Ε-πιστη-μη… Δεν είναι τυχαίο που η πίστη βρίσκεται μέσα στη λέξη επιστήμη. Κατά τον Ιμμάνουελ Κάντ «Η πίστη είναι το θεμέλιο κάθε θρησκείας».  Ο όρος επιστήμη με την ευρεία έννοια αρχικά δήλωνε το οργανωμένο σώμα της εξακριβωμένης και τεκμηριωμένης γνώσης. Ο πρώτος αυτός ορισμός διατυπώνεται στο έργο Θεαίτητος του Πλάτωνα όπου ένας από τους συνομιλητές αναφέρει ότι «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», δηλαδή η επιστήμη αποτελεί βεβαιωμένη με λογικά επιχειρήματα γνώση.

Η επιστημονική διαδικασία είναι η συστηματική έρευνα της νέας γνώσης σε ένα σύστημα. Αυτή η συστηματική έρευνα είναι γενικώς η επιστημονική μέθοδος και το σύστημα γενικώς είναι η φύση- Πλάση – κατ’ άλλους. Η Επιστήμη μπορεί να μας απαντήσει στο ερώτημα πώς είναι κατασκευασμένος ο κόσμος και το σύμπαν, αλλά δεν μπορεί φυσικά να μας απαντήσει στο ερώτημα ποιος δημιούργησε το σύμπαν και γιατί.

Ο μεγάλος σύγχρονος επιστήμονας Στίβεν Χόκινγκ έχει γράψει ότι «ακόμη κι αν η επιστήμη καταφέρει να εξηγήσει τι έχει συμβεί από τη γέννηση του σύμπαντος μέχρι σήμερα, δεν θα μπορέσει να απαντήσει στο γιατί». Από την άλλη, πολλοί μεγάλοι επιστήμονες ήσαν θρησκευόμενοι. Κέπλερ, Πασκάλ, Νεύτων, Λάϊμπνιτς, Βόλτα, Αμπέρ, Γκάους, Καρρέλ, Φαραντέϊ, Μάξγουελ, Λινναίος, Κυβιέ, Παστέρ, Λίστερ, Γιούνγκ και τόσοι άλλοι, υπήρξαν εξαίρετοι επιστήμονες και άνθρωποι ταυτόχρονα με βαθειά θρησκευτική πίστη.

Ο Νομπελίστας φυσικός και ραδιοαστρονόμος Αρνο Πετζίας συνήθιζε να λέει στους φοιτητές του «Οι Επιστήμονες μια ζωή προσπαθούν να κατακτήσουν τις οροσειρές της γνώσης… Τελικός στόχος η ψηλότερη κορφή… της Σοφίας… Κι όταν σε βαθιά γεράματα κατορθώσουν και αναρριχηθούν εκεί, αντικρίζουν τους Θεολόγους… καθισμένους εκεί… από αιώνες…»

Αλήθεια… ποιος μπορεί να χαρακτηριστεί «ΠΙΣΤΟΣ»; Αν κάποιος έχει μέσα του πίστη όσο κόκκο σινάπεως, μπορεί να μετακινήσει βουνά. Το είπε ο ίδιος ο Θεός. Όπως είπε για τον Ρωμαίο και τη Σαμαρήτιδα ότι είναι «μεγάλη η πίστη τους». Και ποιος μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί «πιστός» όταν οι ίδιοι οι Απόστολοι που είχαν δεί θαύματα «τόσα όσα δεν μπορούν να χωρέσουν του κόσμου τα γραφόμενα βιβλία» κι αυτοί κάποιες στιγμές… ολιγοπίστησαν…

Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει «πιστόμετρο» αλλά και το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι οι μεγάλοι σταυροί κι οι γονυκλισίες σε εκκλησιές δεν προεξοφλούν την «πίστη». Πίστη σημαίνει θυσία και απόλυτη παράδοση στα χέρια Του. Μια τέτοια «τυφλή» πίστη, απόλυτη, είδα κάποτε στην Μονή του Αγίου μας. Του Αγίου Γερασίμου. Από μία επιστήμων. Από μία που «δεν ήξερε να κάνει τον σταυρό της». Από μία που δεν ήξερε τι πάει να πεί πίστη.

Η Ιστορία μας διαδραματίστηκε μια Κυριακή μετά τη Θ.Λειτουργία.. Ο κόσμος πολύς , και ένα καλοντυμένο νεαρό ζευγάρι που στεκόταν γονατιστό στο κιγκλίδωμα μπροστά απ το σκήνωμα μου έκανε εντύπωση. Όταν πλέον τέλειωσε η παράκληση κι έφυγε ο κόσμος τους πλησίασα και πιάσαμε την κουβέντα. Από την αρχή φάνηκε η λαχτάρα να μοιραστούν μαζί μου το «θαύμα» τους. Δεν ξέραν γρί Ελληνικά. Μιλήσαμε στην Αγγλική. Έλληνες πέμπτης γενιάς από την μακρινή Αυστραλία. Οι προ πάπποι και των δυο, του αντρός από Κεφαλονιά και της κοπέλας «κάπου» από Πελοπόννησο. Δεν ήξερε καν να μου πει. Και ήταν η πρωτη φορά που έρχονταν στο νησί. Βιοχημικός αυτή-Μοριακή Βιολόγος, μου πήρε κάμποσο να το διευκρινήσω… Οικονομικός σύμβουλος επιχειρήσεων αυτός. Και οι δύο, καμία σχέση με πίστη, με Θρησκεία, με Ελλάδα.
-Δε θυμόμαστε ούτε τον σταυρό μας να κάνουμε, μου είχαν πεί. Όχι για κάποιον λόγο, αλλά λόγω καριέρας, λόγω δουλειάς, έμεναν και σε προάστιο μακριά από Ελληνική Κοινότητα, οι δικοί τους δεν είχαν ξανάρθει ποτέ Ελλάδα… Μια πίστη απλά… ξεχασμένη… ανύπαρκτη.

 Παντρεύτηκαν μετά από μακροχρόνια σχέση που άρχισε στο high school. Καριερίστες κι οι δύο κι αρκετά εύποροι. Κι έμεινε έγκυος. Την αρχική χαρά τη διαδέχτηκε η φρικτή διάγνωση. Το βρέφος που κυοφορούσε έπασχε από υδροκεφαλισμό κι εγγενή καρδιοπάθεια. Η αφαίρεση μονόδρομος αλλά συν ολ’ αυτά και η γνωμάτευση ότι δεν θα μπορούσε να ξανακάνει παιδιά. Μου είπαν ότι το αντιμετώπισαν από την πρώτη στιγμή με απόλυτη ψυχραιμία. Σκέφτηκαν και το ενδεχόμενο υιοθεσίας και κανόνισαν και το ραντεβού για την έκτρωση.

Γύρισαν στο πατρικό του άντρα που τους περίμεναν οι δικοί τους, ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα με απόλυτη φυσικότητα και μετά η κοπέλα αποχώρησε σε ένα δωμάτιο που κάποτε ήταν του «παππού» για να ξεκουραστεί και να μείνει λίγο μόνη. Είδε κρεμασμένη μια εικόνα. Δεν ήξερε σχεδόν από εικόνες Αγίων. «Ο Κεφαλληνίας Γεράσιμος» έγραφε. Δεν κατάλαβε γιατί το έκανε, αλλά ξεκρέμασε την εικόνα και την ακούμπησε στην κοιλιά της.

Τότε έσπασα πάτερ, μου είπε. Άρχισα να κλαίω, να κλαίω… Όχι μόνο δε θ’ αγκάλιαζα το μωρό μου, αλλά ούτε ποτέ άλλο μωρό μου… Και μέσα στα κλάματα, κοιμήθηκα. Είδα ολοζώντανα τον Άγιο της εικόνας να φεγγοβολά, να ακουμπά το χέρι του στην κοιλιά μου και να μου λέει:
-Μη φοβάσαι… Όλα θα πάνε καλά… Θέλω μόνο να με πιστέψεις και να μην με αμφισβητήσεις. Αλλά κι όταν με αμφισβητήσεις εγώ θα είμαι εκεί και θα με δεις…
-Ξύπνησα με μια υπέροχη αίσθηση και με την απόλυτη βεβαιότητα ότι είμαι καλά. Στην αρχή οι δικοί μου χαρήκανε αλλά μετά τρόμαξαν, νόμισαν ότι έχασα τα λογικά μου. Ακύρωσα το ραντεβού για την έκτρωση, συνέχισα κανονικά την δουλειά μου και την καθημερινότητά μου και είχα αποφασίσει ότι κάθε σκέψη έστω για ιατρικές εξετάσεις θα ήταν «αμφισβήτηση» και παρακοή. Αποφάσισα να μην κάνω καμία εξέταση και να μην επισκεφτώ γιατρό.

Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα όταν μου το είπε αυτό, στο νου μου ήρθαν οι δικές μας εγκυμοσύνες και τα άγχη που είχα ΕΓΩ που στο κάτω-κάτω ήμουν απλά πατέρας. Σκέφτηκα ότι αυτό που άκουγα ήταν ίσως η μεγαλύτερη αποκοτιά που είχα ακούσει ποτέ. Συνέχισα να ρουφάω την ιστορία της.

-Φτάσαμε κοντά στον χωρισμό, ο άντρας μου με θεωρούσε τρελή κι εγώ έπειτα από έναν καυγά που με έκανε να σκεφτώ άσχημα για ένα ενδεχόμενο αύριο, αποφάσισα να επισκεφτώ μια φίλη μου γυναικολόγο που με πολιορκούσε με μηνύματα κι εκκλήσεις για εξέταση. Έξω από το κτήριο που στεγαζόταν το Ιατρείο της κοντοστάθηκα αναποφάσιστη και σκεφτόμουν ότι αμφισβητούσα τον Άγιο. Ξαφνικά μια γυναίκα με πλησιάζει απ’ το πουθενά και μου λέει:
– Χεϊ, σαν Ελληνίδα φαίνεσαι, πουλάμε ημερολόγια, και μου δείχνει ένα ημερολόγιο με την μορφή του γνώριμου πλέον Αγιου…
Το αγόρασα κι έφυγα σαν κυνηγημένη αλλά και γεμάτη χαρά γιατί θεώρησα ότι -Να, είμαι δίπλα σου – πίστεψα ότι μου είχε μιλήσει ο ίδιος ο Άγιος. Είχα φτάσει πλέον στον όγδοο μήνα , δεν είχα την παραμικρή ενόχληση αλλά τα βήματα μου με έφεραν έξω από ένα μεγάλο εξεταστικό κέντρο. Ξαφνικά με έπιασε ένας έντονος φόβος και μια τόσο έντονη επιθυμία να κάνω εξετάσεις που είχα κοκκαλώσει. Αποφάσισα να πάρω ένα καφέ – ειχα πολύ καιρό να πιω καφέ – και μπήκα σ’ ένα μικρό χώρο στο ισόγειο. Ένα τεράστιο ψηφιδωτό πίσω απ την μπάρα με την μορφή του Αγίου με υποδέχτηκε. Ο ιδιοκτήτη του καφέ ήταν Κεφαλλονίτης. Ηταν ή δεύτερη επιβεβαίωση ότι θα είναι δίπλα μου.

-Τι έγινε τελικά, ρώτησα ανυπόμονα.

-Όταν μπήκα στο νοσοκομείο να γεννήσω, πρώτα ήρθαν από το Νομικό τμήμα για να υπογράψω ότι ήμουν ενήμερη για την κατάσταση και ότι δεν είχα καμία αξίωση.

– Και τι έγινε ρώτησα με αγωνία!!! Η στιγμή έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου με ανεξίτηλη μπογιά… Η κοπέλα γύρισε προς τα στασίδια και μου έδειξε ένα παλληκαράκι 5-6 ετών που πάλευε με μια ηλεκτρονική κονσόλα και που απ το λαιμό του κρεμόταν ενας ευμεγέθης σταυρός.

–There is Jerry!!! My Jerry!!! Not even a cough!!! Είπε και χάιδεψε το παιδάκι με το βλέμα της. Εκεί είναι ο Γεράσιμος!!! Ο δικός μου Γεράσιμος!!! Ούτε βήχα!!!