Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος*
Γονιός είσαι αντέχεις!
Άνθρωπε μπορείς. Σε αντίκρισα για πρώτη φορά την στιγμή της γέννησης σου, έκτοτε είμαι συνέχεια μαζί σου.
Μετρούσα τους κολικούς σου τις βραδιές που η αγκαλιά της μάνας σου γαλήνευε τον πόνο σου … Αγνάντευα το γέλιο σου τις στιγμές που χάριζες απλόχερα στους δημιουργούς σου.
Το γάλα περιόριζες για να γευτείς τους καρπούς της φύσης και την αλεσμένη νοστιμιά της κατσαρόλας.
Τα πρώτα μπροστινά δοντάκια δεν άργησαν να φανούν καθώς έψαχνες αντικείμενα να σε ανακουφίζουν.
Ενθουσιασμός πλημμύρισε το μικρό αδύναμο κορμί σου όταν σηκώθηκες στα δυο σου πόδια να δεις τον κόσμο από ψηλά.
Τσαντούλα νηπίου φόρεσες και πιασμένοι απ το χέρι παρέα πήγαμε στο πρώτο σχολείο της ευχάριστης εκμάθησης σου. Ατελείωτο παιχνίδι με φίλους και δραστηριότητες συμπλήρωναν το παζλ της ευτυχίας σου . Ο καιρός περνούσε μεγάλωνες όμορφα ενώ εγώ σου μάζευα τις αναμνήσεις σου αφήνοντας αγάπη στο διάβα σου, η τσάντα όλο και μεγάλωνε καθώς και οι υποχρεώσεις σου…
Ήρθε η εφηβεία σε είδα να επαναστατείς χαμένος μέσα στη δική σου λογική χωρίς να ξέρεις το “γιατί”, ένας άνεμος που δεν έχει αποφασίσει προς πια κατεύθυνση θα κινηθεί δημιουργώντας πολλά προβλήματα στο πέρασμα του. Ακολούθησαν οι πρώτοι ανοιξιάτικοι έρωτες της ζωής σου, ανθισμένη η καρδιά πανέτοιμη να τους δεχτεί. Μα η άνοιξη τελείωνε και η μαγεία μετατρεπόταν σε κάλεσμα από σειρήνες που το τραγούδι τελείωνε όταν πλησίαζες κοντά. Μία βουτιά στο κενό της μοναξιάς σου ακολουθούσε, κύματα από αδάμαστα συναισθήματα έπνιγαν το χαμόγελο σου,σανίδα σωτηρίας μου ζητούσες και εγώ στην πρόσφερα πάντα με μία καθυστέρηση γιατί ήθελα να μάθεις να κολυμπάς.
Επιτέλους μεγάλωσες!
Αυτό που πάντα ήθελες, το κατάφερες!
Σπούδασε το μυαλό, αγκάλιασες την γνώση με βιβλία, έκανες τις επιλογές σου, παλέψες να γίνεις ευτυχισμένος.
Ο καιρός περνούσε αλλά όσο και να μεγάλωνες παρέα με την αντίληψη σου αρκετές ήταν οι φορές εκείνες που χανόσουν μέσα στην αγκαλιά μου.
Πολλές φορές βρεθήκαμε σε αντιπαράθεση, αυξήθηκαν οι τόνοι, μαλώσαμε μα η δύναμη της αγάπης μας ένωνε πάντα.
Σου έδειξα τον δρόμο της ευτυχίας, με μια πυξίδα που η αξία της είναι ανεκτίμητη.
Και τα χρόνια περνούν…
Μα πάντα δίπλα σου θα είμαι.
Θα στέκομαι στα δύσκολα.
Χιλιάδες τα χρόνια των γονιών πάνω στη γη.
Όλοι με τα λάθη μας, μα πάντα στεκόμαστε δίπλα σας.
Και εσύ παιδί μου με την σειρά σου αυτό θα κάνεις στα δικά σου παιδιά σαν έρθει η ώρα.
Άνθρωπε πάντα να αγαπάς.
Γονιός είσαι αντέχεις!
*Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος ασχολείται με την ποίηση την συγγραφή, και είναι συντάκτης στο kefaloniastatus.gr και σε site της ομογένειας.
