Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos: “Το συγεκριμένο έργο τιμά τον κόμη Leonard III Tokο δεσπότη-διοικητή της Κεφαλονιάς τον 15ο αιώνα, και την σύζυγό του Μίλιτσα Μπράνκοβιτς, κόμισσα της Κεφαλονιάς και παρουσιάζει το γάμο τους το έτος 1463. Φιλοτεχνήθηκε από τον καθηγητή τοιχογραφίας της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών του Βελιγραδίου Μιροσλαβ Λαζοβιτς. Στην Δεξαμενή στο δρόμο για το Κάστρο.“
Τις τελευταίες ημέρες ακούσαμε την αμετροέπεια ενός καθηγητή της ιατρικής (sic!) ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπε ότι χρειάζεται μία διαλογή ασθενών ανάλογα με την κρισιμότητα της κατάστασης και την πρόγνωση των εξετάσεών τους… Παράλληλα, ακούσαμε από μία άλλη καθηγήτρια της ιατρικής, ότι το Δημόσιο Σύστημα Υγείας όχι μόνο δεν πρέπει να εγκαταλείπει ποτέ τους ασθενείς του, αλλά θα πρέπει να προετοιμάσει τις υποδομές και τη Δύναμή του γι’ αυτό που λέγεται “Ανακουφιστική Φροντίδα“. Δύο καθηγητές της ιατρικής, δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Η υπηρεσία της “ανακουφιστικής φροντίδας” μελετήθηκε όταν ήταν Υπουργός Υγείας ο Ανδρέας Ξανθός, με χρηματοδότηση απ’ το ίδρυμα “Σταύρος Νιάρχος”, και σημαίνει ότι δεν πρέπει απλώς να απαλύνουμε το σωματικό πόνο ενός ασθενή που διάγει το τελευταίο χρονικό διάστημα της ζωής του, αλλά να είμαστε συνεχώς δίπλα του για να υποστηρίζουμε αυτόν και τους οικείους του εξασφαλίζοντας τον Σεβασμό και την Αξιοπρέπεια που του ανήκει. Η απάνθρωπη τοποθέτηση ανήκει στον κ. Πνευματικό και η βαθειά ανθρώπινη στην Αθηνά Λινού.
Η δήλωση του κ. Πνευματικού έρχεται να προστεθεί σε ένα μακρύ κατάλογο δηλώσεων στελεχών της συντηρητικής παράταξης απ’ τον οποίο προκύπτει η πολιτική τοποθέτηση της Δεξιάς: οι αριθμοί είναι πάνω απ’ τις ανθρώπινες ζωές. Αυτό πιστεύουν. Με βάση αυτό νομοθετούν και ασκούν πολιτική. Κι επειδή κανείς δε μιλάει καλύτερα για κάτι, εκτός κι αν πιστεύει το αντίθετο, μπορούν και δίνουν πειστικές υποσχέσεις στο λαό γι’ αυτά που θέλει και έχει ανάγκη να ακούσει.
Θυμάμαι έναν καθηγητή μου στο γυμνάσιο που μας ρωτούσε: “Για πόσα χρήματα θα έκοβες το μικρό σου δακτυλάκι; Για 5.000δρχ; Αποκλείεται! Για 100.000δρχ; Πάλι αποκλείεται! Για 1.000.000δρχ; Αρχίζεις να το σκέπτεσαι… Για 5.000.000δρχ; Δε βαριέσαι, ένα δάκτυλο είναι, έχω άλλα τέσσερα στην παλάμη μου! Οπότε για πέντε δάκτυλα μάνι-μάνι έχουμε στην παλάμη μας 25.000.000δρχ! Επί 4 που είναι τα άκρα μας, 100.000.000δρχ κοστίζουν μόνο τα δάκτυλά μας“!! Δεν ξέρω τί ήθελε να πει ο αγαπητός καθηγητής μας με το παράδειγμά του, αλλά ήδη από εκείνες τις δεκαετίες διαφαινόταν και ανδρώθηκε η λογική ότι όλα μπαίνουν στη ζυγαριά της οικονομίας. Ακόμη και στη δόμηση “παντρεύουμε” την ασφάλεια με την οικονομία. Δε χτίζουμε με γνώμονα μόνο την ασφάλεια, αλλά χτίζουμε με τόση ασφάλεια όση μας επιτρέπουν τα οικονομικά μας… Αυτή η πληροφορία με είχε σοκάρει στο πρώτο έτος των σπουδών μου!
Εδώ λοιπόν έρχεται ο πολιτικός δαρβινισμός που λέει, σύμφωνα με τη συντηρητική αντίληψη, ότι είναι φυσικό ο δυνατός να επιβάλλεται στον αδύνατο. Αυτό (νομίζουν ότι) διδάσκει η φυσική επιλογή του Δαρβίνου! Ο δυνατός επιβιώνει και ο αδύνατος πάει στα τάρταρα… στον Καιάδα! Έτσι λοιπόν ήταν φυσικό το αιματοκύλισμα που προκάλεσαν οι κονκισταδόροι της Ευρώπης στη Λατινική Αμερική για την αφαίμαξη του χρυσού… Ήταν φυσική η δουλεία και τα βασανιστήρια που επέβαλλαν οι λευκοί στους έγχρωμους… Ήταν φυσικά και υπέρ της προόδου της επιστήμης τα φρικτά και ακατανόμαστα βασανιστήρια που γινόντουσαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων ακόμη και σε μικρά παιδιά… Είναι φυσική και σήμερα η ύπαρξη μιας ταπεινής και καταφρονεμένης τάξης που πρέπει παντοτινά να υπηρετεί τους κεφαλαιοκράτες και να σκύβει το κεφάλι σε κάθε είδους ορέξεις (φυσικές και υλικές) των αφεντικών… Οπότε, φυσικό είναι και να θάβουμε τους ετοιμοθάνατους χωρίς να επιβαρύνουμε περαιτέρω τα ασφαλιστικά μας ταμεία!
Αυτά τα αίσχη κυκλοφορούν στους κύκλους της αρτηριοσκλήρυνσης και ορθολογίζουν πολιτικές που βλάπτουν το κοινό καλό και τον κοινωνικό ιστό παραβλέποντας, όμως, ότι:
Α. Εδώ και αιώνες ο άνθρωπος προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του μέσα σε οργανωμένες κοινωνίες με νόμους και βασισμένες σε πανανθρώπινες αξίες που απέχουν από τους νόμους της ζούγκλας και
Β. Ο νόμος του ισχυρού και της επιλογής καταργήθηκε απ’ τη στιγμή που εμφανίστηκαν στην ιστορία του ανθρώπου τα πρώτα εργαλεία.
Το (Α) είναι αυτονόητο και δε θα επεκταθούμε. Ως προς το (Β) σημείο όμως επιτρέψτε μας να πούμε μερικά λόγια παραπάνω. Ο άνθρωπος με τη διανόηση που διαθέτει δημιούργησε και εφηύρε διάφορα μέσα για τη βελτίωση της ζωής του. Τα ίδια μέσα χρησιμοποιούνται, αλίμονο, και για την επιβολή του πάνω στους άλλους. Ο εφευρέτης της βιταμίνης C, ήταν ευτυχισμένος γιατί σκεφτόταν ότι έκανε ίσως τη μοναδική ανακάλυψη που δεν μπορούσε να βλάψει κάποιον αλλά που έκανε μόνο καλό! Ωστόσο, την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου το γερμανικό ναυτικό χρησιμοποίησε τη βιταμίνη C στους ναύτες του προκειμένου τα υποβρύχια να παραμένουν για περισσότερη ώρα κάτω απ’ το νερό! Έτσι, η χαρά του εφευρέτη ακυρώθηκε στην πράξη…
Θέλουμε λοιπόν να καταγράψουμε ότι μπορεί ο εφευρέτης ή ο δημιουργός να έχει ευγενικά κίνητρα και ανιδιοτελή ελατήρια όταν επινοεί, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο χρήστης αυτής της επινόησης θα μοιράζεται αυτές τις αξίες κατά τη χρήση της.
Τα αντικείμενα πωλούνται, αγοράζονται ή κλέβονται και ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο πονηρός και λιγότερο δυνατός. Ατροφεί η φυσική του κατάσταση κατά την πορεία της εξέλιξης ενώ οι σκληροί δείκτες της υγείας του σύγχρονου τρόπου ζωής είναι αμείλικτοι. Το “εργαλείο”, η επιστήμη και τα μέσα αντικατέστησαν τη φυσική επιλογή, το νόμο του ισχυρού, και δημιουργούν άλλες συνθήκες. Στην πιάτσα της Αθήνας του ’70, για παράδειγμα, οι μόρτηδες συνήθιζαν να λένε “το πιο δυνατό μπράτσο είναι αυτό των εννέα χιλιοστών”… Ο νόμος του ισχυρού έχει πλέον χειραγωγηθεί και αυτοί που τον επικαλούνται είναι οι πρώτοι που τον τρέμουν!
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ισχυρός δεν είναι πλέον ο εύρωστος ή ο υγιής οργανισμός αλλά αυτός που κατέχει τα περισσότερα χρήματα, τις περισσότερες μηχανές ή τα περισσότερα μέσα για να έχει ένα εισόδημα που να του εξασφαλίζει την επιβολή του πάνω στους άλλους.
Εδώ προκύπτει ο σύγχρονος στόχος και η αποστολή της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Τα μέσα να υπηρετούν τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος τα μέσα. Τα εργαλεία να βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής και της αυτοσυντήρησης και όχι να γίνονται οι δυνάστες μας. Οι αδύνατοι και μη προνομιούχοι συμπολίτες μας να έχουν ίσες ευκαιρίες στην επιστήμη, στη μόρφωση, στην υγεία και στην εργασία. Η αναδιανομή του πλούτου να έχει κοινωνικό πρόσημο και η καταναλωτική μανία να δώσει τη θέση της στις πραγματικές ανάγκες. Στο βωμό της εξέλιξης να μην μπαίνουν ποτέ το φυσικό περιβάλλον, οι ανθρώπινοι βιορυθμοί και η κοινωνική ευημερία. Οι αριθμοί να είναι οι υπηρέτες της ανθρωπότητας και όχι η ανθρωπότητα να είναι ο υπηρέτης των αριθμών.
Οφείλουμε λοιπόν να στεκόμαστε απέναντι στους πολιτικούς δαρβινισμούς που σκοπό έχουν να δικαιολογούν την άδικη επιβολή του ισχυρότερου πάνω στους πιο αδύνατους. Διότι εκτός από μακιαβελικοί είναι επίσης ανιστόρητοι και παρερμηνευμένοι. Δε χρειάζεται να είναι κανείς πανεπιστήμονας για να το αντιληφθεί. Αρκεί μόνο να σταθεί για μερικές στιγμές και να “ακούσει” την καρδιά του… τότε να είναι σίγουρος ότι θα βρεθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Γιάννης Βαρούχας
