Πόσο όμορφο παιδικό παραμύθι είναι “τα τρία μικρά γουρουνάκια” γενιές και γενιές έχουν μεγαλώσει και θα μεγαλώσουν με αυτό παιδιά,εγγόνια ..

Εάν αφαιρούσαμε τα τρία γουρουνάκια και στην θέση τους βάζαμε τρεις ανθρώπους και δεν άρχιζε η ιστορία με το “μία φορά κι έναν καιρό” μήπως δεν θα ήταν παραμύθι αλλά μία πραγματική ιστορία;

Δοκίμασα λοιπόν την φαντασία μου…

Στόχος μου; Ένα δίδαγμα για μεγάλους.

                                *

Κάποτε υπήρχε μία οικογένεια που είχε τρεις γιους, τον Ορφέα ως μεγαλύτερο αδερφό, και δύο μικρότερους τον Λυκούργο, και τον Άρατο. 

Τα παιδιά σε ηλικία που ήταν έτοιμα να φύγουν από την θαλπωρή του σπιτιού τους, όφειλαν να ξεκινήσουν τη δική του ζωή, να αντιμετωπίσουν τα δικά τους προβλήματα και να γευτούν τις δικές τους χαρές ακόμα και λύπες.

Έτσι ξεκίνησαν το ταξίδι της ζωής έχοντας μαζί τους την αγάπη των γονιών τους, τις αξίες, τα ιδανικά και λιγοστά χρήματα, ο καθένας για το νέο του ξεκίνημα. 

Αφού ταξίδεψαν για ένα μεγάλο διάστημα έφτασαν σε έναν τόπο που ο αέρας ηχούσε σαν μουσική στα αυτιά τους, το ποτάμι ηρεμούσε την ψυχή τους, τα δέντρα καταπράσινα άφηναν τις δικές τους μυρωδιές, το κελάιδισμα των πουλιών μοναδικό μάγευτηκαν τα τρία αδέλφια!

Αυτό το μέρος αναζητούσαν όλη τους την ζωή… το όνειρό τους να χτίσουνε τα σπίτια τους έχοντας στην ψυχή τους τις ευχές που πήρανε από το πατρικό τους.

 Ο Λυκούργος και ο Άρατος, τα πιο μικρά αδέλφια, δεν θέλανε να κουραστούν, να χάσουν τον καιρό τους φτιάχνοντας σπίτι γερό να αντέξει κρύα και στα χιόνια. Το καλοκαίρι έρχοταν ο νους τους στις βόλτες, τα μπάνια και στο πανέμορφο ποτάμι. 

Τα αστεία δεν έλειπαν τα βράδια που η πανσέληνος χόρευε μοναχή της.

 Έτσι αγόρασαν άχυρο και ξύλινες σανίδες και σύντομα έφτιαξαν το σπίτι των “ονείρων” τους.

Ο πρώτος που τελείωσε ήτανε ο Λυκούργος τρεις μέρες του πήρε με το άχυρο, ο δεύτερος ο Άρατος χρειάστηκε μόλις μία εβδομάδα.

Τα όνειρα γελούσανε και άρχισαν την γιορτή τους.

 Μα όταν κοίταξαν μακριά είδαν τον Ορφέα βαρύ φορτίο να κουβαλά τούβλα και εργαλεία, ιδρωμένος μα ήρεμος ξέροντας τι θέλει.

 Αρχισαν τα πειράγματα πώς μία ζωή θα χτίζει αλλά ο Ορφέας ήξερε τι ήθελε να φτιάξει για αυτό και χαμογέλαγε τις νύχτες που ήταν μόνος και κουρασμένος .

Ενώ οι άλλοι αδελφοί τις ευκολίες ψάχνανε, το πώς θα διασκέδαζαν συνέχεια κοιτούσαν.

 Το καλοκαίρι έδυσε στη λίμνη φθινοπώρου την ώρα που τελείωσε ο Ορφέας το σπιτικό του.

 Θυσίασε τόσες χαρές πονούσε το κορμί του μα το παλατάκι που έχτισε γεμάτος ευτυχία ήταν γερό και βολικό να ζήσει την χαρά του και ας άργησε να ‘ρθει αυτή, ξέρει πως θα βαστήξει. Χειμώνας έφτασε βαρύς με χιόνια δυστυχίες στον τόπο τους εμφανίστηκε άνεμος θυμωμένος που όλοι τον τρέμανε στο κάθε άγγιγμα του.

Το μάθημα του έδωσε στον πρώτο τεμπελάκο. Ο άνεμος ξεχύθηκε στο πρώτο το σπιτάκι το άχυρο ταξίδεψε στη δίνη του χειμώνα μαζί με όλα τα όνειρα που είχε ο Λυκούργος και έντρομος βρέθηκε στο σπίτι του αδελφού του “μη νοιάζεσαι Λυκούργε μου” του λέει ο Άρατος το σπίτι μου είναι γερό το λένε οι σανίδες.

Ο άνεμος νευρίασε ακόμα πιο πολύ και τις σανίδες ξύλωσε σαν χάρτινο γεφύρι. Χάθηκαν οι ελπίδες του τις πήρε ο αέρας και έντρομα τα αδέλφια βρέθηκαν στην πόρτα του Ορφέα με παρακάλια και μάτια βουρκωμένα.

 Ο μεγαλύτερος αδελφός την πόρτα του ανοίγει και σαν γουρουνάκια γρήγορα στο σπίτι του χωθήκαν “μην τρέμετε αδέλφια μου” τους λέει ο Ορφέας έχτισα σπίτι δυνατό τα όνειρα να μείνουν ρίζες σαν δέντρο οι ψυχές αδέλφια ενωμένα.

Γιατί η ζωή είναι δύσκολη και απαιτεί θυσίες τα εύκολα που ψάχνουμε τα παίρνει ο βοριάς αυτά που όλοι κοπιάζουμε ριζώνουνε σαν βράχος. 

Ο άνεμος νευρίασε σαν κόκκινο θηρίο μα όσο και να σφύριζε το σπίτι δεν κουνιέται, χωρίς ματιά εχάθηκε μαζί με την ντροπή του. 

Το σπίτι ηταν πάντα εκεί… είναι ακόμα έτσι, οι δύο αδελφοί πήραν το μάθημά τους πώς τη ζωή την χαίρεσαι την ώρα που της πρέπει.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Συντάκτης anamniseis.net Αμερικής, Λογοτεχνικού περιοδικού Θρυαλλίδας και kefaloniastatus.gr