Εικόνα: Jerry Apostolatos

Την ώρα που οι οικογένειες των άτυχων θυμάτων συνοδεύουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στις τελευταίες τους κατοικίες, το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα ξεδιπλώνει τη συζήτηση των ευθυνών της νέας εθνικής τραγωδίας των Τεμπών και απαιτεί να έρθουν στο φως της δημοσιότητας τα πλήρη αίτια του δυστυχήματος, ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που ταξίδευαν με το μοιραίο τρένο καθώς και η απονομή Δικαιοσύνης.

Ο πόνος και η οργή των πολιτών δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που αν δε λάβει μία υγιή διέξοδο, είναι πιθανό να οδηγήσει σε νέα κακά. Το μεγαλύτερο κακό όμως ξεκινάει απ’ το “κεφάλι” που αρχικά αναζήτησε έναν αποδιοπομπαίο τράγο, στη συνέχεια θυσίασε ένα “δικό του παιδί” για εξευμενισμό των πνευμάτων ανεπιτυχώς και τώρα παίζει το τελευταίο του “χαρτί”, του τύπου “μαζί τα φάγαμε”, υποστηρίζοντας την άποψη της διαχρονικής ευθύνης όλων των κυβερνήσεων… Η πολιτική είναι ένα πολύ δύσκολο πράγμα διότι σε κάθε ψέμα υπάρχει ένας σπόρος αλήθειας ενώ για κάθε αλήθεια υπάρχει και μία διαφορετική οπτική γωνία. Συνεπώς, είναι πολύ εύκολο να αποπροσανατολίσει κάποιος την κοινή γνώμη και τη δημόσια συζήτηση. Γι’ αυτό χρειάζεται, ακόμη και τούτη την τραγική χρονική στιγμή, κρύο αίμα και νηφαλιότητα στη σκέψη. Για να σκεφτούμε καθαρά και να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας σε αληθινά χρήσιμες για το κοινό καλό διεξόδους.

Υπάρχει λοιπόν μία δόση αλήθειας στη “διαχρονική ευθύνη” του ελληνικού κράτους και των ελληνικών κυβερνήσεων. Αυτήν την ώρα όμως, η Ελλάδα έχει εκλεγμένη κυβέρνηση και συντεταγμένα όργανα. Δεν οφείλεται στη “διαχρονική ευθύνη” η ασφαλής λειτουργία των σιδηροδρόμων του σήμερα, οφείλεται στο αρμόδιο πολιτικό προσωπικό του σήμερα. Δεν οφείλεται στη “διαχρονική ευθύνη” ο νόμος Χατζηδάκη που κατόρθωσε να βγάζει παράνομες τις απεργίες των εργαζομένων του ΟΣΕ, οφείλεται στην κυβέρνηση του σήμερα. Δεν οφείλεται στη “διαχρονική ευθύνη” η διοργάνωση προεκλογικής φιέστας από τον κ. Μητσοτάκη σε μία υποδομή φάντασμα του ΟΣΕ που αν υπήρχε μπορεί να μη γινόταν το δυστύχημα, οφείλεται στο σημερινό πρωθυπουργικό περιβάλλον και στον σημερινό Πρωθυπουργό. Δεν οφείλεται στη “διαχρονική ευθύνη” η επιλογή της παρακολούθησης συμμάχων και αντιπάλων της κυβέρνησης Μητσοτάκη αλλά όχι των τρένων, οφείλεται στις πολιτικές που πρεσβεύει η σημερινή κυβέρνηση. Δεν οφείλεται στη “διαχρονική ευθύνη” το ξύλο και τα δακρυγόνα στη νεολαία που δεν έφυγε για το εξωτερικό ή δε βρήκε τραγικό θάνατο και βγήκε στους δρόμους να εκφράσει την αγανάκτησή της, οφείλεται στους πολιτικούς προϊσταμένους των σωμάτων ασφαλείας του σήμερα.

Μεγάλο ζήτημα αποτελεί και ο ρόλος της 4ης εξουσίας, των ΜΜΕ. Διαβάσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ η οποία ομολογούσε ότι δεν υπήρχε η κάλυψη που χρειαζόταν στις προειδοποιήσεις των εργαζομένων ενώ δεν υπήρχε και η απαιτούμενη δημοσιογραφική έρευνα! Πως να υπάρξει όμως η σωστή και χρήσιμη δημοσιογραφική έρευνα όταν οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί υπακούουν σε πολιτικά πρόσωπα, όταν οι δημοσιογράφοι δέχονται υπαγορεύσεις για τα θέματα με τα οποία ασχολούνται ή όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη φροντίζει για τις άριστες σχέσεις της με το δημοσιογραφικό κόσμο μέσω πολιτικών επιλογών όπως η λίστα Πέτσα;

Υπάρχει η αίσθηση ότι η πατρίδα μας προσομοιάζει με ένα κακέκτυπο της ανατολής και απέχει πολλές δεκαετίες απ’ τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Οι ανατολικής προέλευσης λέξεις ρουσφέτι, μπαξίσι, γινάτι, κολάι, νταβαντούρι, τερτίπι, τράμπα χρησιμοποιούνται, αλίμονο, καθημερινά στην ελληνική πραγματικότητα τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Αυτή η Ελλάδα μας πονάει αφάνταστα. Αυτή η Ελλάδα διώχνει το μεγαλύτερό μας κεφάλαιο στο εξωτερικό. Αυτή η Ελλάδα επιτρέπει να κάνουν το γύρο του διαδικτύου εικόνες σαν τη σημερινή με την άρρωστη ηλικιωμένη γυναίκα σε μία πυλωτή να πλένεται κατάχαμα με το λάστιχο σα να ήταν αυτοκίνητο… Αυτή η Ελλάδα έφτασε να θυσιάζει τα παιδιά της στο βωμό συμφερόντων και πολιτικών αλλότριων στην ανθρωπιά και την κοινωνική ευημερία. Αυτή η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει!

Απόφαση επιλογής μας ήταν τις πρώτες ώρες του απόκοσμου αυτού χτυπήματος, να σεβαστούμε το μέγεθος του χτυπήματος που δέχθηκαν οι συνάνθρωποί μας και να προσπαθήσουμε να συμμεριστούμε την κόλαση μέσα στην οποία μπήκαν άθελά τους. Τώρα πλέον περιμένουμε και απαιτούμε από όλους σοβαρότητα, υπευθυνότητα και πράξεις. Δε μας ενδιαφέρει η επικοινωνιακή διαχείριση, απεναντίας αυτό μας θυμώνει περισσότερο! Μας ενδιαφέρει να δούμε αληθινές πράξεις που να οδηγούν στη διασφάλιση των ζωών μας στο τώρα και στο αύριο, που να επουλώνουν την βαθύτατα λαβωμένη αξιοπιστία αυτού του κράτους και που να οδηγούν τις κοινωνίες μας σε ένα αύριο μακριά από τα οικονομικά συμφέροντα και κοντά στις ανθρώπινες ανάγκες, στην ευημερία και την πρόοδο.

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε γιατί προέχει η υπεράσπιση μιας πεπερασμένης κυβέρνησης έναντι του κοινού καλού. Οι κυβερνήσεις είναι παροδικές. Επιθυμούμε στο δημόσιο διάλογο να απεμποληθεί η “διαχείριση επικοινωνιακών ζημιών” των φορέων και να καταστεί κυρίαρχη η συζήτηση για το πως θα χτίσουμε όλοι μαζί καλύτερες συνθήκες ζωής για εμάς και τα παιδιά μας. Τον άδικο χαμό των ανθρώπων που έτυχε να βρεθούν μέσα στο τρένο δεν μπορεί κανείς πια να τον πάρει πίσω. Το δίκιο του λαού όμως μπορεί να αποκατασταθεί όταν αφαιρέσουμε απ’ το επίκεντρο της πολιτικής το χρήμα και βάλουμε στη θέση του τη Ζωή.

Γιάννης Βαρούχας