Εικόνες τίτλου: Οι χρυσωμένοι «λίγοι», που κατέχουν τον πλούτο του πλανήτη και το δέντρο των Χριστουγέννων

Μια τηλεοπτική σειρά, μια ιστορία που εξελίσσεται στη Ν. Κορέα. Εννιά ωριαία επεισόδια στο Netflix, που αν είσαι εγκρατής μπορεί να τα δεις σε 3-4 μέρες, αλλιώς, υπάρχει ενδεχόμενο για συνεχές οκτάωρο με υπερωρίες, ίσως μερικά διαλείμματα ανάμεσα. Προσωπικά, έκανα δυο μέρες, γιατί είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να αντισταθείς, περιμένοντας  το παρακάτω.

Ποιο είναι το ενδιαφέρον; Το «κακό» είναι πολύ, το «καλό» ελάχιστο! Ο πλούτος συγκεντρωμένος σε λίγους και μακρύς, η φτώχεια μακρύτερη και σε πολλούς.

Ένα κοινωνιο-ψυχούργημα, που αποκαλύπτει την ανθρώπινη κτηνωδία, είτε βρίσκεσαι ψηλά, είτε και στα χαμηλά της κοινωνικής πυραμίδας! Όλοι έχουμε περιθώρια να δείξουμε την απανθρωπιά μας! Οι υπερχρεωμένοι και εξαθλιωμένοι του πλανήτη, «παίζουν» για τους λίγους «κροίσους»!

Κι από πάνω, πάνω στα κεφάλια των δέσμιων ή των δεσμωτών πρωταγωνιστών, κρέμεται μια διάφανη μπάλα γεμάτη με λεφτά, εκατομμύρια χαρτοδεσμίδες, που συνέχεια γεμίζει, που κοροϊδεύει τους πάντες και τους καλεί να βγάλουν το ζώο από μέσα τους!

Άλλοι τα έχουν, ανιαρά,  σε αφθονία τα λεφτά, και άλλοι, θανατερά, καθόλου! Το παιχνίδι γίνεται μεταξύ τους! Τα άκρα είναι ίδια, είτε δυστυχούν είτε υπερπλουτίζουν, λέει ο σοφός εγκέφαλος του έργου. Όλοι πρόθυμοι να εξολοθρεύσουν για να ζήσουν, ή αντίθετα, πρόθυμοι να αφανίσουν για να βρουν ενδιαφέροντα  να κρατηθούν. Καραδοκεί η πείνα για τροφή, στο μηδέν,  η πείνα για ψυχολογική τροφή, στο άπειρο. Μια ισότητα θανάτου, που δεν εξαιρεί κανέναν!

Εκεί που συμπαθείς κάποιον για τη γνώση και την εμπειρία του, εκεί τον μισείς  για τον παλιμπαιδισμό του να παίξει συμμετοχικά, το παιδικό παιχνίδι του «καλαμαριού»!

Εκεί που θαυμάζεις την αντοχή της γυναίκας, εκεί την μισείς για την ευκολία να πουλήσει σώμα και ψυχή, προκειμένου να προστατευτεί!

Εκεί που θαυμάζεις τη σωματική δύναμη του άντρα, εκεί τον μισείς που θα πατήσει επί πτωμάτων, κυριολεκτικά, για να παίξει το παιχνίδι!

«Οι έξυπνοι δεν τρώνε πολύ», ακούς και θαυμάζεις, για να σιχαθείς αργότερα τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν πεινάσει!

Συμπαθείς τον θρησκευόμενο που προσεύχεται μέσα στη δυστυχία του «καλαμαριού» για να τον μισήσεις αργότερα που θέλει να σκοτώσει τον «αμαρτωλό»! Τι κατάλαβε από τις Γραφές; Απολύτως τίποτα, μόνο τελετουργική παπαγαλία!

Μια διαρκής σύγκρουση, παιχνίδια επιβίωσης και απανθρωπιάς που όλοι δέχονται να παίξουν, με στόχο τη διάφανη κρεμάμενη μπάλα με λεφτά, που όσο πάει και γεμίζει. Να υπάρχουν ένας- δυό «άνθρωποι» ανάμεσά τους; Δύσκολο, σαν σπάνιο διαμάντι μες το βούρκο!

Εικόνα: Δέσμιοι και δεσμώτες στο «Παιχνίδι του Καλαμαριού-Squid Game»

Και στο τέλος η έκπληξη, που κάπως πιθανολογείς και συνέχεια αναιρείς, χωρίς να είσαι σίγουρος για τίποτα, μέχρι το τέλος.

Αξίζει να  δει κανείς αυτήν τη σειρά, έχοντες και κατέχοντες, όπως και οι προσωπικότητες των άκρων, αλλά και οι μετριοπαθείς του κέντρου!

Γιατί στο κέντρο, βρίσκονται οι πιο πολλοί, όπως οι 16 κούκλες σε παράταξη, ένα από  τα παιχνίδια του «καλαμαριού». Τις ακραίες κούκλες τις διαλέγουν λιγότεροι και αργότερα, σαν κοινωνικό πείραμα. Κανείς δεν επιλέγει εξ αρχής τα άκρα!

Μέσα στα παιχνίδια του «καλαμαριού», βλέπουμε τη συνεργασία στις ομάδες, την αλληλοσφαγή τους στη συνέχεια, μέχρι τη θυσία του «κολλητού» για χάρη του κλήρου επιβίωσης και της διάφανης μπάλας με λεφτά!

Ο άνθρωπος καταστρέφει και εντέλει αυτοκαταστρέφεται, στα παιχνίδια αέναου θανάτου, πλούτου και εξουσίας ή τραγικής παραίτησης ή ακόμα, από επιλογή διαφορετικής ελευθερίας, που δεν μοιάζει με των πολλών!

Το «καλαμάρι» το κουβαλάμε μέσα μας από παιδιά,  η κοινωνία θα το ανασύρει κάποια στιγμή, για να πλουτίσει ή να γελάσει για να επιζήσει.

Γιατί τα άκρα πεθαίνουν κάθε μέρα! Αλλά και ποιός γλυτώνει;

Πριν πεθάνουμε όμως, έχουμε να ζήσουμε, γι αυτό οφείλουμε να το φροντίσουμε!

Τα άκρα είναι ίδια, το οικονομικά πολύ και το απολύτως τίποτα!

Όσο μπορούμε, τα πολιτικά μας μάτια 14 (δεκατέσσερα)!

Και μια παρατήρηση, το σενάριο αναφέρεται στην γυναικεία οργή και επικαλείται τον Σαίξπηρ και τον Γουίλιαμ Κόνγκριβ «Στον ουρανό δεν θα βρεις μάνητα σαν τον έρωτα που ‘γινε μίσος, μήτε στην κόλαση οργή σαν της περιφρονημένης γυναίκας».

Αδιάβαστοι θα πω, για την οργή της Ήρας, αλλά και για τις γυναικοκτονίες, ναι έτσι λέγονται γυναικοκτονίες,  στη σύγχρονη ματωβαμένη, του «καλαμαριού» μας εποχή!

Εικόνα: Τα κόκκινα μαλλιά και η χρυσωμένη μπάλα με τα λεφτά, το δέλεαρ.

Στο τέλος ο πρωταγωνιστής βάφει τα μαλλιά του κόκκινα! Ξεσπάει την οργή στα μαλλιά του, λέει ο σκηνοθέτης, όπως πολλοί που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις.

Μήπως «πολύ αγάπησε» (κατά Ιωάννην 3:16-18), ο σύγχρονος και σπάνιος, γήινος «Μονογενής», λέμε εμείς;

Στο τέλος, για να ξεχειλώσουμε τον Νίτσε, ο «Θεός είναι νεκρός», αλλά πεθαίνει ο Θεός; Απαντήσεις, ίσως, στο Β΄ Μέρος, που ετοιμάζεται!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

————————————————————-

«Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» (Τι θυσίες για τη δόξα, για μια δάφνη, 2.01 min… και περί αμαρτίας; Ποιος φοβάται το Χριστό, 4.10 min.)