Η δύναμη της ληθης και οι γονείς των Τεμπων

Λήθη είναι η λησμονιά , το σβήσιμο από τη μνήμη. Στην ελληνική μυθολογία η Λήθη ήταν μια από τις τρεις Ναϊάδες Νύμφες και το όνομα της είχε πάρει μια πηγή και ένας ποταμός στον Άδη από όπου έπιναν νερό οι νεκροί για να ξεχάσουν την επίγεια ζωή τους

Η λήθη στη σύγχρονη Ελλάδα , αρκετές δεκαετίες τώρα, αποτελεί κατά τη γνώμη μου την μεγαλύτερη αιτία όλων των συμφορών του έθνους μας.

Ξεχνάμε σαν λαός και ξεχνάμε γρήγορα.

Θυμόμαστε μόνο ότι μας βολεύει κι όταν μας εξυπηρετεί για κάποιο σκοπό.

Η μνήμη του Ελληνα και ιδιαίτερα του σύγχρονου Έλληνα είναι ασθενική έως προκλητικά ανύπαρκτη.

Και δυστυχώς σε αυτή την ισχνή μνήμη του ελληνικού λαού στηρίζεται κατά κανόνα και ανδρώνεται το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί στην Ελλάδα.

Πόσοι από αυτούς εκεί που έφτυναν προσκυνούν;

Πόσοι εκεί που κατηγορούσαν χειροκροτούν;

Πόσες σκοτεινές υποθέσεις παρέμειναν σκοτεινές μέχρι που τις έσβησε ο χρόνος;

Και η αναφορά έχει να κάνει με όλα τα χρώματα και όλες τις αποχρώσεις.

Ολοι πετάνε πυροτεχνήματα και προσπαθούν να επωφεληθούν μέχρι τα πυροτεχνήματα να σβήσουν

Και σε όλα αυτά τα δυσάρεστα που συμβαίνουν, χρονομέτρες και ταξιθέτες της ληθης μας αναλαμβάνουν δυστυχώς αυτοί που θα πρεπε να τιμούν την μνήμη και την ιστορία και τα διδάγματα της όπως δημοσιογράφοι , πνευματικοί άνθρωποι , δημόσιοι λειτουργοί κα

Τώρα λοιπόν τα τελευταία δύο χρόνια ίσως για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό κάτι άλλαξε και σίγουρα σε κάποιους δεν άρεσε.

Τι άλλαξε;

Κάποιοι δύσμοιροι γονείς που έχασαν τραγικα τα παιδιά τους – νομίζω δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν- όχι μόνο δεν ξέχασαν τα παιδιά τους και τον τρόπο που χάθηκαν ΑΛΛΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ.

Επειδή ίσως γνωρίζουν ότι ξεχνάμε εύκολα και ότι όλα στη ζωή επαναλαμβάνονται κάποια στιγμή ,προσπαθούν να μας κρατούν σε αφυπνιση.

Αυτό ενοχλεί το πολιτικό σύστημα , όποιο κι αν κυβερνά , γιατί διαταράσσει μια σημαντική αρχή του. Τη δύναμη που η λήθη τού παρέχει.

Οι γονείς των Τεμπων πονάνε

Ο πόνος αυτός ουτε μετριέται ,ούτε ελέγχεται ,ούτε κατευθύνεται.

Απλά σήμερα ο πόνος αυτός άρχισε να “πονάει”και κάποιους που δεν το περίμεναν … ίσως και επειδή αυτοί που πονούν ΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ.

Φώτης Αυγουστάτος