Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη του συντάκτη τους χωρίς αυτή να συμπίπτει κατ’ ανάγκη με την άποψη του kefaloniastatus.gr
Είναι πολύ λογικό μέσα σε συνθήκες πολυπαραγοντικού στρες, πόσο παραπάνω σε μια κλειστή οικογενειακή Κοινωνία, οποισδήποτε άνθρωπος να βρεθεί για κάποιον λόγο Ειδικό Ψυχικής Υγείας. Μες στη σύγχρονη Κοινωνία δεν αποτελεί ταμπού τουλάχιστον στην Αθήνα, και αν ναι κάπου, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η σύγχρονη ψυχιατρική είναι μια Κυρία διαζευγμένη εδώ και πολλές ΑΛΛΑ μόνο δεκαετίες από την επιστήμη της Νευρολογίας. Μέχρι όχι πολύ παλιά ήταν άρρηκτο ζεύγος επιστημών που η μια δεν μπορούσε να ζήσει δίχως την άλλη. Η νευρολογία αντιμετώπιζε την όποια ακόμη και μικροευαισθησία ΚΝΣ (κεντρικού νευρικού συστήματος) στη ρίζα του προβλήματος, αιτία, και επενέβαινε με κάποιο σκεύασμα να την θεραπεύσει με Ιπποκρατική ιατρική.
Η Ψυχιατρική, απ΄την άλλη, είχε να ασχοληθεί με πολύ σοβαρές καταστάσεις που δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν παρά με διακοπή απλά του αιτιατού, δηλαδή την συμπεριφορική του ατόμου και το συναίσθημα που δεν είναι παρά το σύμπτωμα και όχι η ίδια η πάθηση. Δηλαδή η ψυχιατρική είχε να αντιμετωπίσει τις βαρειές χρόνιες ασθένειες αυτές που πριν την ψυχιατρική μεταρρύθμιση (που πλέον δεν ασυλοποιεί βαρειά ασθενή) αντιμετώπιζε με κάποιο ψυχοτρόπο το αιτιατό κυρίως (ή συνδυασμό σκευασμάτων) με τη λογική: δεν μπορώ να θεραπεύσω αλλά μπορώ να εξαφανίσω κυρίως το σύμπτωμα το επικίνδυνο για το σύνολο, ή και για τον ασθενή στην καλύτερη περίπτωση που είναι κάπως τυχερός.
Όμως, το τελευταίο είναι και αυτό που την καθιστά μια επιστήμη που δεν εφαρμόζει Ιπποκρατική ιατρική, εκεί που ο Ιπποκράτης κατονομάζει φάρμακο εκείνη την ουσία που χρησιμοποιείται για όφελος κάποιας ασθένειας να την θεραπεύσει δίχως οι βλάβες από τις παρενέργειες να είναι πολλές παραπάνω από το ίδιο το όφελος για τον ασθενή (όχι για το σύνολο μόνο ως προς τον ασθενή). Εκεί που δηλητήριο θα θεωρούνταν ότι κάνουν δηλαδή τα βαρειά ψυχοτρόπα σε άτομο ασθενές και αυτό πάντα ανάλογα με το άτομο και πόσες και τι ποιότητας και βαρύτητας παρενέργειες ειδικές εμφανίζει ένα σκεύασμα που του παρέχεται ως θεραπεία.
Επίσης η σύγχρονη ψυχιατρική έχει να προσφέρει μια Συμβουλευτική στο άτομο που πάσχει, κυρίως από Κοινωνικές ασθένειες που το πλήτουν ή και παράλληλα την Φρουδική θεωρία που όλα όμως πεπερασμένα (κατά τη γνώμη μου) τα αναγάγει σαν προβλήματα που πηγάζουν από τη λιβιδώ (libido) ή και τα Οιδιπόδεια συμπλέγματα.
Βεβαίως ο Φρόυντ ουδέποτε κάθισε να κάνει έρευνα στη δική του θεωρία μονογονεικών οικογενειών, εκεί που ο σύγχρονος πατέρας είναι και Μάνα και Πατέρας στο κοριτσάκι του και να μας αναλύσει το Οιδιπόδειο που δεν μπορεί να έχει ποτέ ένα κοριτσάκι με τη Μητέρα του που είναι και Πατέρας του. Ούτε βέβαια ο Φρόιντ ενώ προερχόταν από υψηλό κοινωνικο/οικονομικό στρώμα ώστε να μπορεί να κάνει καρριέρα με την διάδοση της εν μέρει ενδιαφέρουσας θεωρίας του ασχολήθηκε ποτέ μέσα σε αυτή με ψυχονευρολογικά φαινόμενα από καψόνια σε ειδικές κοινωνικές
ομάδες πληθυσμού. Εργαζόμενους, στρατιώτες, γυναίκες, παιδιά κτλ. Κι αν το έκανε δεν είναι διαδεδομένο τέτοιο κομμάτι της δικής του όποιας θεωρίας που εφαρμόζεται ως άξονας της ειδίκευσης.
Οπότε για τον παραπάνω λογικό λόγο ένας φαντάρος αυτοκτονεί στη σκοπιά εντελώς τυχαία λόγω της libido, μιας και τον εγκατέλειψε στο τηλέφωνο σοκαρίζοντάς τον πάντα η αγαπημένη του με μήνυμα στιγμιαίο, και εκεί τελειώνει η έρευνα επιτυχώς και πάντα με το ίδιο πόρισμα και με βούλα από τους Ειδικούς που δήθεν το δειρεύνησαν σε βάθος και πάντα κατά τύχη είναι ο ίδιος λόγος σε εντελώς διαφορετικά άτομα με εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες εκτός από μία κοινή: ότι έχουν κάποιον ανώτερο που τους ασκεί καθημερινά ψυχική βία ανείπωτη και μπορεί ακόμη και σεξουαλική κακοποίηση ή και μπούλινγκ, όλη τους τη μέρα που είναι η δική τους καθημερινότητα, όλως τυχαίως.
Το ίδιο ακριβώς βέβαια (θεωρητικά) είναι πιο πιθανό να συμβαίνει, από την αγαπημένη και τη libido, και μέσα σε σύγχρονα εργοστάσια με σκλάβους εργαζόμενους που έχουν να δουλεύουν νυχθημερόν και παραβιάζονται όλες οι παράμετροι ασφάλειας για την υγεία του, δηλαδή ωράριο και ξεκούραση έστω ανάμεσα στα καψόνια.
Όμως, για να μην είμαστε άδικοι μια καλή συμβουλευτική και παρακολούθηση ατόμου
ασθενούς που βρίσκεται σε δύσκολες κοινωνικές συνθήκες και βάλλεται
καθημερινά ποικιλοτρόπως απ΄αυτό που θα λέγαμε Κοινωνικές και Οικονομικές περιβαλλοντικές συνθήκες ζωής του είναι κάτι που ο σημερινός ασθενής μπορεί να πάρει σαν όφελος. Όφελος του όμως με την προυπόθεση ότι έχει πέσει σε καλά χέρια συμβουλευτικής από ψυχίατρο και ψυχοδυναμικό. Το θέμα είναι ότι σε αυτή την Ειδίκευση σπάνια μπορεί κάποιος σε κατάσταση τρόμου, πανικού, τεράστιου στρες, ή αποσυντονισμού του λογικής, ακόμη και υστερίας προσωρινής του, ή ντελίριο αντίδρασης σε κάτι, να δει ποιον επιλέγει σαν γιατρό.
Το άλλο θέμα είναι ποιος θα του υποδείξει ποτέ ποιος είναι καλός γιατρός που θα τον σεβαστεί τον ασθενή, και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παράλληλα υπάρχουν και ταμπού και ο φόβος να πλησιάσει άνθρωπος με κάποιο ακόμη και περιστασιακό πρόβλημά του από τυχαίο Σοκ, έναν γιατρό τέτοιας ειδίκευσης που δικαιολογημένα φοβάται να πλησιάσει.
Ο πιο δικαιολογημένος φόβος πηγάζει από το γεγονός ότι αυτή ιατρική ειδίκευση ως προς όλες τις άλλες πποκρατικής ιατρικής που εκείνες θεραπεύουν με σκεύασμα επιτυχώς τεράστιο ποσοστό ασθενών, ενώ η ψυχιατρική δεν θεραπεύει παρά ελάχιστους αλλά κυρίως παρέχει με ένα στιλό και όπλο ή εργαλείο της ένα σκεύασμα που απλά σπρώχνει κάτω απ΄το χαλί το σύμπτωμα και δεν είναι ικανή να εξοντώσει την αιτία που κατατρώει εντός και απ΄το περιβάλλον του τον ασθενή παρέα μετά με βαρειές παρενέργειες από το ίδιο το σκεύασμα που μπορεί να΄ναι και αυτές οι αιτία που τον κάνουν να πηδάει από παράθυρα. Μάλιστα πολλά απ΄τα σκευάσματα έχουν σαν παρενέργειά τους Αυτοκτονικό Ιδεασμό ακόμη και το πιο απλό, π.χ. αντικαταθλιπτικό.
Σε αυτό το δύσκολο θέμα, φαινόμενο κοινωνικό, που έπληξε τη δική μας Κοινωνία μες στην Κρίση και με ΣΟΚ επαγγελματιών εντελώς υγιών λόγω ξαφνικής τους πτώχευσης η ψυχιατρική θα είχε να πει ότι έφταιγε η libido και η απότομη διακοπή ερωτικής τους σχέσης από κινητό ξαφνικά λες και δεν είναι εκπαιδευμένοι οι άνθρωποι να χωρίζουν πολλές φορές στη ζωή τους από ερωτικά ταίρια τους. Όμως οι αυτοκτονίες είναι γνωστό ότι θέλουν δύναμη. Και αυτή την Ορμή για δύναμη τη δίνει συχνά το
αντικαταθλιπτικό όταν αμφιταλαντεύεται με λογική απόγνωσης που ψάχνει
λύτρωση και δικαίωση ένα κοινωνικό θύμα, ο μέσος άνθρωπος.
Μαρία Μαγουλά
Διαβάστε αύριο στο Kefaloniastatus.gr το 2ο μέρος του άρθου της Μαρία Μαγουλά “Το διαζύγιο της σύγχρονης Ψυχιατρικής, οι επιπτώσεις του, και το Γ.Ν. Κεφαλονιάς”
