Θεόδωρος Ανδρεάδης – Συγγελλάκης
Ιστορική παρέμβαση του ποντίφικα ο οποίος, μέσω του ντοκιμαντέρ «Francesco», παίρνει σαφή θέση ότι οι σχέσεις συμβίωσης μεταξύ πολιτών του ίδιου φύλου πρέπει να αναγνωρίζονται από τον νόμο, για να παρέχεται μια ουσιαστική ασπίδα προστασίας και δικαιωμάτων. ● Το μήνυμα προς τους καθολικούς κληρικούς, αλλά και προς τα ομοφοβικά παραληρήματα της Ρωσικής και της Ελληνικής Εκκλησίας.
Ο πάπας Φραγκίσκος πήρε ξεκάθαρη θέση και, συγχρόνως, έθεσε μια σειρά θεμάτων κύριας σημασίας. Με τις απαντήσεις που έδωσε στον δημιουργό του ντοκιμαντέρ «Francesco», το οποίο παρουσιάστηκε στη «Γιορτή του Σινεμά» της Ρώμης, ο ποντίφικας κατέστησε σαφές ότι οι σχέσεις συμβίωσης μεταξύ πολιτών του ίδιου φύλου πρέπει να αναγνωρίζονται από τον νόμο, για να παρέχεται μια ουσιαστική ασπίδα προστασίας και δικαιωμάτων. Μας θύμισε ότι «είμαστε όλοι παιδιά του Θεού» και ότι «κανείς δεν πρέπει να νιώθει ότι βρίσκεται στο περιθώριο» λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας.
Το όλο θέμα, φυσικά, είναι κύριας σημασίας και δεν προσφέρεται για μονοδιάστατη ανάλυση. Ο Φραγκίσκος θεωρεί ότι τα σύμφωνα συμβίωσης (ή όπως θέλει η κάθε χώρα να τα ονομάζει) είναι απόλυτα αναγκαία και πρέπει να γίνουν κτήμα όλων των κρατών, όχι μόνον της Ευρώπης και λίγων άλλων περιοχών του πλανήτη.
Παράλληλα, δείχνει εμπράκτως ότι η Εκκλησία πρέπει να δέχεται χωρίς επιφυλάξεις τους ομοφυλόφιλους πιστούς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχουν υιοθετήσει ή αποκτήσει παιδιά με παρένθετη μητέρα. Διότι στο ντοκιμαντέρ αυτό βλέπουμε ότι ο Πάπας επικοινώνησε με ένα ζευγάρι ανδρών από τη βόρεια Ιταλία που του έγραψε και του έθεσε ένα κύριας σημασίας ερώτημα: «Θέλουμε τα παιδιά μας να πάνε την Εκκλησία και στο κατηχητικό, αλλά φοβόμαστε ότι μπορεί να γίνουν θύματα διακρίσεων. Τι πρέπει να κάνουμε;». Ο Φραγκίσκος τούς απάντησε ότι φυσικά και πρέπει να φέρουν τα παιδιά τους σε επαφή με τον λόγο του Ιησού, χωρίς να φοβηθούν καμία ανυπόστατη κριτική και διάκριση.about:blank
Κατά συνέπεια ο Αργεντινός Πάπας μάς λέει ότι η οικογένεια δεν είναι μόνον ετεροφυλόφιλη ή μονογονεϊκή, αλλά και εμμέσως καθιστά σαφές ότι δύο γονείς του ίδιου φύλου μπορούν να αντεπεξέλθουν με απόλυτη επιτυχία στις υποχρεώσεις τους.
Ενας καλός χριστιανός, δηλαδή, μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος, με μόνιμη σχέση συμβίωσης αναγνωρισμένη από το κράτος, και με παιδιά που απέκτησε με τον -ή την- σύντροφό του. Διαπιστώσεις οι οποίες για κάποιους μπορεί να μοιάζουν αυτονόητες, αλλά που σε κάποιες άλλες περιπτώσεις προκαλούν, σίγουρα, «πραγματικό σεισμό».
Πώς λέτε να αντέδρασαν, αλήθεια, στις δηλώσεις του Πάπα, μέρος των υψηλόβαθμων κληρικών (καθολικών αλλά και όχι μόνον), ο Πούτιν, ο Ερντογάν και η συντριπτική πλειονότητά των κυβερνήσεων των αραβικών χωρών;
Χθες, σίγουρα, δεν ήταν η πιο ευτυχισμένη και «χαλαρή» ημέρα της ζωής τους. Το αναφέρω, απλώς, για να καταλάβουμε πόσο χρήσιμες είναι τέτοιου είδους δηλώσεις και πόσο «μη αυτονόητα» θεωρούνται όλα αυτά, σε μεγάλο μέρος του πλανήτη μας.
Με μια ρεαλιστική πρόβλεψη πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι θα χρειαστεί ακόμη χρόνος. Οτι ο Πάπας έκανε την ιστορική αυτή παρέμβαση, αλλά για να αλλάξουν στάση και βαθύ «πιστεύω» όλοι οι καθολικοί κληρικοί θα χρειαστεί πολύς χρόνος. Οπως και για να σταματήσουμε να ακούμε ομοφοβικά παραληρήματα από τη Ρωσική Εκκλησία ή και από κάποιους γνωστούς εκπροσώπους της δικής μας Εκκλησίας.
Απλά και μόνον, ο πάπας Φραγκίσκος είχε το θάρρος να πάει κόντρα στο ρεύμα της εύκολης διαιώνισης θέσεων και εκφράσεων που έθεταν αυτόματα τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους και ουσιαστικά όλες τις (οικονομικές ή πληθυσμιακές) μειονότητες, στο περιθώριο. Να υψώσει την φωνή του μέσα σε μια πραγματικότητα στην οποία, πίσω από τον μανδύα της «παράδοσης» δικαιολογούνται- κάποιες φορές- και τεράστια σφάλματα. Το θάρρος του αυτό, ας ελπίζουμε να αποτελέσει, για μια ακόμη φορά, ισχυρό παράδειγμα για όλους μας
