Κατά καιρούς με απασχολούν διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα. Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο; Είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν; Ο κορονοϊός είναι συνωμοσία; Είναι η κοινωνιολογία του διαβόλου και το τσιρλίντινγκ του Θεού;

Καθώς, λοιπόν, καθόμουν και έσπαγα το κεφάλι μου με τα παραπάνω και μερικά ακόμα, βγήκε η κυρία Νίκη και μου απάντησε τουλάχιστον στο ένα μου ερώτημα. Από την στιγμή που η κυρία Νίκη μας αποκάλυψε ότι το τσιρλίντινγκ είναι του Θεού έχουμε ακούσει πάρα πολλά και θα ήταν καλό για όλους μας να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα.

Δεν μας αρέσει η εικόνα έφηβων κοριτσιών να πλαισιώνουν μία αθλητική δραστηριότητα έφηβων αγοριών, γιατί αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι τα αγοράκια μας κάνουν κάτι σημαντικό, ενώ το κοριτσάκια μας απλά το στολίζουν. Σε αυτό το πλαίσιο η γυναίκα έχει ρόλο γλάστρας και δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Χρειάζεται όμως προσοχή γιατί μία μεγάλη μερίδα κόσμου αντιδρά από συντηρητισμό και όχι γιατί ενοχλείται πραγματικά από την υποβάθμιση της γυναικείας υπόστασης. Άλλωστε, όποιος έριξε μία δεύτερη ματιά στην είδηση, έχει διαπιστώσει ήδη, πως δεν πρόκειται να έχουμε σύντομα τουλάχιστον οργανωμένες ομάδες στα αμερικάνικα πρότυπα.

Τα έντονα χρώματα και τα κοντά σορτσάκια δεν υποβιβάζουν κανέναν και καμία, η αντιμετώπιση του μισού πληθυσμού της χώρας σαν αμπαζούρ το κάνει. Τα παιδιά ανεξαρτήτως φύλου μπορούν να χορεύουν και να γυμνάζονται, όπως θέλουν, με όποια αμφίεση επιλέξουν τα ίδια. Οι δραστηριότητες τους πρέπει να είναι αυτοσκοπός και όχι συμπλήρωμα, ο στόχος οφείλει να παραμένει η ελεύθερη έκφραση και η πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Αν τα παιδιά αποφασίσουν ότι θέλουν να κρατούν πονπον, τότε το σχολείο θα πρέπει να τα μάθει να το κάνουν για τον εαυτό τους και κανέναν άλλον. Αφήστε, που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τα πονπον από μόνα τους δεν έχουν τίποτα κακό, είναι συμπαθέστατα!

Υ.Γ. : Προφανώς, το υπουργείο δεν σκέφτηκε με τον παραπάνω τρόπο, αφού, ό,τι προωθεί την ελεύθερη έκφραση και την κριτική σκέψη, τελεί υπό διωγμόν (κοινωνιολογία, καλλιτεχνικά, μουσική…).