Εικόνα άρθρου: Φωτεινή Μαραβέγια
Αδερφοί μου, καλη κι ευλογημένη η μέρα που ξημερώνει. Μια μέρα που οι περισσότεροι σηκωνόμαστε με ένα… ωχχχ… και δεν σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε, πρωτίστως που σηκωθήκαμε.
Έχουμε συλλογιστεί πόσοι στον κόσμο συνομήλικοί μας σήμερα… απλά δεν σηκώθηκαν;
Πόσοι συνάνθρωποί μας δεν σηκώθηκαν από το κρεβάτι γιατί απλά… δεν είχαν κρεβάτι.
Πόσοι δεν σηκώθηκαν γιατί η υγεία τους δεν επιτρέπει να σηκωθούν… δεν μπορούν.
Πόσοι σηκώθηκαν μές στον πόνο και στον θάνατο;
Πόσοι σηκώθηκαν στα απομεινάρια του σπιτιού τους έχοντας χάσει τα πάντα;
Κι αντί αυτό να μας κάνει να πούμε <<δόξα το Θεό>> και να γίνουμε από σήμερα, από χθές, καλύτεροι άνθρωποι, εμείς συνεχίζουμε εν μέσω Μεγάλης Σαρακοστής και τρώμε τις σάρκες των συνανθρώπων μας. Με τον λόγο μας, με την –κατά- κριση μας. Ο λόγος είναι πέτρα και τσακίζει κόκκαλα. Και τωρα, τον 21ο αιώνα, ο λόγος είναι εύκολος. Το διαδίκτυο, ο χώρος της απόλυτης ισότητας, το αμφιθέατρο ενός Πανεπιστημίου που έχει ισότιμο λόγο, γνώμη και άποψη(!) ο Λέκτορας, ο Διδάκτορας, ο Μεταπτυχιακός φοιτητής, ο προπτυχιακός, ο φύλακας, η καθαρίστρια, η αξιότιμη κα Κούλα, ο κος Μήτσος ο χασάπης.
Όχι δεν υποτιμώ καθόλου την κα Κούλα και τον Σεκιουριτά. Μπορεί να είναι ΠΟΛΥ πιο μορφωμένοι από τον Λέκτορα. Τα πτυχία, ιδιαίτερα στον αιώνα μας που η γνώση είναι τόσο φτηνή και άμεση, και οι λύσεις δίνονται με το πάτημα ενός πλήκτρου στην μηχανή αναζήτησης, σπανίζουν οι μορφωμένοι. Και μορφωμένος είναι απλά αυτός που <<σέβεται τον πλησίον του>>. Άυτού του πρέπει ο τίτλος του <<Ανθρώπου>>. Αυτός που <<αγαπάει τον πλησίον του>> έχει φτάσει στην Θέωση, πράγμα δύσκολο πολύ. Να είσαι στον σταυρό και να λές <<Σχώρα τους Κύριε, δεν ξέρουν τι κάνουν!>>.
Και τώρα έχουμε κι έναν μοναδικό τρόπο σταύρωσης… Αυτόν του διαδικτύου. Τον εξ αποστάσεως, τον κρυμμένο πίσω από ένα πληκτρολόγιο που παίζει τον ρόλο του δικαστή και του δημίου. Έναν τρόπο που θυμίζει αγέλη που ορμάει, ένα <<λυντσάρισμα>> που το σχοινί της κρεμάλας είναι το <> που πατώντας το, η βρισιά, η απαξίωση, η κατάκριση θα χτυπήσει και πολλές φορές με ανείπωτη μανία, κατάρες, αναθέματα κι ευχές για θάνατο ή ότι άλλο μπορεί να βάλει ο βρώμικος νούς… Λιθοβολισμός ή καλύτερα, <<πληκτροβολισμός>> μέχρι θανάτου. Και πολλές φορές άνευ αιτίας. Ακόμη και για μια παρανόηση. Ισως κι ένα <<ξεκάρφωτο>> σχόλιο τρίτου, μπορεί να πυροδοτήσει ένα διαδικτυακό Λιντσ-άρισμα. Οσοι το έχουν νοιώσει μπορούν να το καταλάβουν. Κι εδώ να μοιραστώ μια Ιστοριούλα.
Δεκέμβρης του 2020, εν μέσω πανδημίας, απαγόρευσης κυκλοφορίας, φόβου, κοινωνικής αποστασιοποίησης (sic) και ξημερώνει η μέρα του Αγίου Ελευθερίου. Μια ιδιαίτερη ημέρα για εμένα που μεγάλωσα στον Αγιο Ελευθέριο στα Πατήσια αλλά και ως εφημέριος στο πιο -υψομετρικά– ψηλό εκκλησάκι στο Ιόνιο, αυτό του Αγίου Ελευθερίου στη θέση Ρανταρ στον Αίνο. Τα τελευταία χρόνια καθιερώσαμε να κάνουμε αυτή την ημέρα Θεία Λειτουργία στη χάρη του, άσχετα με το κρύο ή τα χιόνια που θα έχει.
Μια μέρα που μου είχε στερηθεί το προνόμιο; Ή υποχρέωση; Το δικαίωμα; της θείας λειτουργίας, της εξάσκησης των Ιερατικών μου καθηκόντων αλλά ακόμα και της ως απλού πιστού προσευχής μου στην Εκκλησία. Ολες οι Εκκλησιές ήταν δια νόμου κλειστές.
Τριγυρνώντας λοιπόν στο σπίτι, γεμάτος ενοχές για την απραγία μου, έκανα αυτό που θα έκανε ο κάθε ένας. Άνοιξα την τηλεόραση.
Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει αλλά συνήθως όταν έχουν ένα θέμα τα κανάλια, σα να συμφωνούν και ακριβώς την ίδια ώρα ΟΛΑ, δείχνουν το ίδιο. Και έπεσα στην περίπτωση που όλοι είχαν ένα κοινό θέμα. Αν εν μέσω της πανδημίας θα δινόταν η άδεια να άνοιγαν με μέτρα και τα Ινστιτούτα περιποίησης νυχιών. Το αντικείμενο, μου ήταν παντελώς άγνωστο, τόσο που σε μια συνομιλία που είχε λίγες μέρες πριν η κόρη μου με την πρεσβυτέρα άκουσα που το βλαστάρι μου είχε παραγγείλλει από το Internet φουρνάκι για τα νύχια και εξέφρασα την εύλογη και απολύτως ειλικρινή απορία μου <<εμείς από παιδιά τρώγαμε τα νύχια μας ωμά, τώρα τι μόδα ειν αυτή να τα ψήνετε;;;>>.
Όσο γυρνούσα από κανάλι σε κανάλι με το τηλεκοντρόλ τόσο ήταν και το μοναδικό θέμα… Αν θα ανοίξουν τα πεντικιούρ κι αν ναι, με τι μέτρα; Τότε έκανα μια ανάρτηση, λογιζόμενος μια Ελλάδα που ήταν λίκνο πολιτισμού όλου του γνωστού κόσμου και που τώρα ο κόσμος πεθαίνει <<ξεχασμένος από Θεό κι ανθρώπους>>. Πραγματικά, γεροντάκια και γραίες φεύγαν ακοινώνητες από Ιερέα και μόνοι τους, ολομόναχοι σε νοσοκομεία, γηροκομεία ακόμα και σπίτια, απορώντας μεσα στην γέρικη άνοιά τους το γιατί;;; ΓΙΑΤΙ;; Που είναι τα παιδιά μου, οι συγγενείς μου, γιατί;
Τότε έκανα ένα <<άκομψο σχόλιο>> που καθόλου δεν ταίριαζε με την ιερατική μου υπόσταση, κι ας το έκανα με αστεράκια και υπονοούμενα του τυπου :
<<Εδώ ο κόσμος καίγεται…>>…
Με απόλυτη ειλικρίνεια και ενάμιση χρόνο μετά, ζητώ ένα τεράστιο συγνώμη από όσους εργάζονται στον χώρο της περιποίησης του ανθρώπου, της εμφάνισης, βασικό για την καλή ψυχολογία των περισσοτέρων, με ιδιαίτερη βαρύτητα στον χώρο του νυχιού. Δεν ήθελα να θίξω το επάγγελμα και τον χώρο και θεωρώ ότι η επίθεση που δέχτηκα τότε δεν μου άξιζε γιατί το ήθος μου αλλά και τα πιστεύω μου για την εργασία και την επιβίωση δεν θα με έκαναν ποτέ να σχολιάσω εναντίων ομάδας εργαζομένων.
Αυτούς τους δικαιολογώ.
Για τους υπόλοιπους απλά θα πώ ότι δεν θα πρέπει ελαφρά τη καρδία να πληκτροβολούνε… Καλό υπόλοιπο της Σαρακοστής.
