Είναι διαπιστωμένο και απολύτως εξακριβωμένο, ότι όλοι φεύγουμε από τούτο τον κόσμο χωρίς αποσκευές, όμως, όσα αφήνουμε πίσω μας αδιευθέτητα και αδιευκρίνιστα, πολλές φορές γίνονται αιτία να διαρραγούν οι πιο ιερές σχέσεις και οι άνθρωποι να προδώσουν, να πληγώσουν τους ανθρώπους τους, και πέσουν σε επίπεδο κατάντιας. Στα δικαστήρια στην Ευελπίδων χρόνια μετά το θάνατο του μακαρίτη παρελαύνουν εντός και εκτός από τις δικαστικές αίθουσες ένα τσούρμο κληρονόμων, αντιδίκων δικηγόρων, μαρτύρων και γενικά στις αίθουσες των δικαστηρίων αποκαλύπτονται οικογενειακά μυστικά, και ξετυλίγονται ιστορίες σπαρακτικές και  απάνθρωπες.

Η ΔΙΑΘΗΚΗ

Πολλά του έδωσε η ζωή, αλλά πιο πολλά του πήρε, του Άγγελου 

του ήρωα της ιστορίας μου. Μοναχοπαίδι από μεγαλοαστική οικογένεια, μεγάλωσε στην Κηφισιά,  το ωραιότερο από τα βόρεια προάστια, σε μία μαγική περιοχή με πλούσια βλάστηση, πλατάνια και ένα πανέμορφο αρχοντικό, άνετο και καλο συντηρημένο, κόσμημα αρχιτεκτονικής με την υπογραφή του πιο γνωστού αρχιτέκτονα της  εποχής..

Ο παράδεισος σε όλο του του μεγαλείο, με τα ανθοστόλιστα παρτέρια του, το βραχόκηπο με τα τρεχούμενα νερά και την πισίνα στο πίσω μέρος, που προσθέθηκε εκ των υστέρων ,με μεγάλη περίσκεψη από τους ιδιοκτήτες ,να μην αλλοιώσει την αισθητική του χώρου .Αυτόν τον παράδεισο λοιπόν ,τον αξιώθηκε από γεννησιμιού του ο Άγγελος ,και σε αυτόν μεγάλωσε ,και σε αυτόν έσερνε τη μελαγχολία και τη μοναξιά του… Μοναχογιός και μοναχοπαίδι ,που το απέκτησαν οι γονείς του σε μεγάλη ηλικία ,χωρίς αδέρφια,χωρίς σύντροφο στα παιχνίδια του, χωρίς σύντροφο στη χαρά και τον πόνο του ,χωρίς μαλώματα φιλιώματα και κουβεντολόι ..Ενα παλληκάρι ,που διψούσε για ζωή και βαριόταν να ζήσει ..Λένε ,πως ο   χώρος πολλές φορές διαμορφώνει τους ανθρώπους, ότι το περιβάλλον επιδρά στην ψυχοσύνθεσή τους και  το χαρακτήρα τους.. Ετσι και εκείνος, βούλιαζε μέρα με τη μέρα στη μοναξιά και τη μελαγχολία ,σε ένα παράδεισο με οριοθετημένες ιδιοκτησίες ,χωρίς γειτονιά ,χωρίς αλάνες, χωρίς φίλους παιχνίδια ξεφωνητά και μαλώματα, βούλιαζε μέρα με τη μέρα σε μία αμίλητη και βαρετή γαλήνη .

Μόνο σε μεγάλες γιορτές, γενέθλια και σημαντικές επετείους, μαζεύονταν όλο το σόι σε  τυπικές καθώς πρέπει μαζώξεις , με καλοσερβιρισμένο φαγητό, άψογους μπουφέδες ,μετρημένες κινήσεις μετρημένες κουβέντες ,και μετά όλα ξαναγυρνούσαν στην καθημερινότητά τους… Μία ζωή αλφαδιασμένη σε ευθεία γραμμή ,μια ζωή με όλα  σχολαστικά ρυθμισμένα, όλα προεξοφλημένα και εκείνον απλό παρατηρητή της.. Πολλά του έδωσε η ζωή ,αλλά πιο πολλά του πήρε ,σαν πεντόβολο από την τσέπη του έχασε τον εαυτό του και κάπου εκεί στο σπίτι της Κηφισιάς έθαψε όνειρα, συναισθηματισμούς και ανομολόγητους πόθους… 

Στα σαράντα  του,  ώριμος και πετυχημένος επιχειρηματίας, παντρεύτηκε μία κοπελιά της τάξης του και, όπως συμβαίνει συνήθως, οι άνθρωποι που με τα λεφτά τους μπορούν να αγοράσουν τα πάντα ,από ειρωνεία της τύχης, στερούνται τα πιο απλά τις μεγάλες δωρεές της φύσης  και της αγάπης.. Παντρεύτηκε λοιπόν και χήρεψε σύντομα ,προτού αποκτήσει παιδιά και πριν προλάβει το σπίτι της Κηφισιάς ,να ζεσταθεί με μία αγκαλιά και να ζωντανέψει με τούτο το γάμο …Ετσι ξαναγύρισε στον ίδιο παρονομαστή στη μοναξιά του σε ένα σπίτι τεράστιο ,που τον πλάκωνε η σιωπή  και η ερημιά  του σιγοτρυπούσε το μεδούλι ….  

Από τότε ουσιαστικά άρχισε και ο μεγάλος κατήφορος, τα προβλήματα υγείας σωματικά και ψυχικά, άρχισαν να τον ταλαιπωρούν να τον καταβάλλουν και στα εξήνταπέντε του,τον καταδίκασαν σε μόνιμη ακινησία …Συνήθως η αυγή τον έβρισκε στον κήπο ,στο αμαξίδιο ,και εκεί ,όσο το επέτρεπε ο καιρός ,περνούσε όλη τη μέρα του ,με ένα μικρό διάλειμμα το μεσημέρι, που ξαπόσταινε το σακάτικο κορμί του. Καθηλωμένος στο πουθενά ,χωρίς χαρές από το παρελθόν και χωρίς ελπίδες στο μέλλον έσερνε τη ζωή σαν μόνιμη καταδίκη, όπως ο Σίσυφος την κοτρώνα του στον ανήφορο .Το μοναχοπαίδι τον καταδίκασε σε μία ιδιότυπη μοναξιά, και ο κλειστός και άτολμος χαρακτήρας του ,το αποτέλεψε …Μοναχικές Κυριακές, σιωπηλές γιορτές, άχρωμες μέρες, μια ζωή εντός των τειχών με τη χαρά   εκτός… Άνθρωπος δε ζύγωνε την καλά αμπαρωμένη αυλόπορτα … Για την ακρίβεια εσχάτως μετά την κατάπτωση, όλο και πιο συχνά περνούσε το κατώφλι του ένας άνθρωπος, ένας δευτεροξάδερφος από το σόι στα Πατήσια, που μία  ζωή έμεινε  στα αζήτητα, λόγω απόστασης αφ’ ενός και  λόγω κοινωνικού status αφ’ ετέρου…

Ο Κωστάκης λοιπόν 45άρης δευτεροξάδερφος από τα Πατήσια ,με πολλές περγραμηνές στις σπουδές του και λίγα τα τάλαρα στην τσέπη, του χτυπούσε την πόρτα κατάκοπος μετά τη δουλειά ,άραζε μαζί του στον κήπο ,έφτιαχνε καφεδάκι για τους δυό τους, και τον σέρβιρε με κρύο νερό και μετά έπαιζαν τάβλι σκάκι χαρτιά ,ανάλογα με τα κέφια …Στην πορεία κουβέντιαζαν  και τα δικά τους, διαφορετικά βάσανα του καθενός, αλλά βάσανα…. Σαρανταπεντάρης  ο Κωστάκης, τρίτεκνος με πολλές υποχρεώσεις και ένα  δάνειο στην πλάτη για το ισόγειο διάρι στα Πατήσια ,με ασταθή δουλειά  και πολλές έγνοιες ,έτρεχε ασθμαίνοντας  να  ταΐσει οικογένεια, να αποπληρώσει δάνειο και λογαριασμούς, να μετράει τα δίφραγκα για να βγει ο μήνας… Αξιοπρεπής και γεννόδωρος στη φτώχεια του, κουβαλούσε πάντα κάποια  σπιτική λιχουδιά για τον ξάδερφο, και η ζωή κυλούσε σε αυτούς τους ρυθμούς  στο αρχοντικό της Κηφισιάς… Εξηνταπεντάρης ο  Άγγελος με σακατεμένη υγεία και μόνιμη αναπηρία το καλοσκέφτηκε το αποφάσισε και το εξομολογήθηκε στον Κωστάκη.

-Εγώ παιδιά σκυλιά δεν έχω, μαγκούφης είμαι στη ζωή, πιο μόνος από τον μόνο, μαζί θα κάνουμε τη διαθήκη μου, θα σου αφήσω προς το παρόν τα μαγαζιά και τα οικόπεδα και το σπίτι μετά το θάνατό μου, να χαίρεσαι τον ίσκιο του στην αυλή, και να ξαποσταίνεις στον κήπο να ψαλαφρώσεις και από το καθημερινό αγκομαχητό ,να σπουδάσεις και τα παιδιά σου, να πας και κανένα ταξιδάκι ,να προλάβεις Κωστάκη μου ,να τη χαρείς τούτη τη ζωή…. Σάλτσαρε από την καρέκλα που καθόταν ο κωστάκης.

– Εγώ ξάδερφε για συντροφιά έρχομαι, για την παρέα, δεν θέλω πληρωμή ούτε ρεγάλα ,τη φτώχεια μου την έχω συνηθίσει από μικρός στο πετσί μου, μην νοιάζεσαι !!!!!

-Βρέ Κωστή, σε καλό σου αδερφέ μου, δες το σε παρακαλώ λογικά, κανένας δεν σέρνει το βιός μαζί του στον άλλο κόσμο ,αντί να μένει λοιπόν στα αζήτητα και να το καρπωθούν οι επιτήδειοι, για το θεό άσε την περηφάνια στην άκρη, και σκέψου τα παιδιά ,που μεγαλώνεις…. Παρά τις αντιρρήσεις του Κωστάκη, ο Άγγελος απευθύνθηκε στο συμβολαιογράφο του και σε ένα καλό δικηγόρο και άρχισε τις διαδικασίες της δωρεάς… Και τότε εντελώς ξαφνικά , ενώ όλα πήραν το δρόμο τους και προχωρούσαν  , ο Κωστάκης έφυγε από τη ζωή από έμφραγμα και 45 του αφήνοντας πίσω χήρα, τρία παιδιά στην εφηβεία ,πολλαπλές υποχρεώσεις, και το δάνειο σε εκκρεμότητα. 

Έφυγε λοιπόν ο Κωστής ξαλαφρωμένος από  τα βάρη στην πλάτη και τη συνείδησή του, και άφησε τον Άγγελο να σπαράζει σαν παιδί…

-Πού με άφησες αδερφέ μου!γιατί με άφησες αδερφέ μου; μόνο εσένα είχα… μόνο εσένα περίμενα όλη μέρα ,μόνο μαζί σου ζούσα… Αλλά επειδή ως γνωστόν ο χάρος είναι βαρύκοος κι ατάραχος σε κλαυθμούς και  οδυρμούς ο Κωστής πήρε το δρόμο του για τον άλλο κόσμο και ο Άγγελος το πήρε απόφαση ….Λίγες μέρες μόνο μετά το θάνατο του Κωστή με νωπό το πένθος, ο Άγγελος άλλαξε τη διαθήκη του και κληροδότησε τα πιο πολλά ακίνητα στα τρία ορφανά και μετά το θάνατό του όλο του το βιός..  Μόλις  πρόλαβε,στο φτερό, αφού πέντε μήνες μετά το θάνατο του Κωστή, έφυγε και εκείνος από τη ζωή, στερημένος από χαρές, κουρασμένος ψυχικά, ανήμπορος σωματικά … αλλά ανακουφισμένος, που το κληροδότημά του θα πήγαινε στα σωστά χέρια…  

 Στα παιδιά του φίλου του.

 Και τότε έγινε το αδιανόητο …Αμέσως μετά τα σαράντα ,έσκασε μύτη μία στρατιά συγγενών, κοντινών και μακρινών, μια στρατιά άγνωστων και αποξεχασμένων φίλων, κουμπάρων ,εν ολίγοις μια στρατιά από αμέτρητα κοράκια, από αυτά πού οσμίζονται ψοφίμι ,και που ορκίζονταν αναιδώς στη φιλία και την αγάπη τους για τον Άγγελο ,και επακαλούνταν δωρεές και κληρονομιές δια  λόγου ….Αν ο συμβολαιογράφος, δεν ήταν το καλύτερο όνομα στον τομέα του, και ο δικηγόρος κορυφή στο είδος του , η βούληση του Άγγελου θα έμενε ανεκπλήρωτη και το όρφανά του Κωστή σταθερά και αμετάκλητα φτώχεια τους… Αν οι δυό τους ,δεν πάλευαν με τόσο πείσμα , ένα τσούρμο αεριτζήδες, κομπιναδόροι και κοινώς κοράκια, θα ξεκοκάλιζαν την περιουσία του Άγγελου και η ψυχή του στον άλλο κόσμο θα βούλιαζε στη βαρυγκώμια …Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό του  και μετά από αλλεπάλληλες δίκες, αναβολές, εφέσεις και εξοντωτικές και χρονοβόρες διαδικασίες τα παιδιά του Κωστή καρπώθηκαν την κληρονομιά και εκείνος από ψηλά ανάσανε με ανακούφιση 

Επιμύθιο: Ο καθένας μας φεύγει για το μεγάλο ταξίδι χωρίς αποσκευές αλλά πολλές φορές αυτές που αφήνει πίσω του σε θολά νερά σκορπούν μεγάλη δυστυχία….

Την καλημέρα μου 

Λιάνα Πουρνάρα

Εκπαιδευτικός.