Εικόνα άρθρου: Φωτεινή Μαραβέγια
Ο Οκτωβρης και Ο Νοεμβρης,
Οι Μηνες και οι Μνημες του Κρασιου και του Λαδιου
Τωρα που λιγο ανασανα θα παω το χρονο πισω,
στους μηνες που αφησαμε στα προσφατα οπισω.
Για τον Οκτωβρη σας μιλω μα και για το Νοεμβρη,
για λιγο τσου αδικησα, μα αλλο κακο να μη με’ βρει.
Χρονια πολλα ειχα να δω μια τετοια ωραια εξελιξη,
να μπαινουνε οι Εποχες με φυσικη Ανελιξη.
Ο Οκτωβρης περναγε στεγνος τα τελευταια χρονια,
με ζεστες μαλλον αφυσικες, μας εκανε καψονια.
Φετος ομως μας εφερε ξανα τα Πρωτοβροχια,
και μες του μηνα τσι εφτα επεσε η πρωτη βροχα.
Δεν ητανε ψιλοβροχο η μια βραχυβια μπορα,
ηταν βροχη κανονικη που κρατησε για ωρα.
Ουτε αποτομα επεσε ουτε με βουλιμια,
η Γης ποτιστηκε στρωτα και με ισορροπια.
Την ιδια μερα αλλαξε την οψη της η Φυση .
Τα δεντρα επρασινισανε , ομορφυνε η Ζηση.
Κι ‘ ετσι στρωτα πηγαινοντας προς τον Αγιο Δημητρη,
δεχομαστε αραια και που, μπορες του Μυροβλητη.
Μα πριν να φτασει η χαρη του εμεις εχουμε το προνομιο,
για να γιορτασουμε λαμπρα τον εδικο μας Αγιο !!
Τσι εικοσι στη χαρη του μαζι με τον Αρτεμιο,
αρχιζει και επισημα το χειμερινο Εορτολογιο.
Απο παιδι θυμαμαι ….Ολη αυτη η περιοδος η εορταστικη, αρχιζε απο τα’ ” Αγιου ”
και αισιως εσταματενε τ’ Αγιου Αθανασιου.
Γιορταζανε τα ονοματα , και μεσα στη χαρα τους ,
τρεχανε να προλαβουνε μη χασουν τη σειρα τους.
Δεν ηταν μονο οι γιορτες μα ειχαμε και την εγνοια ,
για να δροσισει ο καιρος, ν’ ανοιξουν τα βαρελια !!!
Εμεις θυμαμαι σταθερα, ανημερα του Αη Δημητρη,
ανοιγαμε τη κανουλα, να τρεξει το νιομουστι.
Σιγα – σιγα τραβουσαμε να καμει ενα διαδρομο,
να τρεξει στην αρχη θολο , μα ευωδιαστο και ευγευστο.
Ουτε σταγονα αφηναμε να πεσει στη γης χαμενη,
με τη τρυγια το πιναμε, κι’ ειμαστε ευτυχισμενοι !!!.
Και μολις εστρωνε η ροη, γιομιζαν τα μποτσονια
και οι παλιοι τιγκαρανε τσι κολοκυθες ως τα μπουνια !!!!
Τα μποτσονια εστολιζανε το γιορτινο τραπεζι,
κι’ οι κολοκυθες ακλουθαγαν , μαζι μας στο χωραφι.
Αρχες Νοεμβρη αρχιζαμε δειλα και το λιομαζωμα,
ηταν ξεκινημα χαρας και στο λιοστασι ανταμωμα.
Μικροι μεγαλοι πιαναμε στα χερια μας τα χτενια,
κι’ αλλοι τσι σκαλες ανεβαιναν, μαδαγαν με τα χερια.
Οι καλημερες μας πολλες μαζι και τα πειραγματα,
και οι κανταδες αρχιζαν, μαζι με τα τροπαρια.
Σημερα αντι για ολα αυτα ακουγονται ηχοι απο κονταρια ,
γκαζωνουν τ’ αλυσοπριονα , αλλαξαν τα φεγγαρια.
Κι’ οταν η πεινα μας εκοβε την ορεξη να συνεχισουμε,
καναμε ενα διαλειμμα , τα taper να ανοιξουμε.
Καταχαμα καθομαστε ολοι μας στη αραδα,
να βγαλουμε απο μεσα τους μια φετα ριγαναδα.
Κι’ αν ειχαμε και λαδι νιο , φρεσκο ψωμι γωνια.
πρεντζα, ντοματα, ριγανη, μια σκετη ευλογια !!!!
Στο τελος ‘ κοινωνουσαμε ‘ ,μεσα απ’ τσι κολοκυθες,
στομα το στομα γυριζαν, καναμε μπουρμπουληθρες.
Φετος και παλι γυρισε ο νους ξανα σε τετοιους μηνες ,
γιατι κι’ ο Νιοβρης εφερε στο λογισμο ομορφες μνημες.
Τα δεντρα απο το βαρος ελυγιζανε ,
και απ’ το καρπο εχρυσιζανε,
κι’ ετρεχαν μεσα απ’ τα κλαδια τα χτενια,
γρηγορα και με ευχερεια, γιατι ηταν φορτωμενα.
Κελαρυσμα ειν’ ο ηχος του καρπου οταν στο διχτυ πεφτει,
θυμιζει μπορα δυνατη , σαν να χαλαζιο – βρεχει.
Κι’ οταν μαζευαμε σωρο ,
στη μεση ολο το καρπο,
κι’ εσκυβαμε απο πανω του τα φυλλα ν’ αφαιρεσουμε ,
ητανε σαν να θελαμε τη Γης να προσκυνησουμε,
και απο τα βαθη της καρδιας να την ευχαριστησουμε.
Τετοιες στιγμες μου μοιαζει η Γης γυναικα γκαστρωμενη,
σαν να’ ναι ετοιμογεννη , με τους καρπους της φορτωμενη. .
Κι’ αν σκυψουμε και πιο κοντα να την αφουγκραστουμε,
παλλα εχει ακομα να μας πει, μα και να διδαχθουμε.
Σε καθε χωμα σπιθαμη ειναι χιλιαδες οι καρποι
που μεσα του τους κρυβει και ψαχνουν τη σωστη στιγμη,
να ξεφυτρωσουνε κι’ αυτοι , στο φως εξω να βγουνε,
μαζι με τ’ αλλα τα φυτα τον Ηλιο να λουστουνε.
Μες στη βδομαδα εφτανε το μαζεμα στη κορυφωση,
κι’ ητανε η ‘ σταση ‘ ετοιμη να παει ο καρπος για εκθλιψη .
Στο Λιτρουβιο τοτε μετρουσανε το βαρος με βατσελια,
το κοπο μας απο το καρπο σε λαδι με γαλουνια.
Ομως κι’ αυτη η ικανοποιηση ητανε αμελητεα,
μπρος στην εικονα τη γνωστη και στου λαδιου τη θεα.
Οταν το λαδι ετρεχε μεσα απο το διαχωρηστηρα ,
ηταν σαν να ρεει η ‘κοινωνια’ απο τ’ αγια δισκοποτηρα !!!
Να ξερετε ειναι ντροπη για τον Κεφαλονιτη,
λαδι, κρασι, φετα και ριγανη να λειπουν απ’ το σπιτι.
Αμα προβαλλει ενας γνωστος, τι θα τονε τραταρεις ;
στη γλωσσα του αν σας πιασει, κακο βαθμο θα παρεις.
Τετοιες μικρες στιγμες χαρας οσες μπορω θα ζησω
για οσο θα’ μαι ζωντανος, απο εμε δεν θα στερησω.
Ετουτες οι μικρες χαρες εμενα παντα με γεμιζανε ,
και τη ψυχη στον Ουρανο με αγαλλιαση ανεβαζανε.
Δεν ειμαι ουτε θρησκοληπτος, ουτε κατου τα βανω,
με πιστη μες στο χρονο δυο φορες και το Σταυρο μου κανω,
Τη πρωτη οταν αρχιζουμε του αμπελιου το τρυγισμα,
την αλλη στο λιομαζωμα , του νιου λαδιου δοκιμασμα.
Και η ευχη μου σε ολους γυρω μου παντοτε ειναι μια,
να δωσει ο Θεος να ειμαστε ολοι μαζι και την επομενη χρονια κι’ ακομα μια.
Καθε χρονο να ανταμωνουμε στον τρυγο, στο λιομαζωμα,
με του κρασιου και του λαδιου τη δοκιμη για το καλο ανταμωμα.
Το ξερω σας εκουρασα με τη πολυλογια μου,
σχωρεστεμε δε το’ θελα, μα φταιει η ηλικια μου.
Εχω πολλα που φυλαγα απο μεσα μου να βγαλω,
γιαυτο λιγο βιαζομαι, δεν ξερω αν θα προλαβω.
Τσι μερες που’ ρχονται γοργα, να τρεξτε να προφτασετε,
και τσι γιορτες με ευλαβεια και πιστη να γιορτασετε.
Γιατι οπως λεει και η παροιμια :
”’ τσι εξι του Νικολα ,
και τσι δωδεκα του Σπυρου,
κι’ αλλες δωδεκα απομενουν,
νασου και του Χριστουγεννου ”
Χρονια Πολλα, καλες Γιορτες σε ολους και προπαντων με Υ Γ Ε Ι Α ….
Ανθιας ο Σπαρτινος ,
Ενας Παραμυθας που αναπολει …..
Πειραιας, 16 του Δεκεμβρη, 2021
