Αγαπητέ συμπολίτη,
εσύ που σήκωσες το όπλο για να πυροβολήσεις με 20 σκάγια ένα ζώο, ένα μέλος δηλαδή της οικογένειας ενός γείτονά σου. Σου απευθύνω αυτή την επιστολή όχι πως θα καταλάβεις ή σε νοιάζει αλλά το κάνω για μένα. Για να απαλλαγώ από το σοκ και το άλγος που προκάλεσε η βάρβαρη ενέργειά σου.

Επίτρεψέ μου να σου απευθύνω τα παρακάτω ρητορικά ερωτήματα:
Γιατί δεν σε αποθάρρυναν να πατήσεις τη σκανδάλη δύο μάτια αθωότητας και άγνοιας του κινδύνου που αντίκρυσαν τα δικά σου;

Γιατί δεν αναλογίστηκες ότι το τετράποδο αυτό για πολλούς ανθρώπους το ζώο δεν είναι εργαλείο αλλά αποτελεί ισότιμο μέλος της οικογένειας, αδελφάκι για το παιδάκι και ένα πλάσμα που απολαμβάνει την ίδια στοργή και λατρεία όσο και ένα ανθρώπινο ον;

Γιατί στερείσαι της πολύτιμης για τον άνθρωπο αρετή της ενσυναίσθησης, να νιώσεις δηλαδή, πριν οπλίσεις το όπλο σου, το σωματικό και το ψυχικό πόνο που θα προκαλέσεις στο άμοιρο ζώο αλλά και στα μέλη της οικογένειας;

Γιατί τέτοια αναλγησία και οργή που σε εμπόδισαν να σκεφτείς ότι οι πυροβολισμοί θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή και των άλλων ενοίκων του σπιτιού;

Γιατί αγνόησες την οργή και τη θλίψη που θα προκαλέσει η αποτρόπαια ενέργεια σου στο κοινωνικό σου περίγυρο; Πως θα τολμήσεις να τους κοιτάξεις στα μάτια;

Γιατί αδιαφόρησες που έδωσες αφορμή ο τόπος σου να βρεθεί στο προσκήνιο της δημοσιότητας και εξ αιτίας σου να χαρακτηριστεί με επίθετα που δεν τιμούν μια κοινωνία μ με τίμιους πολίτες με ηθικές αξίες;

Τέλος, θα αποφύγω να δώσω χαρακτηρισμό για σένα. Είμαι βέβαιος πως θα τον διαβάσεις, εάν η απειλή της τιμωρίας σε καταστήσει ικανό, στα τρομαγμένα και πονεμένα μάτια του σκυλιού, στη συμπεριφορά της οικογένειας και στα οργισμένα και γεμάτα απέχθεια μάτια των συντοπιτών σου.

Με χωρίς ίχνος εκτίμησης
Ιωάννης Κοσμάτος, Εκπαιδευτικός