Η φωτογραφία είναι της Φωτεινής Μαραβέγια.

Μου ζητήθηκε απ’ το φίλο μου το Γιάννη να γράφω σ’ ένα site. Σ’ αυτό το site. Μου είπε «Δημιουργήσαμε ένα χώρο για προοδευτικούς ανθρώπους. Πιστεύω ότι η γνώμη κι η άποψή σου θα είναι χρήσιμη». Με μεγάλη μου χαρά εδέχτηκα κι άρχισα να γράφω με γνώμονα τον σεβασμό στον αναγνώστη. Άρχισα να συλλογίζομαι… Εγώ τι είμαι; Ποιος θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο του «προοδευτικού»; Γιατί εγώ πάντα πίστευα ότι είμαι κατά βάθος… συντηρητικός;

Ο προοδευτισμός είναι η πολιτική ιδεολογική τάση που υποστηρίζει νέα μορφώματα στην πολιτική και κοινωνική οργάνωση. Συνήθως αναφέρεται σε αντιδιαστολή με το συντηρητισμό. Γενικά οι προοδευτικοί δεν προσδιορίζουν μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη ή ιδεολογία. Το ποιες ιδέες και πρακτικές είναι συντηρητικές και ποιες όχι, εξαρτάται κάθε φορά από τις ιδέες και τις πρακτικές που εφαρμόζονται εκείνη τη στιγμή στην κοινωνία. Οι προοδευτικοί υποστηρίζουν ιδέες και θεσμούς που, κατά την άποψή τους, αποτελούν το επόμενο στάδιο στην εξέλιξη μιας κοινωνίας. Αυτό γραφει η Βικιπαίδεια.

Άποψη;;; Πάντα πίστευα ότι η άποψη είναι αποτέλεσμα μελέτης ή βιώματος και είναι ιερή. Αξίζει και να παλέψεις γι’ αυτήν.
Γνωμη;;; Η γνώμη όμως είναι κάτι άλλο. Είναι η επιφανειακή και ίσως βιαστική διατύπωση μιας προσωπικής αλήθειας και αξίζει να παλέψεις μόνο για το δικαίωμα της ελευθερίας της. Της κάθε γνώμης.

Γνώμη έχουν όλοι για όλα εκτός από λίγους συνειδητοποιημένους που παραδέχονται ότι «δεν γνωρίζω άρα δεν μπορώ να έχω γνώμη». Το βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όλοι έχουν γνώμη για όλα και… καλώς έχουν. Άποψη όμως πρέπει να έχουν λίγοι. Οι γνώστες. Οι παθόντες ενίοτε. Οι Σπουδαγμένοι στο αντικείμενο. Οι εργαζόμενοι σε αυτό. Και η άποψη σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης είναι δύσκολα διατυπώσιμη και υποστηρίξιμη. Ένα μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης σαν το φέησμπουκ, είναι σαν το έδρανο του Πανεπιστημίου που έχουν ισότιμο λόγο ο Πανεπιστημιακός με τα δύο μεταπτυχιακά και το Διδακτορικό με την συμπαθέστατη κυρα Κούλα. Ποιός άραγε θα επικρατήσει στο ακροατήριο σ’ αυτή την άνιση μάχη; Προφανώς η κυρα Κούλα με τα ατράνταχτα επιχειρήματα που δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ να αποκρούσει ο γνώστης.

Και για να ξαναγυρίσω στο «Προοδευτικός», ταπεινή μου γνώμη είναι ότι θα έπρεπε να αποτελεί τίτλο τιμής η λέξη. Και αυτός που θα ενστερνιζόταν αυτόν τον τίτλο θα έπρεπε να είναι βαθιά συνειδητοποιημένος για το βάρος της λέξης κι όχι να αποδέχεται τυφλά κάθε νέο, καινούργιο, καινοτόμο ίσως, αλλά και το κάθε(+) της όποιας συλλογικότητας. Με σεβασμό πρωτίστως στον εαυτό του και μετά στο συνάνθρωπο. Προοδευτισμός σημαίνει κοιτάζω, πάω, βαδίζω, τρέχω μπροστά. Όχι τυφλά, όχι ανεξέλεγκτα. Η νέα τάξη πραγμάτων μοιάζει σαν τρένο που τρέχει και δεν πρέπει ο προοδευτικός να είναι δεμένος μπροστά απ’ τη μηχανή σαν ήρωας κόμικ. Ίσως ο προοδευτικός να είναι αυτός που θα σκεφτει το πώς να μειώσει την ταχύτητα…

Κι η ιστοριούλα μας, Αληθινή, βιωματική… Τροφή για σκέψη.
Προοδευτισμός, εκκλησία πίστη, θαύματα… Μπορούν να συνυπάρχουν;

Ιούνιος του 2014 μεσημέρι, περίπου ωρα 12 και βρισκόμουν καθισμένος στο στασίδι στο αναλόγιο του Αγίου. Κανείς μέσα στον ιερό χώρο όταν μια οχλαγωγία διέκοψε την ηρεμία του μεσημεριού. Τρεις ευλογημένες οικογένειες με τουλάχιστον τέσσερα παιδιά η καθεμία μπήκαν με ποδοβολητά. Οι άντρες με κλασικά ξυρισμένα κεφάλια και μουσάκι κι οι γυναίκες με κάντρυ λούκ και ταγάρια στον ώμο μου θυμήσαν αθάνατες εποχές «ο Οδηγητήηηης»… Συγγενείς όλοι, αδερφοξάδερφα, όμορφοι άνθρωποι, ευγενικοί με… χαλαρή την πίστη.

-Εμείς παπά μου είμαστε Προοδευτικοί μου είπε μια γυναίκα όταν τους είπα ότι θα μαζέψω τα πιτσιρίκια να να τους μιλήσω για τον Άγιο. Τότε ευκαιρία να ακούσετε κι εσείς τους αντιγύρισα, ίσως έτσι νιώσετε τη χαρά ενός «πισωγυρίσματος» στο χρόνο εννοώ, τους είπα με νόημα.

 Μίλησα σε όλους με απλά λογάκια, ήρθε η Ηγουμένη ανοίξαμε την Λάρνακα, τους έδειξα πως να πράττουν μπροστά σε ένα Σκήνωμα και μετά βάλθηκαν να τρέχουν πάνω κάτω και να ανεβοκατεβαίνουν στο Ασκητήριο του Αγίου, στο μεγάλο πηγάδι που βρίσκεται μέσα στην Εκκλησιά και στα σπλάχνα του ασκήτευε ο Άγιός μας. Και ανεβοκατέβαιναν όλοι. Το μεγαλύτερο παιδί 17, το μικρότερο ο Κωνσταντίνος δυόμιση χρονών . Ο Κωνσταντίνος δε μιλούσε. Δεν είχε κάποιο πρόβλημα μου είπαν οι γονείς, απλά θα τα πεί μαζεμένα. Καμία παθολογία. Και ήταν ο πιο ζωηρός. Εγω έτρεμα στην σκέψη ενός ατυχήματος αλλά με τη χάρη του Αγίου όλα καλά κι ήρθε η στιγμή που επιτέλους θα αναχωρούσαν.

Δεκατρία ευλογημένα παιδιά με τους γονείς τους, τρεις πολύτεκνες οικογένειες. Τους πήγα μέχρι έξω στα τρία μεγάλα στέησον βάγκον αυτοκίνητα, τους αποχαιρέτησα με ευχές. Το βουητό απ’ το μελίσσι στο κεφαλι μου είχε αρχήσει να ξεθωριάζει, η ώρα ειχε φτάσει σχεδόν μία. Είχε περασει κάνα εικοσάλεπτο απ’ την ώρα που είχαν φύγει και σηκώθηκα να πάω στο κελί μου, είχε φτάσει η ώρα που το Μοναστήρι θα έκλεινε για το μεσημέρι.

Μπαίνει τρέχοντας φανερά αλαφιασμένος ένας μπαμπάς της παρέας και μου λέει ότι χάσανε το μικρό, τον Κωνσταντίνο! Σταμάτησαν μετα τα Δεμουτσαντάτα, στα ριζα του Κάστρου σχεδόν, και ανακάλυψαν ότι ο μικρός δεν ήταν σε κανένα απ’ τ’ άλλα δύο οχήματα των συγγενών και έκαναν επιτόπου στροφή κι ήρθαν.

-Ανθρωπέ μου δεν άκουσα τίποτα, σ’ ένα λεπτο θα κλείναμε, ρίξε μια ματιά κάτω μην όπως ανεβοκατεβαίνατε έμεινε το παιδί στο ασκηταρειό του είπα!

Το ασκητήριο αποτελείται από δύο μεγάλα δωμάτια εκεί στα σπλάχνα της γης. Όταν κατεβαίνει κάποιος τη σκάλα βλέπει μια μικρή τρύπα που τη διαβαίνει σέρνοντας και βρίσκεται στο δεύτερο δώμα, εκεί καμιά φωνή δε φτάνει μέχρι πάνω…

Ο άντρας άρχισε να κατεβαίνει σαν τρελός ενώ η μάνα ειχε φτάσει αναψοκοκκινισμένη. Εγώ μες στην αγωνία και ξαφνικά… ακούμε φωνές… Ο μπαμπάς ανέβαινε κρατώντας το μικρό αγκαλιά – όντως ο μπόμπιρας είχε περάσει την τρύπα και είχε κρυφτεί στο δεύτερο δώμα – και το παιδί προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατηθεί απ’ τα κάγκελα με το χεράκι του αρνούμενο πεισματικά ν’ ανέβει ενώ με το άλλο έδειχνε κατω. Όχι…Όχι …Παππούλη, φώναζε και προσπαθούσε να κρατηθεί. Η μάνα το πήρε στην αγκαλιά κι αυτό πεισματικά, ακόμα πιο δυνατά φώναζε κι αρνούνταν να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Όχι…Όχι…Παππούλη, φώναζε κλαίγοντας κι έδειχνε με το χεράκι του τον πάτο του πηγαδιού. Όχι…Όχι…Παππούλη… ήταν οι πρώτες του λεξούλες… Όχι μαμά, ούτε μπαμπά. Κι έκλαιγε σπαρακτικά σαν το παιδί που του αποσπάν με βία κάτι αγαπημένο… Όχι… Όχι… Παππούλη….

Είκοσι λεπτά ένα μικρό παιδί σε μια τρύπα δέκα μέτρα κάτω απ’ τη γη ολομόναχο… δεν τρόμαξε, δεν ήθελε να φυγει… Όχι…Όχι…Παππούλη…Τι να υποθέσει κανείς; Ένας Παππούλης του κράταγε τόσο καλή παρέα που δεν ήθελε να τον αποχωριστεί;;; Η μάνα έτρεχε έξω σφίγγοντας το μικρό στην αγκαλιά της, προφανώς γεμάτη τύψεις κι ενοχές που ξέχασε το παιδι της. Έτρεχα κι εγώ συγκλονισμένος δίπλα της.

-Καταλαβαίνετε τι έγινε, της είπα! Εδώ έχουμε ένα θαύμα, μια Αγιοφανέρωση.

Μπήκε στο αμάξι, είδα τον άντρα να κάνει το σταυρό του σχεδόν στα κρυφά. Τους κοιτούσα να απομακρύνονται. Καταλάβαινε άραγε τι είχε γίνει; Αμφιβάλω… Στο κάτω-κάτω μου το είχε δηλώσει απ’ την αρχή :

-Εμείς παπά μου είμαστε προοδευτικοί…