Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2024
25 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

27η του Σεπτέμβρη με την σκέψη στα ντροπιασμένα βλέμματα των αγαπημένων Ιταλών φίλων μου…

ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ

“Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία…”

Μιχάλης Κατσαρός

Συνήθως αυτό που στοιχειώνει είναι το παρελθόν. Έτσι ήταν πάντα. Το παρελθόν, άλλωστε, φέρει τη σφραγίδα των λανθασμένων επιλογών, των ασταθών βημάτων – παλινδρομήσεις και παλιμπαιδισμοί. Το παρελθόν, συνήθως, στοιχειώνει με τις πικρές κουβέντες, τις κακές συμπεριφορές – μικρά εγκλήματα. Το παρελθόν στοιχειώνει πιο πολύ σε συλλογικό επίπεδο. Αγώνες που τελεσφόρησαν και πρόσφεραν κοινωνική ανάταση που όμως σύντομα βάλτωσαν όταν το κάρο το οδήγησαν αχυράνθρωποι. Αγώνες που καταδικάστηκαν ερήμην στη λήθη ενός σιλικονούχου, πλασματικού, εικονικού κόσμου. Το παρελθόν στοιχειώνει με τον ανείπωτο ανθρώπινο πόνο που προξένησαν “ιδεολογίες”- δεν μπορεί να ορίζεται ως ιδεολογία η απανθρωπία – , τον ανείπωτο πόνο που προκάλεσαν τα ειδεχθή εγκλήματα των αποικιοκρατών σε αγαστή σύμπνοια με τα κατά τόπους τσιράκια τους – πόλεμοι, πραξικοπήματα, εκμετάλλευση. Η “ιδεολογία” της ελευθερίας του νόμου της ζούγκλας, όπου νομοτελειακά επικρατεί ο ισχυρός, που πρόβαλαν ως φυσική ελευθερία σε οικονομικό – πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο οι φυσιοκράτες και οι ωφελιμιστές – Άγγλοι και Αμερικάνοι κυρίως, καθόλου τυχαίο – διαμορφώνοντας τη “θεωρία” του καπιταλιστικού συστήματος, τα θύματα, οι καταστροφές της “ιδεολογίας” αυτής είναι πολύ περισσότερα από τα θύματα του φασισμού και του ναζισμού. Εξάλλου, αυτή η “ιδεολογία” όχι μόνο συνεχίζει να εγκληματεί αλλά θεωρείται και η ως μόνη αξιόπιστη. Το παρελθόν, λοιπόν, πάντα στοίχειωνε το παρόν γιατί ζούσε και ζει μέσα σ’αυτό και επηρέαζε το μέλλον. Όμως, ταυτόχρονα, το παρελθόν κυοφορούσε πάντα και την ελπίδα κι αυτό κυρίως επειδή υπήρχαν μέσα στα σκοτάδια του φωτεινοί άνθρωποι, πυξίδες με σταθερό, αταλάντευτο προσανατολισμό που όχι μόνο έδειχναν τους δρόμους αλλά τους άνοιγαν με αυταπάρνηση. Ανυποχώρητοι σχετικά με την ιδεολογία τους – πραγματική αυτή – και τις αξίες τους – πραγματικές αυτές – δεν ενέδωσαν στις σειρήνες, απροσκύνητοι, πάλεψαν με την ασχήμια, τη μιζέρια δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν και να επιδιώκουν έναν κόσμο καλύτερο, μια κοινωνία Ανθρώπινη και δίκαιη. Φεύγουν, νομοτελειακά ή όχι, πάντως φεύγουν. Και τώρα, πλέον, χωρίς αυτούς και παρατηρώντας όλους εκείνους που λυμαίνονται τους χώρους τους, δεν είναι το παρελθόν αλλά το μέλλον που στοιχειώνει. Η παρακαταθήκη τους είναι τόσο βαριά που δεν μπορεί να την σηκώσει πια η σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Κοινωνία που όζει αδιαφορία, συμβιβασμένη, παρατημένη, ανυπόφορα κουρασμένη ασθμαίνει σε έναν ανήφορο σαν τον Σίσυφο κουβαλώντας έναν σχεδόν ανεξήγητο γραικυλισμό. “Δυστυχής! Παρηγορία, μόνη σου’μελε να λες, περασμένα μεγαλεία, και διηγώντας τα να κλαις”. Μια κοινωνία που παράγει ελάχιστα, που τα άγια αγαθά της, το λάδι, το κρασί, ατιμασμένα δεν έχουν τιμή, τα λεμόνια και τα πορτοκάλια της σαπίζουν στις χωματερές, μια χώρα φτιασιδωμένη γκαρσόνα που ξεπουλάει δράμι δράμι την αξιοπρέπειά της εκδιδόμενη αντί πινακίου φακής, μια χώρα που ντρέπεται, στην κυριολεξία, να μιλάει την γλώσσα της, ανιστόρητη πλέον και αγεωγράφητη. Αλλά και μια χώρα βουτηγμένη στο παράδοξο δηλαδή μια χώρα που έχει ακόμα την πολυτέλεια να αποχαιρετά έναν Κώστα Καζάκο και μια Ειρήνη Παππά. Μετά τι; Μήπως μ’αυτούς αποχαιρετά αμετάκλητα και τον πολιτισμό της; Και τι θα είναι η Ελλάδα δίχως αυτό; Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι! Που σημαίνει πως με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις”, λέει ο Ελύτης. Στοιχειώνει το μέλλον: η ελιά και το αμπέλι σε πλήρη απαξίωση μαραίνονται, τα καράβια είναι ξένα και κάτω απ’τα βρεχάμενά τους “τσιμέντο και σκουριά” παραμονεύει αδηφάγος πόρφυρας στολισμένος με πιασάρικες λεξούλες: δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη αρκεί, βέβαια, να τις ερμηνεύει κάποιος όπως το αποκρουστικό βλέμμα του πόρφυρα. Η ασημαντότητα επικράτησε κατά κράτος, το είχε προβλέψει με επιστημονική ακρίβεια ο Καστοριάδης. Γιατί η ασημαντότητα, ποιος την επιλέγει; – ρητορικό ερώτημα. Η αχυρανθρωπία της ασημαντότητας ένα δεκανίκι με το ψευδεπίγραφο έμβλημα: λαϊκός, το διαπίστωσε με έμφαση ο Σεφέρης “όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει”. Αλλά τους ανθρώπους του πνεύματος, πάει να πει αυτούς που σηκώνουν τον Σταυρό της αλήθειας, στη χώρα τούτη η πλέμπα τους θεωρεί λαπάδες – κατά δήλωση θλιβερού πολιτευτή – και στην καλύτερη περίπτωση διασκεδαστές. Όμως εμείς. Ναι! Εμείς, έχουμε ακόμη την πολυτέλεια να αποχαιρετούμε έναν Κώστα Καζάκο, μιαν Ειρήνη Παππά ενώ κάποιες άλλες φυλές αποχαιρετούν στυγνούς αποικιοκράτες με ειδεχθή εγκλήματα στις πλάτες τους, τους αποχαιρετούν με μεσαιωνικές φανφάρες γεμάτες ιδεοληψίες και δεισιδαιμονισμό. Και τ’ακούνε αυτά κάτι σπασμένα γλυπτά και κάτι κλεμμένα διαμάντια πάνω σε αιματοβαμμένα στέμματα. Κι εμείς σε πείσμα των καιρών έχουμε την υπερηφάνεια να αποχαιρετούμε μιαν Ειρήνη Παππά και έναν Κώστα Καζάκο. Καταλαβαίνεις, φίλε μου, τι σημαίνει να μετέρχεσαι την ελληνική παιδεία; Ακρογωνιαίος λίθος της η ικανότητα να γέρνεις, να αφουγκράζεσαι και να στηρίζεις την ελπίδα, τον “καημό του εν γένει πάσχοντος ανθρώπου”… Μαζί σου Μανόλη Αναγνωστάκη… να επαναλάβουμε τον Σεφέρη: “Κύριε όχι μ’αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου”…

27η του Σεπτέμβρη με την σκέψη στα ντροπιασμένα βλέμματα των αγαπημένων Ιταλών φίλων μου…

Φωτογραφία: Η μεγάλη Ιταλίδα επιστήμονας Ρίτα Λέβι Μονταλτσίνι

“Το κεφάλι. Υπάρχει εκείνος που το κατεβάζει, εκείνος που το κρύβει και κείνος που το χάνει. Εγώ προτιμώ αυτόν που το χρησιμοποιεί”.

Δημήτρης Ραυτόπουλος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ