Μεγάλη Εβδομάδα, η πορεία προς το Θείο Πάθος, το Ωσσανά ο εν της Υψίστης και το Άρον Αρον σταύρωσον Αυτόν…
Μέρες νηστείας και, ιδιαίτερα τωρα την Μεγάλη Εβδομάδα, αυστηρής νηστείας.
Και κατακλύζεται το διαδίκτυο με εικόνες σφαγμένων προβάτων, με αίματα και φρασούλες <<ντρεπομαι που είμαι Χριστιανός και σφάζω άκακα αρνάκια για το Πάσχα >> και άλλα εδώδιμα και αποικιακά ανθρώπων που διατείνονται <<Βίγκαν >> και που ελαφρά τη καρδία κάποιοι καταπίνουν αμάσητη την προσπάθεια συσχετισμού Χριστιανισμού και άκρατης κρεοφαγίας με μυριάδες θύματα άκακα αρνάκια και κάνουν λάικ και σέαρ…
Αλήθεια, γνωρίζετε ότι ο Χριστούλης μας, ο Αμνός, ποτέ δεν έχει καταγραφεί να τρώει κρέας;
Αλήθεια, γνωρίζετε ότι ήρθε και μας έδωσε την <<αναίμακτη θυσία>> ενώ το θυσιαστήριο της εποχής του ήθελε αίμα ;
Αλήθεια, γνωρίζετε ότι οι <<απολυτές >> ημέρες στην Εκκλησία μας, στην πίστη μας, οι μέρες που μπορούμε να φάμε ότι θέλουμε, συμπεριλαμβανομένου και του κρέατος είναι το ένα έκτο του ετους; Σχεδόν εξήντα .
Αλήθεια, γνωρίζεται ότι ΠΟΤΕ και κανείς Απόστολος ή πατέρας της Εκκλησίας δεν έδωσε ΚΑΜΙΑ εντολή για σφαγμένα αρνάκια και κοκορέτσια και άλλα συναφή τις ημέρες των γιορτών.
Αληθεια και η γαλοπούλα;;;
Το έθιμο της γαλοπούλας λέγεται ότι ήρθε από Τούρκους εμπόρους (γι’ αυτό και το όνομα ‘’turkey’’ και έφτασε στην Ελλάδα, λόγω του μειωμένου κόστους εκτροφής που είχε, αντικατέστησε τους χοίρους στα εκτροφεία.
Το μέγεθός της έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καθιέρωσή της στο τραπέζι των Χριστουγέννων
Μπορούσε να γίνει γεμιστή και να την γευτούν πολλά άτομα στο γιορτινό τραπέζι. Βαυαροκρατία και η ματαιόδοξη διάθεση κάθε Ελληνα μικροαστού έκανε την μίμηση , <<έθιμο>> Τωρα , η σφαγή των αρνιών τις μέρες του Πάσχα; Για την ιστορία, το ψήσιμο του αρνιού στη σούβλα λέγεται πως είναι παραδοσιακό ελληνικό έθιμο και μάλιστα της ηπειρωτικής Ελλάδας. Η συγκεκριμένη τεχνική ανάγεται στους βοσκούς της ελληνικής υπαίθρου, οι οποίοι δεν διέθεταν χτιστούς φούρνους ώστε να ψήσουν το αρνί. Η σούβλα, λοιπόν, ήταν ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος ψησίματος, αφού δεν απαιτούσε εγκαταστάσεις, παρά μόνο μια φωτιά, ένα μυτερό κλαδί και δύο διχάλες στο έδαφος για να συγκρατούν τη σούβλα. ο σούβλισμα του αρνιού το Πάσχα έχεις τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα.
Οι αρχαίοι Έλληνες, 40 ημέρες μετά τον θάνατο των συγγενών τους, μαγείρευαν δίπλα από τον τάφο. Πίστευαν ότι στο γεύμα που δίνεται μετά την ταφή και στο μνημόσυνο, συμμετέχει και ο ίδιος ο νεκρός. Έψηναν αρνιά σε εστίες, έπιναν κρασί και χόρευαν για να τον τιμήσουν.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι κλέφτες και οι αρματωλοί, όταν έκαναν ανακωχή, σούβλιζαν αρνιά λέγοντας ότι ο Χριστός θα χαρίσει την «ανάσταση» και στο πολύπαθο γένος τους. Τα χρόνια που ακολούθησαν, το σούβλισμα του αρνιού γινόταν στη Ρούμελη και στην Πελοπόννησο.
Σήμερα στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας, την Κυριακή του Πάσχα ψήνουν το αρνί στη σούβλα. Η Εκκλησία δεν απέτρεψε την ενσωμάτωση των ιουδαϊκών παραδόσεων και εθίμων στον εορτασμό της Ανάστασης Του Ιησού Χριστού από τα μέλη της. Λογικό μιας και μιλάμε για μια ενιαία σχεδόν ιουδαιοχριστιανική παράδοση της οποίας σημαντικό μέρος μοιράζονται οι δύο αβρααμικές θρησκείες. Μην ξεχνούμε ότι οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Ιουδαίοι.
Η λαϊκή παράδοση του εορτασμού του χριστιανικού Πάσχα “δανείστηκε” τον συμβολισμό του Αμνού ως τύπο Ιησού Χριστού (όπως αυτός παρουσιάζεται σε πολλά σημεία της Καινής Διαθήκης που αναφέρονται στην Θυσία Του) κληρονομώντας και την ιουδαϊκή παράδοση της κατανάλωσης του αρνιού στο πασχαλινό γεύμα και την θυσία του από τους Εβραίους.
Μια ελαφρα τη καρδία προσπάθεια σύνδεσης του αρνιού (Αμνού) με τον Χριστό που έγινε ο Αμνός και θυσιάστηκε για την σωτηρία μας κι εμείς εις μίμηση σφάζουμε και τρώμε τα αρνάκια. Ποια η αλήθεια όμως; την Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου (κεφ. 5 στιχ. 7-8) διαβάζουμε :“ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νέον φύραμα, καθώς ἐστε ἄζυμοι. καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός· ὥστε ἑορτάζωμεν μὴ ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδὲ ἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας, ἀλλ’ ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας.”(ἐτύθη= θυσιάστηκε)
Οπωσδήποτε ο Παύλος στο συγκεκριμένο κεφάλαιο αναφέρεται σε άλλο θέμα και όχι στον εορτασμό του Πάσχα, χωρίς να δοθεί καμία οδηγία τήρησης (ή μη) ιουδαϊκών εθίμων όπως η κατανάλωση αρνίσιου κρέατος. Αντιθέτως τονίζει την σπουδαιότητα της Θυσίας Του Χριστού για το δικό μας πέρασμα (πάσχα) των Χριστιανών. Και μάλιστα προτρέπει σε εορτασμό με ειλικρίνεια και αλήθεια.
Η φρικτή αλήθεια είναι μία. Οι συνειδητοποιημένοι πιστοί μετριούνται στα δάχτυλα πλέον.
Ο Χριστιανός του 21ου αιώνα , εμείς όλοι οι βαπτισμένοι Χριστιανοί, αδιαφορούμε για την νηστεία και την προσευχή της νηπτικής περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής με αποτέλεσμα να προβάλλουμε μόνο το πασχαλινό γλέντι ως το επίκεντρο του εορτασμού της Ανάστασης. Φαίνεται πως τα ουζάκια και τα θαλασσινά μετά τον Επιτάφιο, τα πέντε λεπτά εκκλησιασμού πριν το “Χριστός Ανέστη” το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και το γλέντι της Κυριακής του Πάσχα με τον οβελία είναι τα μόνα που μας ενδιαφέρουν και τα μόνα που μας αφορούν ως “χριστιανούς” !
Αδερφοί μου. Ο Χριστός είναι ο Αμνός ο Άμωμος, ο αίρων την αμαρτία του κόσμου. Τα προβατάκια, τα Αμνοερίφια, αλλά και ότι θα ξεκοκκαλιστεί στο γιορτινό τραπέζι, χοιρινές παντσετούλες, μοσχαρίσια λουκάνικα, κοτοπουλάκια παϊδάκι, μπιφτεκάκια, σεφταλιές και ότι άλλο σε ένα φαγοπότι που θα ξεκινήσει συνήθως ΧΩΡΙΣ προσευχή είναι μια ευκαιρία μάζωξης οικογένειας, γνωστων και φίλων, με υπερβολές άκρατης πολυφαγίας και πρηξίματα, είναι εθιμο πλέον, ναι, αλλά η τήρησή του ΔΕΝ σε κάνει καλό Χριστιανό.
Καλη Μεγάλη Εβδομάδα Αδερφοί μου.
Με το καλό κι η Ανάσταση.
