Καλοκαίρι του 1975. Το καράβι πλησίαζε το λιμάνι της Σάμης. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στην Κεφαλονιά και από τότε μέχρι την οριστική εγκατάστασή μου, δεν υπήρξε χρόνος που να μην πάω είτε καλοκαίρι για διακοπές είτε χειμώνας για το μάζεμα των ελιών. Η Κεφαλονιά έγινε η δεύτερη πατρίδα μου!-Διακρίνω την μάνα μου, μας περιμένει, ακούστηκε η φωνή της Λίας που θα με φιλοξενούσε εκείνο το καλοκαίρι.
Ανάμεσα στο πλήθος κάτω στο λιμάνι μου έδειξε τη θεία Νίκη, που έμελλε να γίνει το πιο αγαπητό πρόσωπο από τους συγγενείς του μελλοντικού συζύγου μου.
Μετά τις συστάσεις και το καλοδέξιμο από τη θεία Νίκη πήραμε ένα ταξί και αργά το απόγευμα φθάσαμε στο ορεινό χωριό που έμεναν.
Την Λία την γνώρισα από τον τότε σύντροφό μου και μετέπειτα σύζυγό μου. Πρωτοξάδελφα μια και η θεία Νίκη και ο πατέρας του, ήταν αδέλφια.
Τη συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα και εκτός από εξ αγχιστείας ξαδέλφες ήμασταν και παραμένουμε φίλες! Όπως φίλη είμαι και παραμένω και με την αδελφή της Βάσω την οποία τη γνώρισα αργότερα!
Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι το θυμάμαι με ιδιαίτερη νοσταλγία. Τι να ξεχάσω; Τη ζεστή φιλοξενία τους; Την αγάπη τους; Το ζεστό και πλατύ χαμόγελο της θείας; Ή εκείνα τα αστεία και τις απίθανες ατάκες της; Ένα κομμάτι μάλαμα η θεία Νίκη! Δεν υπήρχε περίπτωση να είσαι μαζί της και να μην ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη σου όση και αν ήταν η στενοχώρια σου ή η ακεφιά σου.
Εκεί λοιπόν σ’ αυτό το χωριό γνώρισα μια από τις πλευρές του Κεφαλονίτη και γενικά της Κεφαλονιάς.
Άκουγα διάφορα αλλά δε γνώριζα. Θυμάμαι μια συνάδελφό μου στο γραφείο που δούλευα, Κεφαλονίτισσα στην καταγωγή από τον πατέρα της, που όταν έμαθε ότι έχω δεσμό με Κεφαλονίτη, μου είπε: «Κάνε πέρα τώρα όσο είναι νωρίς. Είναι ιδιόμορφοι άνθρωποι, βλάσφημοι, φωνακλάδες. Δε θα περάσεις καλά. Θα έχεις προβλήματα!» Για την ιστορία να σημειώσω ότι οι γονείς της, ήταν χωρισμένοι!
Ένα απόγευμα λοιπόν ή μάλλον κοντά στο σούρουπο ήμασταν μια παρέα νέων παιδιών σε κάποια αλάνα του χωριού και καθόμασταν σε κολώνες της ΔΕΗ που ήταν τοποθετημένες κάτω και περίμεναν την σειρά τους να αντικαταστήσουν τις παλιές φθαρμένες. Έξαφνα ακούγεται ένα μπουμπουνητό!
-Μα δεν έχει ούτε ένα σύννεφο; Τί μπουμπουν…………..
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την ερώτησή μου «τί μπουμπουνητό είναι αυτό» και η γη σείστηκε. Έβλεπα τα σπίτια απέναντι να χοροπηδάνε και τα παιδιά δίπλα μου, ούτε καν να σηκώνονται, ενώ εγώ έντρομη πετάχτηκα επάνω!
-Κάτσε κάτω, μου λέει η Λία. Συνηθισμένοι εδώ οι σεισμοί και πρέπει να μάθεις να ζεις μ’ αυτούς. Μόλις γνώρισες μια πλευρά της Κεφαλονιάς!
Σε λίγο βλέπω έναν κύριο με έναν φακό στο χέρι να εξετάζει τους τοίχους του σπιτιού του, για τυχόν ρωγμές και να βρίζει και να λέει όλων των ειδών τις βλαστήμιες.
Δεν το πίστευαν τ’ αυτιά μου, αυτά που άκουγα. Έμεινα σαν στήλη του άλατος, είχα πέσει από τα σύννεφα και κοίταξα την ξαδέλφη μου καλά – καλά, να μου επιβεβαιώσει ότι δεν είχα παραισθήσεις και ότι αυτά που άκουγα όντως λεγόντουσαν εκείνη τη στιγμή.
Και η ατάκα της εξαδέλφης και φίλης:
-Και μόλις γνώρισες και μια πλευρά του Κεφαλονίτη.
Από το 1975 μέχρι σήμερα έχω ακούσει και έχω δει τόσα πολλά! Αλλά πιστέψτε με σαν την Κεφαλονίτικη ράτσα καμιά! Έχουν αυτό το κάτι, που τους κάνει να ξεχωρίζουν! Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που ζω σ’ αυτό το πανέμορφο νησί και που συναναστρέφομαι με ανθρώπους πανέξυπνους, σπιρτόζους, νοικοκύρηδες, χαμογελαστούς και έξω καρδιά!
Αρετή Γραμμόζη – Παπαδημάτου
