Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos
Τυπικό πρωινό Σαββάτου, από αυτά που χρειάζεσαι σίγουρα έναν καφέ, πριν ξεχυθείς στις δουλειές και το διάβασμα. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου, όταν επισκέφθηκα γνωστό φούρνο στη Ζωγράφου, για να πάρω μια γερή δόση καφεΐνης. Η ουρά στο μαγαζί ατελείωτη… Έβγαλα τα ακουστικά όταν άκουσα φωνές. Ένας ηλικιωμένος κύριος διαμαρτυρόταν έντονα. Ο λόγος ήταν ότι ο υπάλληλος του φούρνου δεν φορούσε γάντια και στα δύο χέρια, αλλά έπιανε τα προϊόντα με χέρια γυμνά. Ο ευγενικός και κουρασμένος υπάλληλος υποστήριξε το δίκιο του λέγοντας: ” τα χέρια μου είναι πεντακάθαρα”. Τα άτομα στην ουρά σιγομουρμούριζαν ότι ο ηλικιωμένος κύριος δεν ήταν καλά στα μυαλά του. Και κάπως έτσι, η απόφαση εις τον δικαστικόν φούρνο πάρθηκε : ο γέρος είναι ΤΡΕΛΟΣ.
Αυτή είναι η ιστορία, την οποία τα 12 άτομα που περίμεναν στην ουρά και το προσωπικό θα διηγούνταν. Ή μάλλον η ιστορία, που με τα ανήθικα μυαλά τους πίστεψαν ότι διαδραματίστηκε ενώπιόν τους.
Ο ευγενικός υπάλληλος μόνο ευγενικός δεν ήταν. Επηρμένος, θρασύτατος, χυδαίος και αμόρφωτος ναι. Φορώντας μόνο ένα γάντι, σε περίοδο κορονοϊού πασπάτευε χρήματα, ψωμιά, τυρόπιτες… Κατά τ’ άλλα τα χέρια του, όπως υποστήριξε, ήταν πεντακάθαρα. Τα βρώμικα χέρια του όμως δεν είναι το ζητούμενο. Χωρίς να σεβαστεί τον ηλικιωμένο ξεκίνησε να του αντιμιλά ιδιαίτερα επιθετικά, ειρωνικά, εξευτελίζοντάς τον μέσα σε όλο το μαγαζί. Τρελό τον χαρακτήριζε δυνατά και ότι τα έχει χαμένα. Ο ηλικιωμένος κύριος του απαντούσε ότι δεν μπορεί να τον ακούσει λόγω προβλήματος ακοής. Και έτσι ο ευγενικός υπάλληλος συνέχιζε να ξευτελίζει τον ηλικιωμένο, ο οποίος με μεγάλη αμηχανία αποχώρησε! Να σημειωθεί ότι ο εξαιρετικά ηθικός υπάλληλος, μετά το βρίσιμο και τις δημόσιες προσβολές προσέφερε κέρασμα στον ανήμπορο να υποστηρίξει το ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ηλικιωμένο κύριο. Και το show συνεχίστηκε…
Ο υπάλληλος δεν σταμάτησε να αναπαράγει την ιστορία σε κάθε πελάτη που εξυπηρετούσε. Δεν σταμάτησε μαζί με τα υπόλοιπα κουτορνίθια συναδέλφους του να αναφωνούν: “Τρελός ήταν, ρε ψυχιατρείο χρειάζεται, άστον τον τρελό”. Και φυσικά οι ανάλογου ανύπαρκτου ήθους πελάτες χασκογελούσαν και έπαιρναν το μέρος του υπαλλήλου. Και το περίεργο είναι, ότι από όλα τα άτομα στην ουρά, μόνο εγώ έχω μάθει από την οικογένειά μου να σέβομαι τους ηλικιωμένους; Ότι μόνο σε εμένα οι χαρακτηρισμοί τρελός και γέρος φάνηκαν χυδαίοι και όχι τόσο ξεκαρδιστικά αστείοι; Όταν ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας, με προβλήματα κινητικά και ακοής εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για τα μέτρα υγιεινής που δεν τηρούνται είναι τρελός; Αλλά ακόμη και αν υπερέβαλε όντας ηλικιωμένος, ποιος δίνει το δικαίωμα σε έναν άξεστο μορφονιό να μιλήσει έτσι;
Ανήθικοι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί και σε μεγάλη ποικιλία. Το να γίνεσαι ένα και να παίρνεις το δίκιο του ανήθικου, να αδιαφορείς ή να σωπαίνεις επειδή έτσι σε έμαθαν, επειδή έτσι βολεύει το εγώ σου, σε μετατρέπει σε φερέφωνο του τι εστί να είσαι άβουλο ον και ανερμάτιστο ηθικά. Η συγκαλυμμένη ψευτοευγένεια του υπαλλήλου, οι ανύπαρκτοι τρόποι του, η έλλειψη παιδείας του και η ψυχική του τελμάτωση δεν έγιναν αντιληπτά μόνο από μένα. Κάποιοι ταυτίστηκαν, κάποιοι, ίσως, δείλιασαν να απαντήσουν και προτίμησαν να συμφωνήσουν!
Ο υπάλληλος μετά από όλα αυτά αποσύρθηκε για να ξεπλύνει τα χέρια του με αντισηπτικό. Μα φίλε μου, με όποιο αντισηπτικό και αν πλυθείς, τη σκουριά και τη βρωμιά της ψυχής σου δεν την καθαρίζεις.
Και κάπως έτσι, αφού αναφώνησα δυνατά και εξέφρασα τη δυσαρέσκειά μου, έφυγα από το μαγαζί.Και εγώ και ο ηλικιωμένος.Δύο τρελοί αλλά ευτυχώς καθαροί από τις λάσπες του να είμαστε φθηνοί ψυχικά…
Μανόλια Ροσόλυμου
