς οφείλουμε να είμαστε υπερπροστατευτικοί όσο είναι μωρά από εκεί και πέρα όταν το παιδί περπατήσει γερά στα ποδαράκια του ξεκινάνε και οι υποχρεώσεις του. 

Δεν αποτελεί το κέντρο μίας οικογένειας είναι μέλος της και σαν μέλος έχει απόψεις που πρέπει να ακουστούν καθώς και υποχρεώσεις που πρέπει μόνο του να εκτελέσει.

Έχει δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις που αντιστοιχούν στην κάθε ηλικία που θα διανύσει.

Εμείς πρέπει να τα μάθουμε να σκέφτονται και όχι να εμποδίζουμε με τον τρόπο μας την ανάπτυξη τους. Πρέπει να τα αφήσουμε να γευτούν την αποτυχία για να δυναμώσουν και να αποκτήσουν εμπειρίες, αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις της ζωής, ειδάλλως θα στέκουν απροετοίμαστα σε κάθε δυσκολία που θα φανερωθεί στο διαβά τους. 

Να τους μάθουμε να είναι από μικρά ανεξάρτητα π.χ δώστε τους ένα χαρτί να ψάξουν τι λείπει απο το σπίτι και να γράψουν την λίστα του σούπερ μάρκετ. Πείτε τους ένα μικρό πρόβλημα που έχετε να σας βοηθήσουν να βρείτε μια λύση. 

Αν το παιδί βρίσκεται σε ηλικία που μπορεί να δουλέψει ένα καλοκαίρι αφήστε το, η δουλειά ξυπνάει τον άνθρωπο, βοηθάει στην κοινωνικοποίηση του, σέβεται μαθαίνοντας τον καθημερινό αγώνα των γονιών του, θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να ξεκουράζει τους ανθρώπους του, μαζεύοντας το χαρτζιλίκι του. Ας αφήσουμε τα παιδιά να μεγαλώσουν…

Κανένα παιδί δεν μεγάλωσε χωρίς την ευθύνη του εαυτού του.

Η μετατόπιση των προβληματισμών του στους γονείς μόνο ανήμπορο μπορούν να τον καταστήσουν.

Τα παιδιά μεγαλώνουν.

Εμείς μικραίνουμε.

*Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος ασχολείται με την ποίηση την συγγραφή, και είναι συντάκτης στο kefaloniastatus.gr και σε site της ομογένειας.