Αναρωτιέμαι αν γίνονταν πάντα τόσο φρικτά πράγματα, κι απλώς τώρα τα μαθαίνουμε όλα λόγω του πολλαπλασιασμού των μέσων ενημέρωσης και της ζέσης των δημοσιογράφων να μας μεταφέρουν και την παραμικρή λεπτομέρεια για καθετί. Αναγνωρίζω επίσης ότι αυτή η ερώτηση ίσως να μην έχει και πολύ νόημα.
Απ’ όλα τα αδιανόητα που ακούσαμε τις τελευταίες μέρες, πάντως, αυτό που με αρρώστησε πιο πολύ ήταν η ιστορία στο γηροκομείο. Μάλλον, όχι η ιστορία. Η πραγματικότητα.
Αυτό, που δεν εξηγείται με κανένα απ’ τα εργαλεία της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας που επιστρατεύουμε για να εξηγήσουμε (μήπως τα χωρέσουμε, κάπως, στο μυαλό μας) την κακοποίηση, τις γυναικοκτονίες, την «οπαδική βία», τους βιαστές και τα πλυντήρια. Θα μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε να λέμε διάφορα για την αναζήτηση του κέρδους, την απρόσωπη κοινωνία, για το πώς αφήνονται στην απέξω όσοι, για οποιονδήποτε λόγο, δεν ανταποκρίνονται στο πρότυπο του νέου, υγιή, παραγωγικού, πλέον και εκσυγχρονισμένου. Αλλά δεν μπορώ.
Αυτό δεν χωράει στο μυαλό με τίποτα. Τα έγραψε εξαιρετικά η Έλενα Ακρίτα: «επειδή δεν αντιδράς», και δεν ξέρω τι άλλο θα είχα να προσθέσω.
Σκέφτομαι μόνο πως όλα αυτά έγιναν για λεφτά. Λεφτά. Και δεν είναι μόνο οι ιδιοκτήτριες που πλούτισαν. Είναι ο γιατρός, ο φαρμακοποιός, ο υπάλληλος που έκανε «έλεγχο», ο κρεοπώλης (!) και, για τ’ όνομα του θεού, οι εργαζόμενοι. Είναι οι «χρειάζομαι τον μισθό, έχω οικογένεια». Που να πάρει, αυτό μου είναι αδύνατον να το συλλάβω. Δηλαδή πας στη δουλειά σου, φέρεσαι σαν κτήνος στους ανθρώπους που θα έπρεπε να φροντίζεις και που δεν μπορούν κατά κανέναν τρόπο ν’ αντιδράσουν, τους χτυπάς, τους χαπακώνεις, τους δένεις, και μετά τι; Πας σπίτι σου; Μαγειρεύεις, βοηθάς τα παιδιά σου στα μαθήματά τους, πας για καφέ, πας να δεις τους γονείς σου; Ποιος μισθός, ποια άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, ποια ανάγκη ή ποια απειλή μπορεί να σε σταματήσει απ’ το να βγεις στην πλατεία και ν’ αρχίσεις να ουρλιάζεις όλα αυτά που είδες, αυτά που σου ζήτησαν να κάνεις;
Νομίζω πως ο κόσμος θα καταστραφεί, εντέλει, από ανθρώπους που κοιτάνε τη δουλειά τους, από τον σύλλογο του «Σώπα».
Ωραίο κλείσιμο θα ήταν αυτό το ποίημα.
Αλλά αυτήν τη στιγμή είμαι σε λιγότερο αγωνιστική διάθεση, και προτιμώ ένα παραμύθι:
Μαρία Καμπίτση
Υπ. Διδακτόρισσα Παντείου Πανεπιστημίου
