Ένα κεφαλλονίτικο ποίημα για το ναυάγιο του   «Ηράκλειου» 

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός 

Μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες στις ελληνικές θάλασσες  είναι  και το ναυάγιο στη βραχονησίδα Φαλκονέρα (23 ν. μ. βορειοδυτικά της νήσου Μήλου), της  8 Δεκεμβρίου 1966,  όταν το επιβατηγό – οχηματαγωγό πλοίο «Ηράκλειον», που εκτελούσε το δρομολόγιο Χανιά – Πειραιάς, βυθίστηκε, λόγω μετατόπισης φορτίου… , με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο 224 άνθρωποι.

ΛΙΓΑ  ΛΟΓΙΑ  ΣΤΗ  ΜΝΗΜΗ   ΝΑΥΑΓΩΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΈΝΩΝ

Η Τραγωδία  στη Φαλκονέρα

Σύννεφα κι’ αντάρα, βράδυ σκοτεινό, 

μαύρη δίναν όψη και στον ουρανό,

Άφριζε  το κύμα , πέρα καταχνιά

κι έφευγε καράβι από τα Χανιά!

Άστραφτε στο μαύρο βάθος αραιά

κι άφηνε την Κρήτη  για τον Πειραιά.

Πήρε   τροχοφόρα, πήρε και ψυχές, 

έφευγε  μ’ ελπίδες, όνειρα κι ευχές,

Ένας επιβάτης είπε σοβαρός: 

– «Άσχημος απόψε φαίνεται ο καιρός».

Άλλος όμως είπε: «Σ’ έπιασε  βραχνάς;

ένα τέτοιο πλοίο σκούνα το περνάς;»

Έφευγε του γλάρου, λες, είχε φτερά

για να μεταφέρει κόσμο και χαρά!…

Θύελλα ξεσπούσε  με νεροποντή,

κόσμος πια χαλούσαν  αστραπή, βροντή.

Το μεγάλο φέρρυ κάθε τρικυμιά

πάντα ξεπερνούσε  με μικρή ζημιά.

Μα φουρτουνιασμένη  νύχτα σκοτεινή

τούδωσε  μοιραίο πλήγμα και  πονεί.

Σήκωνε η μπόρα  κύματα ψηλά

κάθε τροχοφόρο μέσα το κυλά

κι ένα, σαν παιχνίδι , σάλου τρικυμιάς

έπεσε στην πόρτα κι’ έσπασε μεμιας!…

Άφριζε το κύμα κι έμπαινε μ’ ορμή,

έγειρε το πλοίο! Τραγική στιγμή!

Σήμα του κινδύνου, σήμα θλιβερό

μα για τη βοήθεια δεν είχε καιρό…

Μες τη μαύρη νύχτα τέτοιου χαλασμού

ήρθε και τρομάρα καταποντισμού.

Τότε με λαχτάρα μέσα στην καρδιά

πήρε κάθε μάννα τ’ άμοιρα παιδιά.

Μες την αγκαλιά της, ω ! τι συμφορά,

για να κοιμηθούνε στα βαθιά νερά!…

Πάταγος, οδύνη, , κλάμματα  φρικτά ,

βογγητά, κατάρες,  όλα  περιττά!

Κόρη της αβύσσου, νύχτα ζοφερή

στο βυθό το πλοίο πήρε το βαρύ.

Όνειρα ωραία κι’  όνειρα τρελλά

τάπνιξε το κύμα  που μ’ αφρό κυλά!…

Το μεγάλο φέρρυ με πληγή βαρειά

γίνηκε  του χάρου η περαταριά

μ’ αδικοχαμένα  θύματα κυλά!…

Στον υγρό τους  τάφο  δάκρυα πολλά.

Νύχτα δίχως άστρα, νύχτα σκοτεινή,

το φρικτό σου κρίμα κόσμο συγκινεί.

Τι να πώ; Σε πλούσια μέσων εποχή

στη ζωή τ’ ανθρώπου δώστε προσοχή. 

        ΣΩΤΗΡΗΣ  ΓΑΛΙΑΤΣΑΤΟΣ