Στη Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η σύντροφός μου παρουσιάζει αλλεργία που δεν αντιμετωπίζουν οι συμπτωματικές θεραπείες- αλοιφές, χάπια κ.λπ

Η κατάσταση επιδεινώνεται σε μία ώρα. Λόγω του πτυχίου Φαρμακευτικής, ξέρω ότι παρουσιάζει τα κλασικά συμπτώματα αλλεργικού σοκ: κνησμό σε όλο το σώμα, τάση για εμετό, ζάλη και τάσεις λιποθυμίας (που σημαίνει ότι πιθανώς της έχει πέσει η πίεση) ταχυκαρδία και αναπνευστική δυσκολία.

Χρειάζεται επειγόντως ένεση και τρέχουμε με ταξί στο εφημερεύων νοσοκομείο Γεννηματάς. Βρίσκω μια καρέκλα- φορείο, την ακουμπάω και πάω κατευθείαν στο Παθολογικό Τμήμα: «είμαι με ένα περιστατικό με συμπτώματα αλλεργικού σοκ.». «Να πάτε πρώτα να γραφτείτε», απαντά ο προϊστάμενος ιατρός. (από εδώ και στο εξής ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ)

Πάω στη γραμματεία, μικρή ουρά, δίνω το ΑΜΚΑ της, που καταφέρνει να θυμηθεί και να ψελλίσει μέσα στη ζαλάδα. Και μετά μας στέλνουν στην ιατρική διαλογή, όπου αποφασίζεται σε ποιο τμήμα πρέπει να πάει το περιστατικό.

Περιμένουμε στην ουρά, ευτυχώς είναι επίσης μικρή. Μόλις παίρνει την πίεση, η γιατρός φρικάρει. Έχει πέσει στο 7. «Πάμε μαζί».

Πάμε ξανά στο Παθολογικό, δεν έχει νοσηλευόμενους μέσα. Κάποιοι νοσηλευτές στα γραφεία. Επικρατεί ησυχία. Η γιατρός εξηγεί ότι την έφερε γιατί είναι επείγον, ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ τής κάνει παρατήρηση και την επιπλήττει. Γιατί έφερε ασθενή με 7 πίεση! Κοιτάει τον λαιμό της, παρέα με έναν κολαούζο. «Δεν έχει κλείσει», πάρτε την έξω».

Πράγματι ο λαιμός δεν έχει κλείσει, αλλά γιατί πρέπει να περιμένουμε να κλείσει; Για να κάνουμε μετά καμία τραχειοτομή; Με πίεση 7; Σε τέτοια επίπεδα, αν ο ασθενής έχει υποκείμενα νοσήματα, βλέπει σε λίγο τα ραδίκια ανάποδα. Αλλά και υγιέστατος να είναι (που δεν το ξέρει ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ούτε ρωτάει να μάθει) δεν μπορεί να μείνει για ώρα έτσι. Κι αν πέσει κι άλλο η πίεση;

Από τότε που χάσαμε τον Γιώργο Κοτανίδη από ιατρική αμέλεια και υπερβολική αξιοπρέπεια- ευγένεια των οικείων («ότι πείτε γιατρέ», «μήπως να» κλπ..) έχω αποφασίσει να πουλάω ακριβά το τομάρι μας.

Επιμένω με έντονο ύφος ότι παρουσιάζει συμπτώματα αλλεργικού σοκ. Η ιατρική εξουσία ενεργοποιείται. Στον ενικό, όπως αρμόζει να μιλάει σε αυτούς που την έχουν ανάγκη:

«Ξέρεις τι είναι αλλεργικό σοκ;», ρωτάει ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ. «Τι είναι αλλεργικό σοκ;», αντιλαλεί ο κολαούζος. «Ποια χρονιά πήρες το πτυχίο;», ειρωνεύεται ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ.

Τα παίρνω στο κρανίο. Όχι για τον ενικό, ούτε για την υποτίμηση τόσων -αγωνιστικών- χρόνων στα θρανία (αυτό δεν το ξέρουν άλλωστε). Ούτε για το γεγονός ότι εδώ και χρόνια υπερασπίζω με νύχια και με δόντια, το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Με τους τόσο αφοσιωμένους γιατρούς και νοσηλευτές. Και τις θλιβερές εξαιρέσεις.

Ούτε για την ειρωνεία σε κάποιον που αγωνιά, καθώς βλέπει τον άνθρωπό του να σβήνει.

Βασικά, για την έλλειψη ενσυναίσθησης. Απέναντι σε έναν απλό πολίτη (δεν έχω επικαλεστεί  ιδιότητα) που περιμένει μια μικρή χειρονομία από το “σύστημα” την κρίσιμη στιγμή.

Μόνο που δεν ήρθαμε στα χέρια. Πρώτη φορά θα ήταν, με ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ. Φεύγω από την αίθουσα.  Αλλά έχω πετύχει το στόχο. Η ασθενής μένει μέσα, της κάνουν αμέσως μία αδρεναλίνη (μάλλον και κορτιζόνη;- ποτέ δεν απευθύνεις τέτοια ερωτήματα στην ιατρική εξουσία).

Συνέρχεται σε λίγο. Μία γαμημένη ένεση χρειαζόταν. Και λίγη ανθρωπιά.

Αν έχεις φράγκα για ιδιωτικό θεραπευτήριο, ούτε αυτή χρειάζεται.

Στέλιος Κούλογλου

ΥΓ: Τα ονόματα στη διάθεση των όποιων αρμόδιων.