Εικόνα άρθρου: Ροδιά με ένα ρόδι ανοιγμένο και έτοιμο, σαν άλλο πακμαν, να καταβροχθίσει την κάθε ίωση!
© Φωτεινή Μαραβέγια
Η σχολική χρονιά 2023-2024 ξεκίνησε ευοίωνα. Είχαμε πατήσει καλό Οκτώβρη και η σχολική διαδικασία κυλούσε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα ως προς τα κύματα των ιώσεων που την προηγούμενη χρονιά, 2022-2023, είχαν κουράσει σχεδόν σε όλη της τη διάρκεια. Ωστόσο, ο ήλιος αργεί να δύσει και έτσι περί τις αρχές του Νοέμβρη το «θηρίο» έκανε την εμφάνισή του… ήγουν ο covid-19! Δεν ήρθε όμως μόνος του, έφερε για παρέα τη γρίπη νάμπερ γουάν (το Φλεβάρη αναμένουμε τη νάμπερ του…), τον στρεπτόκοκκο, μερικές γαστρεντερίτιδες καθώς ακόμη και το πάλαι ποτέ κοξάκι!
Οι μήνες Νοέμβριος και Δεκέμβριος παρουσίασαν έξαρση και αλλεπάλληλα κύματα ιώσεων που προκάλεσαν «έμφραγμα» στην παιδιατρική κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Κεφαλονιάς. Προκειμένου να αντιμετωπίζονται όλες οι ανάγκες, το παιδιατρικό τμήμα του Νοσοκομείου μας αναγκάστηκε να βγάλει μέχρι και ράντζα στους διαδρόμους! Μέχρι την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων δεν πρέπει να είχε μείνει κάποιο σπιτικό χωρίς να έχει τουλάχιστον ένα μέλος του νοσήσει με κάτι απ’ όλα αυτά…
Οι πολίτες σχηματίζουν εύλογα ερωτήματα:
-Είναι ακόμη τα «απόνερα της πανδημίας» που προκαλούν αυτές τις καταστάσεις;
-Πρέπει να αρχίσουμε πάλι τα μέτρα προστασίας;
-Γιατί αυτές οι ιώσεις είναι τόσο επίμονες στα συμπτώματά τους και χρειάζονται ακόμη και εβδομάδες, αφού περάσουν, για να υποχωρήσουν εντελώς οι καταπονήσεις τους;
-Έτσι θα είναι από εδώ και πέρα η κοινωνική ζωή μας; Θα φοβόμαστε τις συνεστιάσεις και τις συγκεντρώσεις ατόμων;
-Ήταν άραγε φυσικά τα αίτια της πρόκλησης της πανδημίας ή ανθρωπογενή;
Ασφαλώς και οι απαντήσεις των παραπάνω αλλά και άλλων ερωτημάτων δεν έχουν μοναδικές και σίγουρες απαντήσεις. Οι γιατροί μας ενημερώνουν ότι το τείχος ανοσίας υποχώρησε σε μεγάλο βαθμό μετά τα περιβόητα lock down και τις καραντίνες, οπότε θα πρέπει να νοσήσουμε όλοι ξανά και ξανά για να το επαναφέρουμε. Αυτό, άραγε, δεν το είχαν προβλέψει οι επιστήμονες που λάμβαναν τις σχετικές αποφάσεις περί κλεισίματος; Ίσως και να το είχαν, αλλά αυτό που προείχε, τότε, ήταν η διασφάλιση του να μην καταρρεύσει το ευάλωτο από τα μνημόνια και άλλες παθογένειες Δημόσιο Σύστημα Υγείας που είχε απογυμνωθεί από προσωπικό και δυνάμεις. Στο βωμό αυτού του στόχου θυσιάστηκε η κοινωνική ζωή της μαθητιώσσας νεολαίας και η ομαλότητα της σχολικής διαδικασίας για τα επόμενα χρόνια…
Να νοσήσουμε λοιπόν για να δυναμώσει το συλλογικό τείχος ανοσίας, μια κουβέντα είναι! Στην πράξη, όμως, πώς μεταφράζεται; Ξεκινάμε από τα παιδιά που, λόγω του ότι βρίσκονται κάθε μέρα σε αίθουσες των 25τμ (στις καλύτερες των περιπτώσεων) με πληθυσμό 25-27 ατόμων (νομοθετήθηκε εν μέσω πανδημίας), νοσούν πρώτα. Τα παιδιά έχουν αποδείξει ότι περνούν ήπια τον covid-19. Ωστόσο, όταν αυτός συνδυάζεται με γρίπη και άλλες ιώσεις υπάρχει κίνδυνος. Είδαμε πολλά παιδιά να υποφέρουν από μυοσίτιδα, για παράδειγμα, και να μην μπορούν να κουνήσουν τα πόδια τους. Παράλληλα, οι αντιβιώσεις και η κορτιζόνη πάνε, ας μας συγχωρεθεί η έκφραση, «γόνατο»! Υπάρχουν παιδιά που το τελευταίο εξάμηνο έλαβαν μέχρι και έξι φορές αντιβίωση! Υγειονομικές μελέτες μας ενημερώνουν ότι τα υπάρχοντα αντιβιοτικά θα πάψουν να είναι αποτελεσματικά τις προσεχείς δεκαετίες λόγω της κατάχρησής τους. Απ’ την άλλη οι γιατροί ανησυχώντας για τις ανεξέλεγκτες συνέπειες μιας λοίμωξης του αναπνευστικού ή, ενδεχομένως, και της μη ορθής αντιμετώπισης εκ μέρους των γονέων, συνταγογραφούν εύκολα την αντιβίωση για να είναι σίγουροι. Η δυσκολία της ισορροπίας μέσα σε όλο αυτό το πλέγμα είναι μεγάλη.
Όμως δεν είναι μόνο τα παιδιά που υποφέρουν και που λαμβάνουν μεγάλες φαρμακευτικές αγωγές, είναι και οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και η τρίτη ηλικία. Οι εκπαιδευτικοί μας είναι εκτεθιμένοι μέσα στα εκκολαπτήρια των ίωσεων, τις αίθουσες διδασκαλίας, και αν υπάγονται σε κάποια ομάδα ευπάθειας τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Οι γονείς μοιραία ακολουθούν την πορεία των παιδιών τους χάνοντας το ρυθμό της εργασίας τους, της κοινωνικής τους ζωής και υποκύπτοντας κι αυτοί σε μεγάλες ποσότητες φαρμάκων. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες, που συχνά έχουν το ρόλο της φύλαξης των εγγονιών τους, επίσης εξαναγκάζονται σε ιώσεις που λόγω της ηλικίας τους μπορεί να αποβούν δύσκολες στο να ξεπεραστούν ή ακόμη και επικίνδυνες.
Ο κινηματογράφος έχει γίνει πια “ύποπτος”, οι γιορτές και τα γενέθλια στα σπίτια ανύπαρκτα, οι Κυριακάτικες οικογενειακές συγκεντρώσεις δοκιμάζονται σκληρά και οι κάθε λογής κοινωνικές εκδηλώσεις θα πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από ξεχωριστές για κάποιον προκειμένου να τις επιλέξει. Μέσα σε αυτή τη δυστοπία μεγαλώνει και κυριαρχεί η παντοκρατορία της Οθόνης! Η πανδημία την ενίσχυσε σημαντικά. Οθόνη για την ψυχαγωγία, οθόνη για την εργασία, οθόνη για τα μαθήματα, οθόνη για την επικοινωνία, οθόνη για τις κλήσεις, οθόνη για την κοινωνικοποίηση, οθόνη για τις συνεδριάσεις των συλλογικοτήτων, οθόνη για τις συναλλαγές με τους ιδιώτες και το κράτος, οθόνη για τα ψώνια, οθόνη ακόμη και για τις διαγνώσεις! Ας σημειωθεί εδώ ότι τα άτομα που κάνουν καθιστική ζωή περνούν πιο δύσκολα τις ιώσεις από τα άτομα που περπατούν σε καθημερινή βάση ή γυμνάζονται τακτικά. Οι οθόνες είναι ξεκάθαρα στην πρώτη περίπτωση.
Μας ανησυχεί το γεγονός ότι πέραν της υγειονομικής πλευράς του ζητήματος αλλάζει και η κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Εδώ προκύπτει ένα χρέος: να μην υποκύψουμε στον φόβο της ασθένειας και να προασπίσουμε την ανάγκη για κοινωνικότητα. Με προσοχή, το δίχως άλλο, αλλά και επιλέγοντας το αληθινό έναντι του υποκατάστατου (ΜΚΔ κτλ).
Μας ανησυχεί η υπερβολική πρόσληψη αντιβιοτικών και κορτιζόνης. Δεν είναι μόνο αυτά που παίρνουμε ως φάρμακα, είναι κι αυτά που λαμβάνουμε από την τροφή μας. Πάνω από τα μισά αντιβιοτικά παγκοσμίως καταναλώνονται στην κτηνοτροφία! Κυρίως στο βοδινό κρέας. Την ίδια ώρα οι φαρμακευτικές εταιρείες αδίστακτα κάνουν τα δικά τους παιχνίδια κερδοσκοπίας πάνω στον ανθρώπινο πόνο και ανάγκη, δημιουργώντας ελλείψεις στα φαρμακεία και πουλώντας εκεί που τις συμφέρει αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Τα γενόσημα παρουσιάζονται συχνά ως μόνες επιλογές (ας το αναλύσει αυτό κάποιος ειδικός).
Μας ανησυχεί, τέλος, η εξάντληση του υγειονομικού προσωπικού, ιατρικού και νοσηλευτικού, που μπορεί να οδηγήσει σε ανθρώπινα λάθη. Τώρα που τα παλαμάκια μας τελείωσαν, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που την ώρα που εμείς κοιμόμαστε δίνουν τη μάχη για να φροντίσουν τα παιδιά μας και τους συνανθρώπους μας. Αφήνουν τα σπίτια τους και τα παιδιά τους μέσα στη νύχτα ή το χάραμα για να πάνε να κάνουν τη βάρδια τους… Κι επειδή στον κάμπο γίνεται η ζημιά μα στο σπίτι καταλήγει, οι επιπτώσεις της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής καταλήγει πάντοτε σε αυτούς-την τελευταία γραμμή της άμυνάς μας.
Το θέμα είναι τεράστιο αλλά πρέπει, κάπου, να ολοκληρώσουμε τη γραφή μας. Αισθανόμαστε την ανάγκη να υπερασπιστούμε την υγεία μας με όσο το δυνατόν λιγότερη χημεία. Αισθανόμαστε την υποχρέωση να διατηρήσουμε την ανθρώπινη επαφή-κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αισθανόμαστε την κρισιμότητα της υπερφόρτωσης των λειτουργών της Υγείας. Υπάρχουν λύσεις; Υπάρχουν και οι ειδικοί μας ενημερώνουν γι’ αυτές: καλός αερισμός κάθε κλειστού χώρου κι ας έχει έξω -20, κίνηση έναντι καθιστικής ζωής, όχι άσκοπος συνωστισμός σε κλειστούς χώρους χωρίς φυσικό αερισμό, κατανάλωση άφθονων φρούτων που η φύση τα «εξοπλίζει» το χειμώνα με την απαραίτητη βιταμίνη C, όχι επεξεργασμένα, δε στέλνουμε τα παιδιά στο σχολείο αν δεν είναι εντελώς καλά κτλ. Πάνω απ’ όλα όμως, αισιοδοξία! Αν ήταν σωστό το ρητό που έγραψε κάποτε ένας κυνικός, αυτό που έλεγε πως «ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό», τότε μάλλον θα βγούμε πιο δυνατοί απ’ όλο αυτό… έστω κι αν έχουν βγει «νοκ άουτ» τα αντιβιοτικά!
Γιάννης Βαρούχας
