Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024
19 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Το πάζλ της καρδιάς μου | Αρετή Γραμμόζη Παπαδημάτου

Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos

“Μα τι πουλί είναι αυτό και τι κελάηδισμα;”

Ακόμη κοιμάμαι… τα βλέφαρά μου βαριά δε λένε να ανοίξουν, αλλά το κελάηδισμα του πουλιού όχι μόνον ενεργοποίησε την αίσθηση της ακοής αλλά πέρασε μέσα στα τρίσβαθα της καρδιάς μου. Ξαπλωμένη με τα μάτια σφιχτά κλειστά, αφουγκράζομαι… “Μα που είμαι; Ακούω αηδόνια. Συνήθως τα σπουργίτια μας ξυπνούν το πρωί, που κουρνιάζουν στη λεύκα έξω από το παντζούρι του δωματίου μας”.

Παράξενο. Με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου…

“Ώχ θα είναι χάλια το δωμάτιο μας μετά το χθεσινό μαξιλαροπόλεμο”

Ακόμη είναι σκοτάδι. Γυρίζω προς το κρεββάτι της Δέσποινας. Μας χωρίζει ένα κομοδίνο.

“Μα που βρίσκομαι;”

Σιγά – σιγά τα μάτια μου συνηθίζουν στο σκοτάδι. Κανένα άλλο κρεββάτι στο δωμάτιο. Μόνο το δικό μου. Παλεύω να θυμηθώ που βρίσκομαι και ξαφνικά όλα έρχονται στο νου μου. Στο δωμάτιο της μάνας μου, στο Βασιλικό. Έτσι εξηγείται το γλυκό κελάηδισμα των αηδονιών. Και η Δέσποινα; ο μαξιλαροπόλεμος; Ανασηκώνομαι στο κρεββάτι ακουμπάω την πλάτη μου στα μαξιλάρια και βάζω σε μια σειρά τις σκέψεις μου.

Όνειρο ήταν, σκέφτομαι. Όνειρο ότι βρισκόμουν στο δωμάτιο με τις φίλες – αδελφές μου και παίζαμε μαξιλαροπόλεμο. Όνειρο ή θύμισες;; Ω! θύμισες γλυκιές. Συνειδητοποιώ ότι τη χθεσινή ημέρα την πέρασα με τη φίλη μου Δέσποινα μετά από 49 ολόκληρα χρόνια και χθες βράδυ μέχρι ο ύπνος να σφαλίσει τα βλέφαρά μου, έφερνα στις σκέψεις μου τις φίλες – αδελφές μου και τα καμώματά μας. Την μετέπειτα ζωή τους όπως τη γνώρισα από τις αφηγήσεις της Δέσποινας. Και τι δεν είπαμε. Από τη μέχρι τώρα ζωή μου και σύμφωνα με τα θέλω μου, είμαι ευχαριστημένη και ευτυχισμένη. Η ζυγαριά της ζωής μου γέρνει προς την ευτυχία. (το εύχομαι αυτό γι’ όλον τον κόσμο). Κάτι μου έλειπε όμως. Φεύγοντας από τη παιδόπολη, άφησα ένα μέρος της καρδιά μου εκεί. Άφησα ένα κομμάτι σε κάθε μια αδελφή μου, που συμβιώσαμε στο ίδιο δωμάτιο και ειδικά με τη Δέσποινα. Τόσα χρόνια αυτά τα κομμάτια αναζητούσα. Έπρεπε να τα βρω να συμπληρώσω το παζλ της καρδιά μου! Και ήρθε η ευλογημένη στιγμή που με ένα τηλεφώνημα, άρχισα να βρίσκω τα κομμάτια. Και σιγά – σιγά στο μπαλκόνι του σπιτιού της Δέσποινας στα Γιάννενα, αρχίσαμε να τα συμπληρώνουμε. Τι σημασία είχε, εάν δεν ήμασταν όλες εκεί. Άκουσα τις φωνές τους, μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Η Δέσποινα τις είχε βρει όλες και είχε επαφές. Μόνο εγώ έλειπα από το δικό τους παζλ και με έψαχνε και εκείνη. Κάπου βαθιά μέσα της πίστευε πως θα με βρει όπως βρήκε και τις άλλες. Γι’ αυτό και δε ξαφνιάστηκε, όταν την ειδοποίησαν πως τη ψάχνω. Το ήξερε ότι κάποια ημέρα θα συμβεί. Αμέσως με κάλεσε στο κινητό μου.

– Είσαι η Αρετή;

– Ναι, της απαντώ.

– Είμαι η Δέσποινα.

– Τα έχασα…. Δεν μπόρεσα να της μιλήσω από τους λυγμούς.

– Ηρέμησε.. Συνειδητοποίησέ το, δώσε μου το σταθερό νούμερο και θα σε πάρω σε λίγο, μου απάντησε με ψυχραιμία.

Έτσι βρεθήκαμε να τα λέμε στο μπαλκόνι του σπιτιού της. Μου μίλησε για όλες όσες είχε βρει, για τις σπουδές τους, το επάγγελμά τους, τους γάμους τους, τα παιδιά τους. Όλα καλά ή σχεδόν καλά, γιατί κάποια από εμάς υπέστη σκληρή δοκιμασία. Η ζωή είναι σκληρή και άδικη για ορισμένους! Από την άλλη χάρηκα για τη ευτυχισμένη ζωή της Δέσποινας. Παντρεμένα παιδιά έχει πλέον η Δέσποινα. Πως περνάν τα χρόνια! Στη πορεία της συζήτησης ανακαλύψαμε πως οι κόρες μας, σπούδασαν το ίδιο αντικείμενο και στην ίδια σχολή. Είπαμε πολλά και διάφορα! Είδαμε παλιές φωτογραφίες. Γελάσαμε και κλάψαμε! Δώσαμε υπόσχεση πως δε ξαναχαθούμε και πως το φθινόπωρο θα δώσουμε ένα ραντεβού όλες μας, να βρεθούμε κάπου στην Αθήνα, να μοιράσουμε τις αποστάσεις. Το λαχταρώ.

Η μέρα άρχιζε να χαράζει. Τα αηδόνια συνεχίζουν τη μουσική τους. Λες και το ξέρουν, χαίρονται και αυτά για τη δική μου χαρά. Νυχοπερπατώντας βγαίνω έξω στην αυλή. Κοιτάζω προς την κορυφή της Νεμέρτσικας. Περιμένω τις ακτίνες του ήλιου να λούσουν την κορυφή. Μικρές καθημερινές ευτυχισμένες στιγμές, πληρότητα ψυχής είναι αυτά που συντελούν κατ’ εμέ στην ευτυχία. Και αυτές τις ημέρες τις έχω.

Αρετή Γραμμόζη Παπαδημάτου

Ιούλιος 2017

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ