Με ανάμεικτα συναισθήματα ενημερωθήκαμε πριν από λίγες μέρες για τη συνταξιοδότηση δύο εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των νησιών μας-της Έρης Μελέτη και του Διονύση Πετεινάτου. Ανάμεικτα διότι απ’ τη μία είναι καλό που θα λάβουν την ξεκούραση που τους αξίζει, μα απ’ την άλλη η μαθητική κοινότητα χάνει δύο καλούς Δασκάλους.

Ευτύχησα να περάσω απ’ τα θρανία τους και έτσι να τους γνωρίσω μέσα απ’ τη σχέση καθηγητή-μαθητή που είναι πάντα κρίσιμη για τους εύπλαστους και υπό διαμόρφωση νέους ανθρώπους. Την Έρη την είχα για πολύ λίγο καθηγήτρια, μόλις για ένα έτος, την ακαδημαϊκή χρονιά 1995-1996. Το Διονύση τον είχα καθηγητή καθ’ όλη τη βαθμίδα της Β/βάθμιας με εξαίρεση την Α΄ Γυμνασίου οπότε και είχα καθηγητή στα Θρησκευτικά το Διονύση Παλημέρη. Έναν αναπληρωτή καθηγητή που δεν έμεινε άλλη χρονιά στο νησί, και που μας άφησε πίσω του την εντυπωσιακή εικόνα ενός καθηγητή θρησκευτικών με μπότες μηχανής, γιλέκο και επιμελώς ατημέλητα μαλλιά!

Αυτό που συγκρατώ απ’ την Έρη είναι οι συζητήσεις που κάναμε μέσα στο μάθημα και που «ακόνιζαν» την κριτική σκέψη. Συζητούσαμε αμφιλεγόμενα θέματα και έτσι αναγκαζόμασταν να ξεδιπλώνουμε τα επιχειρήματά μας για να υποστηρίζουμε ο καθένας τη θέση του. Δεν ήταν λίγες οι φορές που διαφωνούσαμε με την καθηγήτριά μας… Τότε ήταν που τα πράγματα γινόντουσαν ακόμη πιο ενδιαφέροντα! Αυτό όμως που στον παιδικό μου, τότε, κόσμο φάνηκε ρηξικέλευθο και που δε θα ξεχάσω ποτέ, ήταν το σπάσιμο ενός στερεοτύπου.

Όταν αναφέρθηκε σε κάποια απ’ τις συζητήσεις μας το γνωμικό «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα», η καθηγήτριά μας γυρίζει και μας λέει: «Εγώ θα προτιμήσω το μάτι μου καλύτερα»… Υπήρχαν λοιπόν σκέψεις και επιλογές εκτός πλαισίου, που απαιτούσαν όμως θάρρος, τόλμη και προπάντων γνώσεις! Αυτό το «μάθημα» το διαφύλαξα από τότε ως πολύτιμο και σήμερα την ευχαριστώ δημόσια ενώ της εύχομαι να είναι τα χρόνια της σύνταξής της ευτυχισμένα δίπλα στην αγαπημένη της οικογένεια.

Ο Διονύσης ήταν πάντα ιδιαίτερος! Ξεχωριστός, το δίχως άλλο, και πολύ αγαπητός απ’ όλα τα παιδιά. Δεν είχα ποτέ καμία συμμαθήτρια ή κανένα συμμαθητή που να είχε εκφραστεί αρνητικά για το Διονύση Πετεινάτο. Κέρδιζε τα παιδιά με την απλότητά του, την αμεσότητά του, την ανθρωπιά του και με τις ενδιαφέρουσες γνώσεις που τους πρόσφερε. Δεν υπάρχει μαθητής ή μαθήτρια του Διονύση Πετεινάτου που να πέρασε απ’ τα θρανία του και να μην ξέρει πως να υπολογίζει το Πάσχα κάθε χρονιάς αλλά και ποια μέρα βρίσκεται σε οποιαδήποτε ημερομηνία του παρελθόντος ή του μέλλοντος! Αν όλοι οι καθηγητές θρησκευτικών ήταν σαν το Διονύση, κανείς ποτέ γονιός δε θα σκεφτόταν την απαλλαγή απ’ το εν λόγω μάθημα για το παιδί του.

Αυτό που μας έκανε εντύπωση ως παιδιά, ήταν το γιατί ο Διονύσης απευθυνόταν στην τάξη στο Β ενικό. Μας έλεγε χαρακτηριστικά καθώς απευθυνόταν σε όλην την τάξη : «Μην τα ξέρεις όλα… κανείς δεν τα ξέρει όλα! Ακόμη κι αυτός που γνωρίζει τα περισσότερα, δε γνωρίζει παρά ελάχιστα!». Όταν ένας μαθητής δεν είχε διαβάσει, ο Διονύσης στεναχωριόταν περισσότερο κι απ’ τον ίδιο το μαθητή! Το έβλεπες στο βλέμμα του… Μέσα από ένα τέτοιο στιγμιότυπο είχε προκύψει η αμίμητη στιχομυθία: «Θα πας σπίτι σου μετά το σχολείο, θα σου έχει φτιάξει η μάνα σου παστίτσιο για να φας. Πως το φτιάχνει ξέρεις;(εδώ μπορούσε αναπάντεχα να προκύψει συζήτηση για τη συνταγή..!!). Θα στίψεις την πορτοκαλάδα σου, θα πέσεις να κοιμηθείς, θα βγεις τη βόλτα σου το απόγευμα να παίξεις με τους φίλους σου, θα κάτσεις στο γραφείο σου… ε άνοιξέ το κι εκείνο το ρημάδι το βιβλίο να δεις τι γράφει μέσα»!

Ο Διονύσης όμως υπήρξε και Δάσκαλος εκτός σχολείου. Από δάσκαλος κυκλοφοριακής αγωγής μέχρι αρχαιολόγος και φυσιοδίφης! Δε θα ξεχάσω ποτέ την εκδρομή που μας πήγε εκτός σχολείου στα κυκλώπεια τείχη του Κουτάβου. Ανεβήκαμε στο λόφο και περπατήσαμε ανάμεσα στις αρχαιότητες. Κυριολεκτικά τις κλωτσούσαμε για να περπατήσουμε! Σοκαριστήκαμε ως μικρά παιδιά με την εγκατάλειψη ενός πολύ σπουδαίου αρχαιολογικού ανακτόρου. Περπατήσαμε σε δύσβατες περιοχές μέχρι που φτάσαμε σ’ ένα φαράγγι όπου υπήρχε ένα δωμάτιο με τρεις τάφους σε σχήμα «Π». Απίστευτη ημέρα! Θυμάμαι τα πάντα σα να ήταν χθες… είχαμε αισθανθεί, όσοι φίλοι ήμασταν τότε μαζί, κάτι περισσότερο από μαθητές!

Τα μετέπειτα χρόνια γνώρισα και την αδελφή του Διονύση, τη Βιβή, που είναι ένας επίσης αξιόλογος άνθρωπος και εκπαιδευτικός. Δεν ευτύχησα να έχω τη Βιβή ως δασκάλα γιατί οι “αρχοντάδες” του τόπου μας φρονούν ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αλωνίζουν την ελληνική επικράτεια σαν άλλοι νομάδες για πολλά χρόνια, ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους, καλύπτωντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες ενώ τους βαφτίζουν «αναπληρωτές» μέχρι να βρουν μία μόνιμη θέση(αν τη βρουν). Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία…

Θέλω από καρδιάς να ευχηθώ στο φιλόσοφο, στον ερευνητή, στο δημιουργό μα πάνω απ’ όλα στο φίλο Διονύση να αφιερώσει τον περισσότερο χρόνο που τώρα θα έχει σε όλα αυτά που αγαπάει και που τον γεμίζουν! Το μικρό θαύμα που έχει φτιάξει ο ίδιος από το μηδέν στα Ραζάτα, ο κήπος της Γνώσης του Διονύση Πετεινάτου, είναι σίγουρα μία καλή βάση για να δημιουργήσει περισσότερα και να μας κάνει κι άλλο περήφανους που τον είχαμε κάποτε στην έδρα.

Έρη και Διονύση, σας ευχαριστούμε.

Αργοστόλι, 9 Ιουλίου 2021
Γιάννης Βαρούχας