Η πρόσφατη δημοσίευσή μας για την παρουσίαση του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε πρωτόγνωρη κινητικότητα στα σχόλια της σελίδας μας στο facebook. Όχι από τοπικούς αναγνώστες, αλλά από χρήστες άλλων περιοχών, άγνωστους μέχρι σήμερα στη σελίδα μας. Αυτό από μόνο του γεννά ερωτήματα: Είναι απλώς σύμπτωση; Ή μήπως εντάσσεται στο νέο περιβάλλον των κοινωνικών δικτύων, όπου η ενημέρωση και η διαμόρφωση εντυπώσεων γίνονται πλέον με άλλους κανόνες;

Είναι γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει ίσως ένα από τα πιο πολωτικά πολιτικά αποτυπώματα της σύγχρονης Ελλάδας. Οι επικριτές του εμφανίστηκαν μαζικά, με χλευαστικές εικόνες, προσβλητικά σχόλια και τεχνητές φωτογραφίες που προσπαθούν να αναπαράγουν παλαιότερα γεγονότα ή να δημιουργήσουν νέες εντυπώσεις. Από τη στολή με τα χρώματα της σημαίας της Βόρειας Μακεδονίας έως τεχνητές ουρές σε ΑΤΜ, η επιθετικότητα δεν περιορίζεται στην πολιτική κριτική, συχνά στρέφεται και κατά του ίδιου του κόσμου που τον στηρίζει.

Σε ένα περιφερειακό μπλογκ όπως το δικό μας, με 15.700 ακόλουθους, η ξαφνική εμφάνιση εξωτερικών λογαριασμών που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινότητά μας δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Στα ΜΚΔ, όπου η μάχη για το αφήγημα είναι πλέον σκληρότερη από ποτέ, αναπτύσσονται οργανωμένες ή ημι-οργανωμένες πρωτοβουλίες που στοχεύουν στη δημιουργία συγκεκριμένου κλίματος γύρω από πολιτικά πρόσωπα και γεγονότα. Το φαινόμενο που παρατηρήσαμε εδώ, αποτελεί ίσως μια μικρή αντανάκλαση αυτής της νέας πραγματικότητας.

Όταν το Μένος Γίνεται… Συσπείρωση: Το Φαινόμενο Τσίπρα στα ΜΚΔ

Κι όμως, όλη αυτή η επιθετικότητα έχει ένα παράδοξο αποτέλεσμα: λειτουργεί συσπειρωτικά. Το μένος απέναντι σε ένα πολιτικό πρόσωπο, όταν ξεφεύγει από τα όρια της σοβαρής κριτικής και μετατρέπεται σε χλεύη, ύβρεις και ψηφιακό bullying, συχνά ενισχύει την εικόνα του «στοχοποιημένου». Αυτό δεν είναι κάτι νέο στην ελληνική πολιτική ιστορία.

Οι δύο πολιτικοί που κατάφεραν να επιστρέψουν στην πρωθυπουργία μετά από περίοδο φθοράς —ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου— είχαν επίσης τεράστια ακροατήρια αντιπάλων. Η έντονη αντιπαράθεση, αντί να τους εξαφανίσει, τελικά ενίσχυσε την πολιτική τους αντοχή και ώθησε την επάνοδό τους.

Ίσως κάτι αντίστοιχο να βλέπουμε σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτό που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μειονέκτημα, η ύπαρξη ενός στρατού ορκισμένων εχθρών, μπορεί να αποδειχθεί στην πραγματικότητα το εισιτήριο για μια πιθανή επιστροφή στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Στον κόσμο των κοινωνικών δικτύων, όπου η σύγκρουση δημιουργεί ορατότητα και η στοχοποίηση γεννά συμπάθεια, τίποτα δεν είναι όσο απλό φαίνεται.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η πολιτική μάχη πλέον δεν δίνεται μόνο στα έδρανα και στις πλατείες, αλλά, ίσως κυρίως, στα timelines των χρηστών. Εκεί, οι ισορροπίες μπορούν να ανατραπούν πολύ πιο γρήγορα από όσο νομίζουμε και να αποκτήσουν χαρακτηριστικά παλιρροϊκού κύματος…