Έθιμο: ενέργεια που επαναλαμβάνεται σε καθορισμένες περιστάσεις, όπως έχει καθιερωθεί από την παράδοση ενός λαού ή τόπου (https://el.wiktionary.org/wiki/%CE%AD%CE%B8%CE%B9%CE%BC%CE%BF)

Αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα θα έχουμε ένα νέο έθιμο, εντυπωσιακό, έντονο και ενοχλητικότατο. Λίγο πριν ξεκινήσουν τα πρωτοβρόχια τα τελευταία χρόνια, ξεκινούν οι διαφημίσεις για τα μοριοδοτούμενα σεμινάρια παντός είδους.

ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ 4 ΜΟΡΙΑ ΑΜΕΣΑ!!!!!!

        Αν είσαι εκπαιδευτικός και μάλιστα αδιόριστος τότε η παραπάνω φράση κάτι σου θυμίζει. Στα φοιτητικά μου χρόνια μιλούσαμε (κάποιοι περίεργοι των αριστερών παρατάξεων) για ενιαία πτυχία και κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Ήμασταν ακόμα αντίθετοι στο λεγόμενο «προσοντολόγιο» που ολοένα κέρδιζε έδαφος στους εκπαιδευτικούς νόμους, το «προσοντολόγιο» το αναλύαμε ως ατομικό φάκελο που μέσα θα έχει σεμινάρια, επιμορφώσεις κ.α. από τα οποία θα παίρνουμε μοναδούλες-μοναδούλες (ή ECTS) τα οποία εν τέλει δεν θα μας κατοχυρώνουν επαγγελματικά.

       Δυστυχώς για όλους μας είχαμε δίκιο, υπάρχει όμως κάτι που προσωπικά δεν είχα υπολογίσει, αν και πολλοί το ανέφεραν τότε. Το πόσο εμετικά εμπορικά θα γίνεται αυτό. Πυλώνες της δημόσιας εκπαίδευσης όπως το ΕΚΠΑ με 500-600ευρώ μας δίνουν δύο μόρια “παρακολουθώντας” εξ αποστάσεως ένα επιμορφωτικό σεμινάριο, πίσω από το ΕΚΠΑ ακολουθεί το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Πατρών, Πειραιά και δεν ξέρω πόσα άλλα δημόσια που έχουν γίνει εκπαιδευτικά mini market. Προφανώς, μετά από τα δημόσια έρχονται στρατιές ιδιωτικών.

       Σε μία εποχή που πλειοψηφικά κάνουμε άσχετες κακοπληρωμένες δουλειές το σύστημα (μέσω Υπουργείου Παιδείας) μας ωθεί με ό,τι ψίχουλο μαζέψουμε να αγοράσουμε προσόντα, μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια, όποιος έχει μπει σε αυτή τη διαδικασία, μαζί και εγώ, ξέρει πως δεν γινόμαστε καλύτεροι εκπαιδευτικοί απλά αγοράζουμε ελπίδα. Η ελπίδα ήταν σε όλες τις εποχές ακριβή, έτσι και τώρα κόβουμε από παντού για να πάρουμε ένα κομματάκι. Θα μου πείτε, αν δεν αγοράσουμε θα μείνουμε χωρίς ελπίδα. Ωστόσο, είναι σημαντικό να κατανοούμε γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά και που μας οδηγούν. Η κατανόηση μίας κατάστασης είναι το πρώτο βήμα, ώστε να μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Τώρα μάλιστα που με δικαιολογία την πανδημία το φάντασμα της αποσπασματικής εξ αποστάσεως εκπαίδευσης είναι απειλητικό όσο ποτέ, οφείλουμε να υπερασπιστούμε όσα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

*Στη φωτογραφία του άρθρου που είναι της Κατερίνας Μπαλτσαβιά, βλέπουμε ένα καραβάκι-σύμβολο ελπίδας, που τα πανιά του είναι φορτωμένα με χαρτιά. Ανάγκη των καιρών για να έχει κάποιος… ελπίδα!
KS