Αγαπημένη μου Σοφία,

δεν είναι απλή τιμή· είναι συγκίνηση και βαθιά χαρά να βλέπει κανείς το έργο του να γίνεται καθρέφτης στον λόγο ενός ανθρώπου που ξέρει να βλέπει με μάτια ψυχής.

Διαβάζοντας τις λέξεις σου, αισθάνθηκα σαν να ξαναέζησα το ταξίδι του Γιώργου και της Βάγιας μέσα από τα δικά σου μάτια — αλλά και σαν να συναντήθηκαν ξανά, εκεί που η λογοτεχνία γίνεται πράξη, και η πράξη ποίηση.

Το ονόμασες «σχολείο» και μου θύμισες γιατί γράφουμε: για να μοιραστούμε, όχι για να διδάξουμε. Για να ψιθυρίσουμε, όχι για να φωνάξουμε. Για να ανοίξουμε χώρο στον άλλον να μπει.

Μίλησες για αρχιτεκτονική, για φιλοσοφία, για το σακάκι στη Βενετία, για τη Ducati Rosso και τη Μπολόνια, για τις σιωπηλές εξομολογήσεις των ανθρώπων που αγαπιούνται με τρόπο ουσιαστικό — και όλα αυτά, τα έντυσες με τον στοχαστικό σου λόγο, τη ζεστασιά, την καθαρότητα της σκέψης σου.

Η λέξη που μου έρχεται είναι ευγνωμοσύνη. Και η δεύτερη είναι συντροφικότητα. Γιατί αυτά τα κείμενα, τα δικά σου και το δικό μου, δεν γράφονται σε απόσταση· γράφονται με κοινή ανάσα.

Όπως πολύ σωστά λες: ποτέ δεν είναι αργά για οτιδήποτε.

Καλοτάξιδοι να είναι πάντα οι δρόμοι της γραφής, της ζωής, της καρδιάς μας.

Με αγάπη και εκτίμηση,

Βαγγέλης Ευαγγελάτος

Ιούλιος 2025